Her geçen gün, bir gün daha eskiyor. Her eskiyen gün, bize yeni şeyler öğretiyor.

Birkaç gün önce, iş arkadaşlarımla öğlen yemeği sırasında açılan bir konuydu. “HAYAT SANA NE ÖĞRETTİ?”  Soru kısa, cevabı da genellikle, bizim yaptığımız gibi tek cümlelik cevaplar. Ancak soru içeriği ve verilen cevapların anlamı o kadar da kısa değil. Tahmin edeceğiniz gibi, verilen cevapların açılımını arkadaşlarımdan talep ederek detaylı bir tartışma konusu açan ben, 1 saatlik öğle yemeğini ancak 15.00 deki çay saati ile birleştirerek noktaladığımızda, bu forumun, bu platforma da taşınmasının ilginç olacağını düşündüm.

Öylesine sorulan bu soruyu, biz ciddiye aldık. Tek kelimelik veya tek cümlelik cevaplarımızın anlamlarını tartışıp, nedenlerini sorguladığımızda, her birimizin hayata bakışını, beklentilerini, kazançlarını irdeledik. Ortaya ilginç sonuçlar çıktı. Birbirine yakın kültürde, eş veya benzer eğitimde, aynı coğrafi koşullarda yetişen, yakın statülere sahip kişilerin dahi, hayat algılayışlarının farklı olabileceğini, her birimizin böyle bir soru karşısında farklı cevaplarımızın olduğunu gördük. Konunun devamı elbette, felsefeye, maneviyata, tasavvufa ve hatta edebiyata kadar gitti. Neyse en azından çaya yetiştik.

Sıra sizde. “HAYAT SANA NE ÖĞRETTİ?”

Bakın MEVLANA ne öğrenmiş…

Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum. Işığı gördüm, korktum. Ağladım. Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.

Karanlığı gördüm, korktum. Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi… Ağladım.

Yaşamayı öğrendim. Doğumun, hayatin bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.

Zamanı öğrendim. Yarıştım onunla… Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim…

İnsani öğrendim. Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu… Sonra da her insanin içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.

Sevmeyi öğrendim. Sonra güvenmeyi… Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu, sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim.

İnsan tenini öğrendim. Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu… Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim.

Evreni öğrendim. Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim. Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim.

Ekmeği öğrendim. Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini… Sonra da ekmeği hakça bölüşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.

Okumayı öğrendim. Kendime yazıyı öğrettim sonra… Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana…

Gitmeyi öğrendim. Sonra dayanamayıp dönmeyi… Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi…

Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yasta… Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım. Sonra da asil yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine aydım.

Düşünmeyi öğrendim. Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim. Sonra sağlıklı düşünmenin
kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim.

Namusun önemini öğrendim evde… Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu; gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim.

Gerçeği öğrendim bir gün… Ve gerçeğin acı olduğunu… Sonra dozunda acının,
yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim.

Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını
öğrendim.
MEVLANA

Not: Merak edenler için, benim cevabım. “Hayat bana; Evrendeki her bir insanın aslında yalnız olduğunu öğretti.”  Gerekçeleri ayrı bir blog yazısı olur :)

Sevgiler