En yücesinde oturuyorum bu şehrin karanlığında, gözlerim kapalı. Kımıltısız, yok artık çarpıtmak istemiyorum düşlerimi.  Ölümünle tükettin ömrümü. Hiçbir alışverişim kalmadı bu hayatta, ne yüksek dağlar! Ne Havanın canlılığı ve güneş ışınları,  Beni hiçbir şey ilgilendirmiyor.  Ve yukarı çevrik toprağın yüzü benim denetleyişim için beni de bir gün alacak yanına.  Ayaklarım kilitlenmiş pürüzlü toprağın üzerinde.  Bütün bir Yaratılış aldı yüreğimi. Şimdi tutuyorum Yaratılışı ayağımda, ya da uçuyorum yükseğe ve usulca dönüyorum tamamen. Hiç bir yanıltmaca yok: Yırtıp ayırdın kafamı bedenimden. Artık hiçbir hayat tarzım kalmadı. Ölümün bölüştürülmesi. Geçer çünkü benim kaçışımın tek yolu yaşayanların tam da kemikleri arasından. Tartışmaya gerek yok almak için payımı: Güneş arkamda. Başladığımdan bu yana değişen bir şey yok. Gözlerim izin vermez hiç bir değişime. Her şeyi olduğu gibi koruyacağım.

YUSUF….