“Ben İbrahim…

Cennet ve cehennemi hep içinde taşıyan

Kendi şeytanı ile dost

Postun şeyhi ile müttefik

Ama hep tetik…

Araf’ın yüce kapısının sadık bekçisi

Kapıkulu İbrahim…

Sultan Süleyman’ın mahreminde sırrında

Ama hep sınırda olan İbrahim…

Hünkârının derin gözlerinde

Her gün kendi cenazesini seyreden

Sultanının gözlerine baktıkça

Ölüme koşarak giden

Ölümüne kaza namazları kılınan İbrahim…”

Yunanistan’ın kıyı kasabası Parga’da Rum bir balıkçının oğlu olarak dünyaya gözlerini açtı. Tarihçiler Manisa sancakbeyi Süleyman ile yollarının kesişmesini çeşitli şekillerde yazarlar. İbrahim’in birkaç dili çok iyi konuşması ve keman konusundaki yeteneği şehzade Süleyman’ın dikkatini çeker ve Pargalı köle Saruhan sarayında şahinci başı olarak göreve başlar. 

1520 yılında I.Selim’in vefatı sonrasında tahta geçen Süleyman ile birlikte İstanbul’a gelir. Pargalı devşirme İbrahim artık Süleyman’a has odabaşı olmuştur. 1521 yılında yapılan Belgrad Seferinde “kapı ağası” olarak görev yaptı. Rodos’un fethinde Süleyman’ın yanında yer aldı. Veziriazam Piri Paşa’nın Kanuni tarafından görevine son verilmesi üzerine İbrahim yeni veziriazam ve Rumeli beylerbeyi olur. Rum kökenli bir dönmenin Osmanlı’da ikinci adam olması büyük şaşkınlık yarattı. Ancak “ferman padişahın, makam İbrahim’in” oldu. Pargalı İbrahim Paşa’nın yıldızı Kanuni Sultan Süleyman’ın kız kardeşi Hatice Sultan ile evlenerek parlamaya devam eder. Artık o; Damat İbrahim Paşa’dır. Hasımları tarafından “Makbul İbrahim Paşa” olarak anılacaktır. Bazı tarihçiler “Hain Ahmet Paşa”nın Mısır’da çıkardığı isyanı İbrahim Paşa’nın yeni almış olduğu Mısır Beylerbeyi unvanı ile bastırdığını yazar. Ancak İbrahim Paşa henüz yolda iken kendi adamları Hain Ahmet Paşa’yı hallederler. 1526’daki Macar Seferinden İstanbul’a heykellerle dönmesi ve At Meydanındaki sarayında bu heykelleri sergilemesi dönemin şairi Figanî’ye; 

“Dü İbrahim âmed be-deyr-i cihan

Yekî büt-şiken şüd yekî büt-nişân”

(Cihan mabedine iki İbrahim geldi / Biri put kırıcı diğeri ise put diken oldu) beytini yazdırır ama nihayetinde Figanî bu beyti canı ile öder. 

İkinci Macar Seferinde “Serasker Paşa” unvanı ile ödüllendirildi. 1533’deAlman Seferine, 1534 yılında Irakeyn Seferine katıldı ve anlaşmazlığa düştüğü Defterdar İskender Çelebi’yi idam ettirdi. 

15 Mart 1536 akşamı Padişah tarafından Topkapı Sarayına iftara davet edildi. Daha sonra Kanuni’nin dairesine yakın olduğu söylenen odasına çekildi. Kimi söylentiye göre Cellât Kara Ali tarafından uykuda iken başı gövdesinden ayrılarak, kimi söylentiye göre ise; saraya damat olmasından dolayı kanı kutsal sayıldığından boğularak hayatına son verildi. Son unvanı ise “Maktul İbrahim Paşa” oldu. Osmanlı’nın en kudretli döneminde veziriazamlık yapmış olan İbrahim Paşa’ya Devlet-i Osmaniye’nin bir mezar taşı dahi yazdırmaması ise oldukça ilginç olmalı. Çünkü paşanın mezar yeri net olarak bilinmiyor. 

Kanuni tarafından can yoldaşı olarak görülen, sayısız unvan, makam ile ödüllendirilen Damat İbrahim Paşa’nın neden öldürüldüğüne gelecek olursak; 

Defterdar İskender Çelebi’nin haksız olduğu öne sürülen idamı Damat İbrahim Paşa’nın hayat seyrinin değişmesine neden oldu. Yabancılarla yapılan görüşme ve antlaşmalarda kendisini tahta ortak gösterecek söylemlerde bulunması, sarayda yapmış olduğu sohbetlerde Kanuni’ye alay içeren bir ifade ile “Türk” diye hitap etmesi, tercihini Şehzade Mustafa’dan yana koyması nedeniyle “Hürrem Sultan” tarafından sevilmemesi, İbrahim Paşa’nın Venedik docuna hitaben yazdığı söylenen ve Türklük aleyhine söylemler içeren mektubun Barbaros tarafından padişaha verilmesi, Kanuni’nin vermiş olduğu “Serasker Paşa” unvanını “Serasker Sultan” olarak kullanması, elde etmiş olduğu kudretin Kanuni’de şüphe uyandırması ilk akla gelen nedenler. 

Toparlayacak olursak tüm bu gelişmelerden zarar gören unsurun Osmanlı Devleti olduğu ortaya çıkar. Üç kıtada hüküm süren imparatorluk bu dönemde zirve yapmış, devrinin süper gücü durumuna gelmiş ancak bu konumu sürdürememiştir. Bunun nedenleri arasında; devlet yöneticilerinin seçiminde sergilenen basiretsizlik, padişahların, ikinci adamlarının çevresinde oluşan gücü denetleme konusunda yaşamış olduğu tedirginlik hatta panik, devletin rotasını bilinmeyen sulara doğru yol almasına neden olmuştur.