Bir Yolculuk Hikayesi
Gece saat 12’de evden çıktım taksiyi bekledim.gideceğim yer 100 metreydi ve taksiye zor bindim.durağa vardım yarım saat otobüsü bekledikten sonra dev otobüs tüm heybetiyle yanımda durmuştu, hava soğuktu.Nihayet binmiştim çok zor şartlar altında tam 59 yolcu vardı meğer otobüsü büyütmüşler ama koltukları küçültmüşler tıpkı insanların vicdanları gibi Bayram abi(Dayımoğlu) ve muavin dışında kimse yardım edeyim diye en ufak bir atılımda bulunmadı.Anladım ki vicdanlar uykudaydı belki hakkım yoktu ama insanlık namına bir kıpırtı görmeyince hizmet nutukları parayla eşdeğer olduğunu kavradım.Bazı otobüs firmalarında hizmet bizim işimiz derler tabi ki karşılığını verdiğin sürece oysa hizmetin kelime karşılığı ; karşılık beklemeden yapılan fedekarlıktır.

Tabi Otobüste her yer dolu olduğu için bir kaç saat ayakta yolculuk etmeye başladım. Gitmek zorunda olduğum için bu eziyete katlandım.Sonra kendimi bir anda otobüsün koridorlarında uzanmış vaziyette buldum.Bu Trajediye sadece iki kiş şahit olmuştu geri kalan 59 kişi derin bir gaflet uykusundaydı.
otobüste gençler yoğunluktaydı bir daha anlamıştım ki insanlıkla beraber gençlik de yok olmuş ölmüştü artık belki hakkım yoktu onların yerini istemeye ama sadece iki kişi lazımdı kimsede bir kıpırtı en ufak bir hareket görmemiştim vicdanlar mı kördü yoksa ışıklar mı kapalıydı? Selam veren de olmadı Yer veren de olmadı.
Çok uzun yıllar sonra ilk defa giydiğim Takım elbisemle koridora uzandım ama utanmadım! Yolcular üzerimden gelip geçip mola verdiler,kimse bir şey demedi gece başlayan yolculuğum sabahın ilk ışıklarına kadar sürdü. Sabah 8’de hayırlı bir iş için kapı çaldım özrüme bakmadan ve özrümü ağır göreceklerini bile bile yinede yüzüme karşı bir şey demedikleri halde her halimden belliydi yolculuk beni daha da özürlüleştirmişti ama her şeye rağmen yüzükleri takarak aynı gün saat 17’de tekrar aynı firmanın otobüsüne bindim ve ne hikmetse arka dörtlüyü büyük bir cömertlikle bana tahsis ettiler,çünkü bu kez otobüste sadece 9 kişi vardı. Şimdi başımdan geçen bu yaşanmış hikayede birkaç sonuç çıkarabilirsiniz.Şehirlerarası yolcu otobüslerinde firmaların özürlü insanlara gereken hassasiyeti göstermediklerini kanıtlarıyla beraber sizlere sunmak istedim.Atık gerisini siz düşünün...

Yazarı:Ahmet Teker