Acı tesadüfen karsımıza cıkan anlık yasama formlarının ve hatta düşüncelerin bizlere dokunaklı bir şekilde sunmuş olduğu soyut/somut histir.

Anlamak istedikleriniz ve anlamını yitirmiş bir zamanla bağdaşarak başbaşa kalırsınız, size herhangi bir fiziki temasla yada tamamen duygularınıza işleyerek ulaşır..

Acı cekmek kısasa yakın, sosyalliğe çok uzaktır..

Kesinlikle keyifsizdir, sizden bişiler bekler yada alıyormuş gibi yapar yani hiç bir şekilde seçim hakkı vermez, öncelik o an onundur..

En özgür, en ihtiraslı duygudur oysaki ama gücünü insanlardan alır sağlık ve mutlulukla beslenir hiç bir soyut, hiç bir somut kavram onu ne meşgale edebilir, nede amacından uzaklaştırabilir..

Hiç kimse onu sempatik bulmasada, herkezin diline dolamıştır kendini, nerdeyse her an anılır ismi..

Bunu okurken soranlar var gibi yada olacaktır elbet; Eee acıyı seven bireyler peki ?

Eee onlarda en zayıf halka işte çaresizlik dolu, ilgi bekleyen, kişilik bozukluğunu hayat tarzı bilen ''sıfır artı sıfır eşittir ucube'' olan bireylerdir..

Allah aşkına yoksa kim bu üç harfliyi kendine benimser!!

Daha bir çok deli konu yazılır bu satırlara onunla ilgili yalnız özü temeli budur..

Acı cekmek yaşamın olgunluk sağlayan güzel bir parçasıdır, bana kalırsa olmasada olur o yüzden, ben almıyım..

Bir tek kahveyi acı içerim ee buda benim keyfim !!

Ona kendimi sevdirmek yada özgür kılmak için gelmedim ki dünyaya seveyim ..

'' Acı, bana hep platonik kalıcak'' ...

K.Ö.