En insani duygulardan biride ağlamaktır. Üzüntüden, acıdan, mutluluktan, korkudan, sıkıntıdan daha birçok nedenden. Bazen durduk yere bile ağlayabilir insan. Hani hep derler ya erkekler ağlamaz. Hadi canım kim diyor bunu? Bence erkek olan ağlar! Böyle insani bir olgu nasıl olurda sadece bayanlarla ve çocuklarla bütünleştirilir.

Herkes ağlayabilir ama ortalık yerde ağlayabilenler dikkatimi çekmiştir. Ben yapamam nedense. Genellikle yalnız başıma olmam gerekir. Birkaç kere etrafı iyice kolaçan edip kimselerin olmadığına kanaat getirdiğimde ağlamıştım. İnanın bazen insan hiç aldırmıyor. Etrafta biri mi varmış? Gören mi olurmuş? Kim görürse görsün özgürce, gururla, inatla ağlamaya devam edebiliyor. Bu duruma şahit olduğum birkaç örneği sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bir gün arkadaş ziyaretine giderken, parkta banka oturmuş sessizce ağlayan bir adama rastladım. Tahminimce 30-35 yaşlarında, oldukça düzgün giyimli biriydi. Derdi vardır diye düşünüp yoluma devam ettim. Ziyaret dönüşümde tekrar parkın karşısından geçiyordum. Hala oradaydı. Üstelik neredeyse 5 saate yakın bir zaman geçmişti. Bu sefer yalnız değildi. Yanında bir bayanda vardı. Bu kez her ikisi de ağlıyorlardı. Sonrasını bilemiyorum çünkü yoluma devam etmiştim.

Uçak saatimin gelmesini beklerken kafeteryaya yöneldim. Kahvemi yudumlarken, mekana orta yaşlı bir çift geldi. Masalarına oturup, siparişlerini verdikten sonra yalnız kaldıklarında ağlamaya başladılar. Bir süre sonra bayan ağlarken erkek onu teselli ediyor sonra erkek ağlamaya başlıyor ve teselli sırası bayana geçiyordu. Ama ilginç olan siparişi verinceye dek kendilerini tutabilmeleriydi. Demek ki insanlar bazı şeyleri kontrol edebiliyor ve erteleyebiliyor.

Bir günde otogarda hararetli bir kalabalığa rastladım. Acı acı feryatlar, ağıtlar eşliğinde sicim gibi süzülen göz yaşları… Kalabalığa yaklaştığımda askerini uğurlamaya gelen gruptaki yaşlı bir amcanın rahatsızlanıp, vefat ettiğini öğrendim. Ne acıydı. Sevinçli bir asker uğurlaması bir anda mateme dönüşmüştü.

Yine bir gün kampüste arkadaşlarla vakit geçirirken, hocalardan birinin telefonla konuşurken oldukça sesli olarak ağladığına şahit olmuştuk. Bir arkadaş bu durumu alaycı bir dille eleştirmişti. Eğitmen niteliğinde birinin toplum içinde hareketlerine ve duygularına hakim olması gerektiğini dile getirmişti. Gerçeklik payı olabilir ancak ne durumda olduğunu kim bilebilir ki?

Ben ağlamayı unutmamış insanları seviyorum. Ağlamanın cinsiyeti, statüsü, kimliği olamaz. Eminim sizlerinde başına buna benzer olaylar gelmiştir. Sizlerde paylaşın. Bizlerin yeniden içtenlikle ağlamayı öğrenmemiz lazım.