‘Baba’ kelimesinin anlamını düşünmeden kimbilir kaç cümle kurmuşuzdur hayatımızda.  İsteklerimizi hayal ettiklerimizi bazen kızgınlığımızı, ama çoğu zaman ise sevincimizi hep bu kelimeyle başlayan cümlelerde belirtmişizdir babamıza. Oysa ‘baba’ demek hayatta yalnız olmadığını, yıkılmaya yüz tuttuğumuzda arkanda sapasağlam dağ gibi birisinin durduğunu OĞLUM kelimesinin en çok ona yakıştığını bilmek demektir.  Yırtık pantolonu  ayağında bir pabucu bile olmayan, gömleğindeki pas lekelerini gömleğinin deseni zannedecek yaşta, baba gibi kutsal bir kelimeyi hiçbir zaman cümle içinde kullanmayı öğrenemeden hayatın zorluklarını daha bilye oynama çağında öğrenmeye başlayan,50 li yaşlarında İzmir’de her şeyini bırakıp  bu koskoca İzmir’de küçücük yaşamaktansa küçücük Çukurkent’e gelip  kocaman yaşamayı tercih eden ama onun gibi düşünemeyenlere, düşünmek istemeyenlere onun gibi asil durmayı, adam gibi adam olmayı hala beceremeyenlere inat tekrar İzmir’e geldiğinde kaderin her nedense bir türlü yakasını bırakmayıp onu yatağa bağımlı hale getiren, nefes aldığına bile şükrettiğim kişinin oğluyum ben.  O asil, mert doğrularının hep arkasında duran kişinin adı ‘Orhan Kuyucu’ onun gibi olmak ayrıcalıkmış meğer. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum. İşte ben o yüzden babamın oğluyum…