Rahmetli ağabeyim,

Bir gün İzmir Urla şantiyede, 34.500 wolt çarptı. 26 yaşında öldü. Ve ben tek ağabeyimi, arkadaşımı, dostumu, annemi, babamı onunla beraber kaybettim.

Annem o günden sonra hiç düzelmedi.

Hala sinir hapları ile yaşar. Babam zaten şeker hastası onun da diğerinden farkı yok  her hafta mezarda.

Ve ben, ailede güçlü olmak, tek başına ayaklarının üstünde durabilmek,kendi başının çaresine bakabilmek misyonunu  taa ilkokuldan beri yüklenmiş biri olarak hiç ağlayamadım.

İlk iki sene işe giderken ağlayan iki insan bırakıp evde gelince ağlayan iki insan buldum gene. Sadece akşamları onları üzmemek için herkes yattıktan sonra yatağımda ağlardım sessiz, sessiz sabaha kadar.....

Şimdilerde kolay ağlayamamamın sebebi bu sanırım. Birde o zamanlardan kalma, duygu ve düşüncelerime gem vurma alışkanlığı. Kendime kötülük yaptığımı biliyordum ama;

Urla’da bir ağustos günü güneş çarpmış deyip, gün batımının en muhteşem olduğu saatlerde, deniz kenarındaki hastanede götürdüler bizi. Ve o kızıllığın içinde arabadan indiğimizde firmadaki tüm arkadaşlarının başlarını hiç kaldırmadan ve yerlerinden kalkmadan kaldırımda oturuyorlardı. Sadece sessizliğin bizi karşılıyor olması 23 yaşımın toyluğuna rağmen olup biteni anlayanın ilk ben olduğunu hissetmem meğerse annelerin evlatlarına hiçbir şeyi hele  hele ölümü konduramamasındanmış .

Ağlayamadım , çünkü az sonra gelen patronunun anneme ve babama ilk söylediği “BAŞINIZ SAĞOLSUN” sözünden sonra denize koşan annemi durdurmaya çalışıyordum.

Ağlayamadım, bayılan babama doktor çağırmaya çalışıyordum.

Ağlayamadım, kahrolası sorumluluk duygumdan işyerimdeki müdürüme işe gelemeyeceğimi telefonla bildirmek zorunda olduğumdan ve eşe dosta telefon edip olayı anlatacak benden başka kimse olmadığından.

Ağlayamadım, patronuna yüksek gerilim hattını kapattırmadığından dolayı duyduğum nefret, boğazımdaki düğümü büyüttüğünden.

Ağlayamadım, tüm yokluklara rağmen, tek başına çalışarak alt sınıflardan kullanılmış kitap almak suretiyle ailede sadece  kendi çocuklarının üniversitede okumasından gurur duyan babamın, çaresiz yeşil gözlerinden akan yaşlar kalbime tek, tek saplandığından.

Ağlayamadım, annemle babamın bizimle hep gurur duymasını, güçlü olmamızı istediğinden.

Ağlayamadım, ağabeyim İstanbul'da hem çalışıp, hem okurken bana da ara sıra harçlık göndermeyi hiç ihmal etmediğinden.

Ağlayamadım, ağabeyimle tatlı kavgalar etmeye alışkındım ve  içimden neden öldün şimdi diye kavga ettiğimden.

Ağlayamadım, benden başka benim göz yaşlarımı aynı duygularla paylaşacak başka kardeşim olmadığından.

Ağlayamadım, annem ve babamın o sıralarda döktüğü gözyaşlarının ve feryadın tüm dünyaya bedel olduğunu  düşündüğümden.

Ağlayamadım, o sabah çıkarken bu akşam açık hava tiyatrosunda biletleri kim ısmarlayacak sorusunu hala kulaklarımda duyduğumdan.

Ağlayamadım, gene aynı sabah ağabeyimin t-shirt ünü giydiğim için önce kızdığını sonra da kıyamayıp yakışmış demesi gözümün önüne geldiğinden.

Ağlayamadım, solmuş bedeninin yanına geldiğimde aralık kalan gözlerinden gülümseyerek güçlü ol kardeşim dediğini anladığımdan.

Ağlayamadım, o zaman ANNE olmadığımdan.

Ağlayamadım, EVLAT sahibi olmanın dünyadaki tüm servetlere bedel olduğunu bilmediğimden.

Şimdi bir anne ve evlat sahibi olarak ;

bu satırları bile ağlayarak yazabildiğim için mutluyum. Yeryüzünde kimse evlat acısı yaşamasın.

Canım ağabeyciğim,

Annem ve babam senin gelmeyeceğini bildiği için, sana gelecekleri günü her gün eksilterek  sayıyorlar...

Ne olur;

 Rüyalarına gir  ve her zamanki gülümseyen bal rengi gözlerinle, geride bir kız kardeş bıraktığını ve benim için güçlü olmaları gerektiğini ve benim onlar için çok üzüldüğümü  söyle.

seni çok özledim, ama evlatlarımı bırakıp sana geleceğim günlerimi sayamadığım için beni affet.

sevgiyle..

hep sevgiyle..

kalın.