Gidiyorsun ama nereye sonbahar gelmiş o çok sevdiğin ağaçlara hazan yeli vurmuş tek tek sarartmış yapraklarını düşünceler içinde kaybolup gitmisin sanki sonu gelmiş yaşadıklarının yaprakların üstüne basarak geçiyorsun bir zamanlar dediğin yollardan ıslanmış gözlerle bakıyorsun diz dize oturduğun banka onunda senden bi farkı kalmamış gibi baksana hüzünlere dalıp gitmiş arar olmuş eski sevgilileri arar olmuş misafirlerini bir rüyaydı belki yaşananlar sonunda onlarda durmadılar göz açıp kapayıncaya kadarmış gerçek diye bilinenler seni alıp atmış bi kenara kendini alıp koymuş öbür yana son bir hamlesi kalmış kopmak üzere olduğu hayata sen toprağın olmaya oda ateşe yakıt olmaya az kalmış...

   Derin derin iç çekişlerinden belli öyle belli oluyor ki özlediğin bedenin burdaysa da kalbin hala oralarda sanki mahkum. Bir neye sevinirdin neye dertlenirdin çiçekler bir açardı bir solardı yarım kalmış bir roman misaliydi yaşadığın aşk yazarı yok okuyanı yok senide sığdıracaklardı eskilerin arasına senide itip kakıcaklardı umursamazca yanından gelip geçenlere belki kızacaktın ama gençliğinde sende yapardın gözün eskiden olduğu gibi şimdide dalıp gidiyor uzaklara kalbinde yaşanamayanların acısı vardı ızdırabın çilen bundandı yalnızlığını yaşadığın yalancı hayat senden aldıklarını asla geri vermedi hem içten hem dıştan yıkılmaya başladın durdurulamaz bi şekilde zamana bıraktım dediklerin sana hiç bir zaman geri gelmedi oysa sen hep bekledin mevsimler döndü dolaştı dertli başında herkesin beklediği geldi ve yine geldi senin beklediklerinse sana hiç gelmedi yüklendiğin onca dert yoluna yoldaş oldu ve en sonunda bir daha gelmedin ve öylede oldu....

   Varlığına alışamadık yokluğunsa çok başka olmaya başladı gözlerim arar oldu beklediğin yerlerde karanlığın içinden çıkacak olan senmisin sigara dumanları arasında sanki görür gibiyim sen gelmeden öncede viraneydi bu kaldırım sen gittikten sonra da yine devam etti konuşuyorum kendi kendime biliyorum yanımdasın beni dinliyorsun yine aynı yerden batıyor güneş yine sensiz oluyor akşam alabildiğine içiyorum yokluğuna ve bir daha olamıyacağına 

   Farkındamısın sadece dinlerdin arada gözlerin aralanır kafanı sallardın umutsuzluğu okurdum çatlamış dudaklarında güneş gözlerini kamaştırırdı bilirdim diyecek o kadar çok şeyin vardıki bir kelime bile etmezdin bazı zaman olurdu güneşin ardından gözyaşların süzülürdü kirpiklerinden beni anlamaz martıların sesine yönelirdi kulakların yutkunurdun sanki boğazını parçalamak istermişcesine gözlerin kızıla dönmüş bulutlara takılırdı onlara gitmek ister gibi ayağa kalkar ve derin bi offf çekerdin arkana bakmadan dönüp giderdin bir elvada demeyi ben gidiyorum demeyi zahmet edip söylemezdin bunu sana çok görmem sessizliğin sessizliğimdir belkide ......sessizlikiyidir...............   (:.........