Bundan seneler önce lise döneminde arkadaşlıkların, dostlukların çıkarlara, entrikalara dayalı olmadığı yıllarda ilk can acısını yaşadım. İki kızkardeş vardı sınıfımızda ve ikisiyle de çok iyi anlaşırdık. Bir gün ikise de gelmediler, pek devamsızlık yapmadıkları için ikisinin de okula gelmemeleri hepimizin dikkatini çekmişti. Bu devamsızlık 2 günü geçince merak edip evlerine gitmeye karar verdik.Evlerine yaklaştıkça anlam veremediğimiz bir kalabalık bizi bekliyordu.İçeri girdiğimizde arkadaşlarımız perişan haldeydi. Anneleri bir kaza sonucu vefat etmişti.

  Hani derler ya baba ölünce evin direği, anne ölünce evin temeli yıkılır diye. İşte tam öyle bir durumdaydılar. Trafik canavarı annelerini almıştı 4 kardeş yetim kalmışlardı. Babalarına mı moral versinler, küçük kardeşlerine mi yoksa kendilerini mi teselli etsinler? Elimizden hiç birşey gelmeden öyle sessizce durup acılarına ortak olmaya çalıştık.

  Bir süre sonra okula devam ettiler. Ancak o yıl iki kardeş de oldukça zor atlattılar okul yaşamını.

  Bir yıl sonra annelerinin öldüğü gün iki kardeş yine okula gelmediler .Ancak bu kez hepimiz bir gün önceden biliyorduk gelmeyeceklerini .Çünkü anneleri için dua okutacaklarını söylemişlerdi. 2. Ders in sonunda beklenmedik bir haberle hayatımızın şokunu yaşadık.Kız kardeşlerden büyük olanı alış veriş için çıktığı eve dönememişti. Yokuş aşağı inen bir damperli kamyonun frenlerinin patlaması sonucu duvarla kamyon arasına sıkışıp can vermişti arkadaşımız.

  Trafik canavarından söz ediyoruz senelerdir. Trafik canavarının aslında insanların içinde olduğunu ve ona dur demenin elimizde olduğunu da biliyoruz.

   Kazasız günler dileğiyle...