Gözlerini açtı yeni sabaha kadın ,minik bir parıltıyla ....Her sabah gibi umut doluydu yüreği ,yok yok aslında eksiliyordu umutları ama o dolu diyordu kandırırcasına kendini.Güneşe baktı önce ,sabahı karşılıyorlardı birlikte gecenin serinliğine inat ısıtmaya çalışıyordu etrafı .'' Ahhh '' dedi ne güzel ,,bir süre önce bahçesine ektiği rengarenk sümbüller açmıştı.Onları seyretti uzun uzun, kokusunu içine çekti özlediği kokunun yerine belkide. Her sabah gibi yeni günü karşılamanın buruk sevinciydi içindeki ,bekliyordu ,her an, belki bugün diyordu,böyle nice günler aylar geçirmişti ama yinede bekliyordu.Gelmiyordu beklediği ,o ardına bile bakmadan kendi yolunda ilerliyordu.Biliyormuydu beklenildiğini,beklemenin yürek dağlatan şeklini ,nerden bilecekti ki biran bile bekletilmemiştiki.O yürüyordu,kendi yolunda,Kadın ise günü yarılamaya başlamıştı ,yavaş yavaş acabalar ,nedenler sıralanıyordu karşısında ....Akşamüstü,umutlar yine yerini belki yarın demeye bırakmaya başlarken soluğu sahilde aldı kadın ,Çok seviyordu günbatımını denizkenarında karşılamayı; tüm gün güneşi denizine hasret beklemiyormuydu akşam saatleri yaklaşsada yavaşça denizim beni kucaklasa diye ,işte mağrur,sımsıcak ve en güzel rengine bürünmüş denizine yaklaşıyordu güneş,denizse tüm hasretiyle kucaklıyordu güneşini ....Güneş gözden kayboluncaya kadar orda kalan kadın ,bir süre sonra evine dönüyordu.Boynu bükülmüş,yüreği kozasından kurtulmaya çalışan tırtılın sıkıntılı ve telaşlı halinde..Evine giren  kadın adeta çöküyor sandalyesine ,gözlerinden birer damla yaş süzülüyor...  Vee belki yarın diyor kimbilir...Böylece günler,haftalar geçiyor..Beklenilen adam yolunda ilerlemeye devam ederken birden yüreğinde garip bir sızı hissediyor,duruyor,ardına bakıyor,tuhaf bir sessizlik ve boşluk....İşte o andan sonra o bekliyor ama gelmiyor beklenen......

Sevdiklerimizi bekletmemek dileğiyle...Saygılarımla.....

(Ne demiş düşünür;mutluluk ikiz gibidir,yanlız yaşanılmaz.)