Hep çocuk kalmak. Biliyorum bunu başarmak çok güç ama tamamen başaramıyorsanız da en azından yarısı kadar çocuk kalabilsek. O zaman daha yaşanılası geleceğini düşünüyorum hayatlarımızın.

Küçükken elimize uzunca bir dal geçirdiğimizde bacaklarımızın arasına alıp köy yollarında dörtnala koşardık. Yolda bizi gören büyüklerimizin ata bindiğimizi düşünmesi yetmezdi, bizi gördüklerinde kenara kaçmaları daha da coşardık sahiden ata biniyormuşcasına.

Bir de elimize geçen küçük bir sopayı direksiyon yapıp araba sürme sevdamız vardı ki, arkada gözümün olmadığını 3m yükseklikten düşerek öğrenmiştim :) şimdi o gün bugündür arka arkaya giderken dönüp bakmalarım 3 yaşımdan bana hatıradır. Gerçi arada bakmayı unutuyorum hala ve duran araçlara tosladığımda oluyor ama “gel gel ses duyana kadar gel” sözünü yerine getirdiğimi düşünüp gülüyorum :)

İnsan büyüdükçe sanki içinden mutluluğunu alıyorlarmış gibi geliyor bana. Bizler büyüdükçe mutsuzluğumuz da büyüyor. Bir çocuk düşünün yeni yeni ayaklanmış, ilk işi kanepelerin üzerine çıkmaktır. Kanepelerin tepesinde gezinmek ister. Siz o çocuğu kanepeye tam çıkmışken aşağıya indirseniz(bunu 100 kere de yapsanız) çocuk yine de çıkmaya çalışır. Üstelik siz pes edip ellemediğinizde kanepenin üstünde kaldığı için sevinir. Mutlu olur. Oysa biz büyükler iki olumsuzlukta tüm gücümüz bitiverir, karamsarlık, çaresizlik, mutsuzluk sarar her yanımızı. Ondan sonra gelsin arabesk müzikler, gitsin 70likler. :))

Küçükken bizi küçük bir alanla sınırlarlardı, önlerimize oyuncaklar koyarlardı. Oyalanırdık, yaramazlık yapardık, o zamanlarda da ağlardık ama şimdi ki gibi vara yoğa değil belli bir amaç için ağlardık.

Küçükken konuşamazdık doğru dürüst ama derdimizi pekala anlatabilirdik. Şimdi ise konuşsak da anlatamıyoruz ya da anlaşılamıyoruz.

Küçükken de sevdiklerimiz, sevmediklerimiz olurdu. Sevgimiz sabit olurdu, değişmezdi. Sevmediklerimiz bizi kucağına aldığında ağlayarak kaçmak isterdik. Şimdi ise sevdiğimiz insanı sevmediğimiz gruba dahil edebiliyoruz.

Hep çocuk kalmak. Sigara içmediğim için çocuğum, ufak şeylerden de mutlu olabilmeyi başardığım için çocuğum, karşılaştığım olumsuzluklarda yılmadığım için çocuğum, dertlerimle çevremdekileri bezdirmediğim için çocuğum, hala alışveriş merkezinde horoz şekerini çevreye aldırmadan yiyebildiğim için çocuğum, istemediğim şeyleri yapmadığım için çocuğum.

Bir yanım hala çocuk kaldı, hiç büyümesin istiyorum. İçinizdeki çocuğu öldürmeyin. Hayatı ciddiye almam ama dikkate alırım. Sağlıcakla kalın…