İçerisinde hasret çekeni, gurbetçisi olmayan bir mahalle ya da sokak var mıdır? Yoktur… Her mahallede Peygamber ocağına oğlunu asker veya gurbete kızını gelin göndermiş bir ana, nafakası için köyünü terk etmiş bir yiğit, cananını özleyen bir can, yurt dışına evlatlarını göndermiş torun hasreti çeken ihtiyarlar mutlaka vardır. Yani her mahallede gurbet ve hasret vardır.

Bu özlemlere onlar son verirdi. Ellerinde veya çantalarında deste deste gurbetten sılaya özlemleri taşırlardı. Üniformaları, şapkaları ve dedim ya çantaları vardı. Çoğu güler yüzlüydü ve çoğu zaman güler yüzlü karşılanırlardı. Öyle ya, sabırla, hasretle gözler hep onların gelmesini beklerdi.

Onlar mahalleye girdiğinde hafiften bir hareketlenme olurdu. Ufak çocuklar “ Postacı geliyorrr!” diye bağırarak eve koşardı. Hasretle yanan yürekler hemen yanına varır, “ Bize var mı?” diye sorardı. Alınan cevap olumlu ise yüzlerde sevinç, olumsuz ise hüzün okunurdu.

Mahallelinin çoğunu tanırlardı. Tamam, kabul, bazen adres şaşırdıkları da olurdu. Bu tür durumlarda genellikle şapkalarını hafif kaldırıp, başlarını kaşırlardı. Kim bilir kaç defa gözlerin yaşarmasına, burunların çekilmesine, sevinç naralarına şahit olmuşlardır. Ve yine acaba kaç defa okuma yazması olmayanlara mektuplarını okumuşlardır…

Artık yoklar veya varlarsa da ben göremiyorum. Sanki buhar olup uçtular. Hafızamı yokluyorum en son ne zaman postacı gördüm diye inanın hatırlayamıyorum. Gelmiyorlar artık kapılarımıza. Şu dörtlüğü bilmeyenimiz var mı? Hani çocukken hepimizin bildiği…

Bak postacı geliyor

Selam veriyor

Herkes ona gülüyor

Merak ediyor…

Evet, merak etmeye devam ediyoruz ama artık postacılar gelmiyor. Çünkü mektup veya kart postal yazmıyoruz artık. Sevgimizi, özlemimizi, bayram ve doğum günü kutlamalarını kısa, herkesin bildiği cep telefonu mesajlarına sığdırıyoruz. Allah aşkına, bu durum ben seni hatırladım artık bununla idare et demek değil midir? Hasretlerimiz, kutlamalarımız birkaç basmakalıp cümleye sığacak kadar küçük mü artık? Lütfen şu aşağıdaki mektubu bir okur musunuz? Mektup uzun olduğu için belli bölümlerini alıyorum. Aslında okuyanınız da vardır mutlaka…

Sevgili baba ve valideciğim,

Belki bilmeyerek size karşı birçok kusurlarda bulunmuşumdur. Beni affediniz, hakkınızı helal ediniz, ruhumu şadediniz, işlerimizi tavsiyesinde refikama muavenet ediniz ve muin olunuz.

 Sevgili Hemşirem Lütfiye’ciğim,

Bilirsiniz ki sizi çok severdim. Sizin için vesayetin yettiği nispette ne yapmak lazımsa yapmak isterdim. Belki size karşı da kusur etmişimdir, beni affet, mukadderatı ilahiye böyle imiş hakkını helal et ruhumu şadet, yengeniz Münevver hanımla oğlum Nezih’e sen de yardım et , sizi de Cenab-ı Hakk’ın lütuf ve himayesine tevdi ediyorum.

Ey akraba ve ehibba ve evda , cümlenize elveda , cümleniz hakkınızı helal ediniz.Benim tarafımdan cümlenize hakkım helal olsun.Elveda , elveda..Cümlenizi Cenab-ı Hakk’a tevdi ve emanet ediyorum..

Ebediyen Allah’a ısmarladım.

Sevgili Babacığım ve Valideciğim….

Oğlunuz Mehmet Tevfik

Bu Çanakkale’den, cepheden yazılmış bir mektup. Hangi kısa mesaj, ya da mail bu kadar anlam yüklü olabilir? Yıllarca saklanabilir?

Evet, mektuplar yazardık önceleri bir birimize. Sevgili diye başlayıp Allah’a ısmarladım diye bitirirdik. Kokumuz ve göz nurumuz kâğıda sinerdi. Emek verirdik hasretimize, sevgimize, kutlamalarımıza. Bazen fotoğraflarımızı koyardık mektup zarfına. Diyeceksiniz ki ne var bunda, cep telefonuyla ya da maillerle ile de gönderiyoruz fotoğraflarımızı. Peki, gönderdiğiniz kişi kalbi üzerinde taşıyabiliyor mu bu fotoğrafı? Ya da saçınızdan birkaç tel, ufak bir yaranıza ait kabuk veya gözyaşlarınızı nasıl göndereceksiniz sevdiklerinize? Gözyaşlarımız dökülürdü kağıda, mürekkebi dağıtırdı bu yaşlar. Cananlar dudak izlerini bırakırdı canlarına yazdıkları mektuba. Hasretle sarılırdık gelen mektuplarımıza, koklardık, içimize çekerdik, öperdik,  bir kutuda yıllarca saklardık. İleride küçük torununun mektubun arka sayfasına çizilmiş elini gören bir nine veya dede mi olmayı yoksa ondan bir cep telefonu mesajı alacak kadar değerli bir ihtiyar mı olmayı yeğlersiniz, bir düşünün isterseniz…

Peki, neden yazmıyoruz mektup artık? Çünkü tembeliz. Bizlerle beraber sevgilerimiz, hasretlerimiz, kutlamalarımız da tembelleştiler. Mektup yazmak zahmetli iştir. Bu zahmete bile katlanamıyoruz. Kalem, kağıt, zarf seçmek lazım. Pulda olacak tabi. Sonra birde mektubu postalamak için postaneye gitmek gerekli. Her yerde yoklar zaten postaneler de. Olsa da arabayı park yeri sorunu, sıra beklemek falan değil mi?

Yooookkkk! Yok, kandırmayalım kendimizi. Tembellikten değil bizimkisi. Sevdiklerimize söyleyecek sözlerimiz tükendi belki de, ya da farkında olmadan tükettik. İşin en acı tarafı da bu sanırım...

Kalpler karardıktan ve sevgiler laçkalaştıktan sonra kaleme, kağıda, zarfa veya postacılara ihtiyacımız yok…O sebeple gelmiyorlar artık eskisi kadar ne mektupla nede postacılar sanırım.

Saygılarımla…TuRK

Dip Not: Yazdıklarımı okurken bir durum dikkatimi çekti, bir düzeltme lazım. Cep telefonu mesajlarından bazıları ( özellikle dini bayramlarda çekilen) ayet ya da hadis olabiliyor. Bu tür mesajların taşıdığı anlam yoğunluğuna laf söylemek ne benim ne de bir başkasının haddinedir.