Ne kadar kolaydır aslında git fiiline mek eki getirip isimleştirmek. Gitmek diye çıkıverir ağzımızdan. Gitmek… Halbuki giden için bir isimden öte giyotinin keskin çeliğinin altında kalmış bir fiildir, kalanın sadece bakakaldığı.

Kolay mıdır gitmek? Arkana bile bakmadan, hoşçakal demeden sadece kendine iyi bak deyip kalanın hıçkırıklara boğulması. Kalan, kolay sanır gitmeyi. Gidenin kalanı düşünmeden gittiğini düşünür. Sadece kalan ağlar, sadece kalan üzülür, sadece kalan gitme diyebilmiştir, sadece kalan… Oysa sadece kalan mı gitme demiştir gidene?

Gitme ve gitmek. Tek harfin yarattığı zıt kutuplar. Biri kalanın ağzından çıkarken diğeri gidenin belki de şimdiye kadar yaptığı en cesur iş.

Kalan her zaman kendini düşünür. Kaçınılmazdır bu. Hiç gidenin nasıl gittiğini, ne durumda olduğunu düşünmez. Kendi haline ağlar, gidenin haline ağlamaz. Şimdi ben ne diyeceğim seni bilenlere der. Sanki giden kalanın şizofrenik yansımasıdır onun gözünde. Gidenin de bir insan olduğunu unutuverir. Her şey kalana zordur, giden sanki hiç acı çekmeyecektir. Hep kalan özleyecek, hep kalan gideni düşünecektir. Ama bu düşünceler kalanın yapmış olduğu en büyük hatadır.

Gitmek mi daha zor gelir insana? Evet, hem giden hem de kalan biri olarak söyleyebilirim ki gitmek daha zor gelir insana. Çünkü giden kalanı da düşünmek zorundadır, her ne kadar kalan gideni düşünmek zorunda olmasa da. Giden günlerce düşünür hem kalanı hem gidip gitmemeyi. Ama ortadaki yalan belki de gideni cesurlaştıran en büyük etkendir.

Asıl önemli olan gitmek değil de gidebilmektir.

Gidenin ağzınızdan çıkan bitti kelimesi yeni bir başlangıçtır iki taraf için, ayrı yollarda…

İsmail Usluer