Çalışan biri için evde olmak çok zormuş. Emekli olunca neden iş kurulduğunu daha iyi anlıyorum. Bir kaç günlük zorunlu dinlenme süresi çileye döndü diyebilirim.

Televizyonda hiç bir şey bulamıyorum. Benim kullandığım biraz külüstür çok kanal tercihi yok yada çekmiyor. Cidden akşamları daha iyi sayılır. Gün boyunca dişe dokunur çok az program var. Evlendirme programları, saçma sapan yarışmalar, kayıp arayanlar (dramadan öteye gitmeyen ve duygu sömürüsüne dönüşmüş) ve bolca ürün tanıtımları.

Eskiden arkadaşıma gönderdiğim mail başka birinden bana gelince çok sinir olurdum. Bu aralar facebookta aynı durumda. Fazla pozisyon değiştirme şansım yok bu durumda kitap okumakta biraz zor. Pc ye yan gözle bakıyorum))) 

Blogları okuyorum. Çok güzel ve ilgi çekici olanlar var. Bunun yanında okuyanların ruh halini ve algılarını zorlayacak kadar kötü olanlarıda var.  Başlığa bakıp okumaya başlıyorum. Midem allak bullak. O birkaç kötü kısmı çıkarsalar aslında yazı çok güzel.

Okuldan iş getirdim biraz onlara takılıyorum.

Uyumaya çalışıyorum eyvah koyun kalmamış sayacak. Hayal ediyorum çocukluğumu ve bir anda film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor mutlu yada hüzünlü anlar. O anlardan biri;

Sebepleri farklıdır gurbetin ve gurbetçilerin. O yıllarda anlamadığım bir sebeple yurt dışına gittik. Uçağın kapısında tembihlenen mendili elime almamla uçması bir olmuştu. Bizi göremeyecek ve yabancı bir ülkede kimsesiz kalacağız diye çok korkmuştum. Hava alanının dışında ellerinde ekmekle aynı kazana ellerini daldıran bir çok insan vardı.

Kalacağımız evin ikinci katında kiracıydık. Bir süre sonra annem rahatsızlandı nefes alamıyor. Biz evde bunaldık çıldırıyoruz. Haftanın 6 günü iki oda arasında sıkıştırılmıştık.

Okula gitmek istedik. Bir heyecan bir heves bir kaç hazırlık alındı. Annemi bile düşünemiyoruz. Çünkü özgürleşeceğiz. Okul tam bir fiyasko oldu. Mütercim lazımmış. Her çocuk için ayrı olmalıymış. Türk okulu yokmuş. Tabi bunu bize kimse anlatamaz. Evde bir kıyamet koptu ta ki susturuluncaya kadar.

Tanıdık amcalar bize gelince pencereden çalıştıkları yeri göstermişlerdi. Annemin o zor durumunu fırsat bildim belki. Çöl sıcağında bir sabah kapıdan çıktım. Aklımca kestirmeden Jimmy Karter oteline doğru gidiyorum. İş yerleri o binanın yanındaki spor kompleksi (şantiye çok büyük yaklaşsam kesin bulurum). Tüm sokaklar birbirine benziyor, evler birbirinin aynı. Otele yaklaşacağım derken iyice uzaklaşıyorum. Çıkmaz sokaklara giriyorum. Epeyce korkutulmuşum ki kimselere yaklaşmıyorum. Oteli buldum etrafında dolaşıyorum kocaman alan bir sürü park var. İnşaat alanının kapısı kilitli. Geri dönmeye karar verdim.

Bana göre geldiğim taraftaki yoldan dönüyorum. Git git yol bitmiyor. Uzakta gemileri görünce anladım ben kayboldum. O zaman kendime neler saydim neler (hatırlamıyorum). Arabalar yaklaşıyor sesleniyorlar kaçıyorum. Bizim eve benzeyen bir iki eve girdim yok kapıyı açanlar farklı geri kaçtım. Yabancı ülkede ve büyük bir şehirde evden kafana göre çıkmak öyle kolay değilmiş. Hele köyde akraba çocukları kışkırtarak yaylaya kaçmaya hiç benzemezmiş.

Bir inşaatın yanındaki kum birikintisinde teyemmüm aldım kendimce. Dua bilmiyorum gördüğüm kadarı ile abdest hareketlerini tekrarladım. Kıbleyide bilmeden iki rekat namaz kıldım. Ömrümce o kadar yoğun dua ettiğim anlar eminim çok azdır. Kalben teslim oldum Rabbime.

Aslında geri dönmekle büyük hatayı yapmışım. Orada beklesem daha çabuk bulunabilirdim.

Tekrar yola düştüm ana yoldayım. Ortadan gidiyorum ki arayan varsa beni bulsun. Öylen gitti akşama döndü güneş. Arada koşuyorum, duruyorum, yürüyorum, ağlıyorum ve dua ediyorum. Veeeeee gözümde şimşek çakıyor. Yanağım acıyor ama ben çok mutluyum. Çünkü bulundum.

Gözlerinde korku var bulanın. Ama benim kaybolduğuma değil mübarek cuma gününü zehir ettiğime kızıyor. Neyse ben bulundumya anneme kavuştumya o bana yeter. Bir daha eteğinin dibinden çıkarmıyım? Evdekiler helak olmuşlar. Bir dünya nasihat, korkutmalar ve tehditler. Artık haftanın iki günü dışarı çıkarılıyorduk. Bir daha kaçmayım diye sanırım ))) Çocuğu kaybolan anne ve baba bulunca neden dövermiş bir arkadaşımız bloğunda anlatmıştı. Bu macerada öyle bitti işte.

İyi ki eskisi kadar yaramaz değilim. Artık uyuyabilirim.