Uzun, çok uzun bir yolculuktu, bulutların üzerinde.

 Eski Türk filimlerindeki, Yeşilköy havaalanından bindirmişlerdi beni, Amerika'ya gidecek uçağa. Yine, filimlerdeki, gibi, pistten vedalaşmıştım ,sevdiklerimle. Herkes, tüm kardeşlerim ve teyzem oradaydılar. Ben, neler hissettiğimi hatırlayamıyorum. Büyük bir kalabalık geride kalmış, ben bir hostesin yanında, uçağın merdivenlerinden çıkıyordum. Dönüp dönüp, çok sevdiğim o insanlara bakıyordum. Ağlıyor muydum , bilemiyeceğim. Malesef anılarımda, bununla ilgili kareler kalmamış. 7 yaşındaydım. Ve tek başıma, koca bir uçağa binmiş, 36 belki de 48 saatlik bir yolculuğa başlamıştım. Benden sorumlu hostesi de tanımlamam mümkün değil. Demek ki, ne olumlu ne de olumsuz etki bırakmamış üstümde. Uçaktan korkmamıştım, herhalde, o kadar uzağa, tek başına yolculuk yapan, en küçük yolcu bendim. Uçaktakiler, bana nasıl bakıyor ne düşünüyorlardı acaba?Kimbilir ne senaryolar yazmışlardı kendilerince. Bolca çukulata ve oyuncakla, avuttuklarını düşünüyorum hosteslerin.

Uçak hızını kesti, yavaşça alçalmaya başladı. Bambaşka kıtadaydım. Ama, bunu anlayabiliyor muydum? Ne kadar farkındaydım acaba, bizimle hiç örtüşmeyen bir kültüre doğru, yola çıktığımın?

Dil farklı, din farklı, anne farklı, herşey farklı...

Annemi kaybedeli bir yıl olmuştu. O bir yılı, çok sevdiğim kardeşlerimin ve de teyzemin yanında, sevgi yumağı içinde geçirmiştim. Şimdi ise, beni hiç sevmediğini düşündüğüm babamın yanına gönderiliyordum. Annemden ayrıldıktan sonra, arada beni görmeye gelen babamla, korkum dışında hiç bir duygusal bağım olmamıştı.

New York havaalanında, beni karşılayan babam, küçücük ellerimden tutup, yanımda yürümedi. O kocaman adımlarıyla önden yürürken , ben küçük adımlarım ile koşuyordum peşinden. İşte, bu hatırladığım ve unutmadığım, temcit pilavı gibi sürekli bahsettiğim bir kareydi. Ona yetişme çabası içindeyken, bendeki, korkular ne çeşitti?

Eve geldik. Beni karşılayan üvey annem (bu vesile ile, onlarla yaşadığım sürece bana, ufak bir kız çocuğu olduğumu unutmadan, insanca davranan ve diğer kardeşimden asla ayırt etmemiş, olan 'üvey anneye' teşekkür etmek isterim.) ve , sapsarı küçük kız kardeşim, içimdeki o korkuları, hafiften yok ettiler.

Ve yaşanılan v.s, v.s ler içinde, 'bir gün' geldi aklıma, onu paylaşmak istedim.

İlkokula gidiyorum. Metropolde yaşamıyoruz. Daha ziyade bir kasaba. Ama,bayağı gelişmiş bir kasaba. Ev ile okulun arası epeyce uzun bir mesafe , benim minik adımlarımla. Ben sürekli, okulda, yolda bir şeylerimi kaybediyor ,düşürüyorum. Kış mevsimindeyiz.Üvey annem,o gün yeni bir atkı verdi bana ve , 'eğer bunu da kaybedersen, sakın ama sakın eve gelme' dedi.

Okul bitti, eve dönüyorum. Havada bayağı bir soğuk, sırtımda çantam, tıngır mıngır yüreyerek, neredeyse bir gökdelen edasıyla yükselen, apartmanımıza yaklaştım. Kendime çeki düzen vermeye çalışırken, bir baktım ki, atkım yok boynumda. Dondum kaldım, ne apartmana girebiliyorum, ne başka bir yere gidebiliyorum. Havada kararmaya başladı. Ne yapacağım diye titrerken, baktım babam eve doğru yürüyor. Yanıbaşımda, tüm apartmanı çevreleyen, muntazaman kesilmiş çalılıklar var. İttire kaktıra, girdim arasına çalılıkların. Saklandım yani, babam beni görmesin diye. Ellerim ve yüzüm, çizik içinde kaldılar. Başladım beklemeye, o küçücük aklımla,, neyi bekliyorsam. Korku artık diz boyu. Kalbimin atışlarını unutamam. Aradan ne kadar zaman geçti bilemiyorum, babam ve üvey annem apartman kapısından çıktılar. Her biri bir tarafa. Belli ki, beni arıyorlar. Çıkamadım, çok uzun zaman çıkamadım.

Babamın o koca adımlarıyla koşuşturduğunu gördükçe, daha da bir büzüldüm, çalılıkların arasında. Simsiyah oldu gökyüzü. Etrafta sessizlik...

Sonunda mı?, evet sonunda, çıktım çalılıkların arasından, yöneldim apartmana. Dışarıdaki korku, evin içinde yaşayacağımdan, daha fazla geldi nedense.

Kapıyı çaldığımda, (direkt salona girilirdi) koltukta, büzüşmüş, sarı kardeşimi gördüm sadece. Gözleri korkudan daha da bir maviydi.

İçeri girdim, kapı ardımdan kapandı...Ve tüm renkler, tek bir renge ; 'siyaha' dönüştü.