Bugün işe hiç gitmek istemiyordu. İçinde bir kasvet, hayattan bir bezginlik, patlak mısır gibi her an patlayacak bir hal içindeydi. Hani herkesin bir dönem her şey üst üste geliyor dediği anlardan biriydi. Mutsuzdu, aylardan yazın son demlerini yaşadığı EYLÜL ayıydı.

İşyerine geldi. Kendisine iyi geleceğini düşünerek radyoyu açtı. Sıla’dan “Kafa Nereye Biz Oraya” çalıyordu. Bu bir işaret olmalıydı dedi kendi kendine. Biliyordu dertlerden kaçınılmayacağını. Nedense bu şarkı O’nu hatırlattı kendisine. Düşündü sonra, neden olmasın? dedi ve telefonla aradı O’nu. Sesini duyunca keyiflendiğini hissetti. Sanki sabah kalktığındaki tüm sıkıntıları unutmuş gibi oldu. Keyiflendiği gibi heyecanlanmıştı da şimdi. Ya “olmaz” derse. Tüm cesaretini topladı oğlan ve sordu kıza “kafa nereye biz oraya var mısın?”. Kız, oğlandan yıllardır bu soruyu bekliyormuşçasına “evet” dedi hiç düşünmeden.

“Ben patrondan izin alıp geliyorum seni almaya, hazırlan” dedi. Kız şaşkın bir halde, oğlanın şaka yaptığını düşünerek emin olmak istedi yine de “sen ciddi misin?”. “3 saat sonra yanında olunca anlarsın ne kadar ciddi olduğumu” dedi oğlan. Dediği gibi 3 saat sonra kızın evinin önündeydi. Bir delilikti belki de yaptıkları ama o an her ikisi de düşünmüyordu hiçbirşey, sadece an’ın tadını çıkarıyorlardı. Belli ki kızın da böyle bir deliliğe ihtiyacı vardı.

Yol boyunca kızın ısrarlı bir şekilde “peki ama nereye gidiyoruz?” sorusunu, “kafa nereye biz oraya” diyerek cevaplıyordu her defasında. Üstelik sevgili bile değillerdi ama iki sevgiliden daha iyi anlaştıkları kesindi.  SENİ tanıdığıma çok mutluyum dedi oğlan. Tüm sıkıntılarından, dertlerinden kaçamamıştı ama geride bırakmayı başarabilmişti. Kafaları onları Bodrum civarında sessiz bir koy’a götürmüştü.

Her şeyden ve herkesten uzakta 3 mutlu gün çalmışlardı felekten. Birbirlerinin iyi ve kötü huylarını çok iyi biliyorlardı. Zaten fazla da farklılıkları yoktu birbirlerinden. Biri diğerinin aynısı gibiydi. Oğlan arkadaşlıkları başladığı günden beri kıza “sen benim dişi halimsin” demiyor muydu zaten. Bir tesadüftü onları tanıştıran, bir delilikti onları yakınlaştıran, harika bir uyumdu onları uzlaştıran.

“Aşk tesadüfleri sever” filmini izlediler birlikte ve filmin çıkışında oğlan tuttu kızın ellerinden, gözlerinin içine sevgiyle bakarken “olamaz mı?” dedi. Kız da aynı içtenlikle söyledi cevabını “olabilirrrrrrrrrr” ve böylece başladı aşkları. “En çok da senin bu deli huylarını SEVİYORUM” dedi kız.

Geri döndüklerinde her ikisi de hayatlarına kaldıkları yerden ama birlikte devam ettiler. Oğlan geri döndüğünde aynı dertleri onu bekliyordu ama kendisi aynı değildi kesinlikle.

Hala birlikteler ve ben imreniyorum onlara. Daha çok anıları var, birkaçımızın tıpkı bizimki gibi dediği, kimimizin de keşke biz de öyle olabilsek dediği bir aşk olduğuna inanıyorum ben onlarınkisinin. Daha fazla anlatıp da nazarlamak istemem :) o yüzden diyorum ki Allah nazarlardan saklasın. Günümüz sözüm ona aşklarına da kapak olsun :)

Sağlıcakla...