MEHMET..
23 Nisan 2012, 14.22 A- A+
Mehmet'i Manisa'nın Salihli ilçesinin bir köyünde tanıdım..Öğretmen olan kuzenimi ziyerete gitmiştim.kuzen okuldayken çevreyi gezmek için çıkmıştım.bir süre sonra takip ediliyormuşum hissine kapıldım.ürkerek geriye dönüp baktım..üstü başı kir pas içinde,oldukça uzun boylu,sakalları karmakarışık,esmer,kocaman simsiyah gözleri olan biriydi..önce korktum sonra ürkek adımlarla yaklaşıp,niçin peşimdesin diye sordum.hiç konuşmuyor öylece bakıyordu..sonra birden koşarak uzaklaştı.bir kaç gün sonra evin önünde gördüm.evden çıktım bahçe duvarının üstüne oturdum.sigaramı çıkarıp yaktım.derin bir nefes çekip gözlerinin içine bakarak,içermisin diye sordum.duvara çıkıp oturdu.verdiğim sigarayı içmeye başladı.hiç konuşmadan öylece oturduk..okuldan eve gelen kuzen manzarayı görünce,mehmet kardeşimle arkadaşmı oldunuz diye sordu.cevap belli belirsiz bir gülümsemeydi.akşam kuzenden Mehmeti dinlemek istedim anlattı.Mehmet şizofrendi ve bu hastalık yüzünden veterinerlik fakültesindeki öğrenimini bırakmak zorunda kalmıştı..okulu bırakmış ama okumayı hiç bırakmamıştı..hastalığı yüzünden köylüler tarafından horlanmıştı..ertesi gün Salihliye inip birkaç kitap aldım ve Mehmeti duvarın üstünde beklemeye başladım..Mehmet geldiğinde kitapları uzattım..sevinçle gözleri parladı sağol öğretmenin kardeşi dedi:))ikimizde güldük.sigaralarımızı içtik yine konuşmadan öylece oturduk..o köyde kaldığım 15 günün her günü mehmetle duvar üstünde oturup konuşmadan anlaşarak geçti..bunu gören köylüler şaşkınlıkla bakıyolardı..Mehmetin agresip yapısından söz edip korkmam gerektiğini hatta hiç yaklaşmamamı öğütlüyorlardı..ama onların bilmediği bir şey vardı..onlar Mehmeti köyün delisi olarak görüp itip kakmışlar,alay etmişlerdi..oysa mehmetin o sessiz oturduğumuz her dakikada sukutuyla bana anlattığı çok şey vardı..ve benim Mehmetin insan olduğunu asla unutmadığımı,unutmayacağımı,ona insan gibi davranacağımı hissetmişti..nihayet gitme vakti geldi ve tam arabama bindiğimde mehmet geldi.herkesin duyabileceği bir sesle ve saygı içeren bir şekilde yine gel öğretmenin kardeşi dedi. ilk günkü gibi hızla koşarak uzaklaştı..
YORUMLAR
Hayatımda bir kez şizofren hastası gördüm. Eğitim fakültesinde araştırma görevlisi olan bir dostumu ziyarete gitmiştim. Odasında sohbet ederken dışarıdan bir gürültü geldi. Telaşla çıktık dışarıya, zayıf bir genç bağırıp duruyordu. Dostum şizofren hastası olduğunu söyledi. Sanırım kriz geçiriyordu. Zar zor üç dört kişi kendisini tutabildik. Dostum bir psikoloji uzmanını aradı. Durumu açıkladı. Bu arada hasta genç daha da saldırganlaşmıştı. Kendisini ikna etmemiz ve arabaya oturtmamız çok zaman aldı. Bu arada hepimiz de birer yumruk yedik kendisinden. Arkadaşım bilgisayar bölümünde olduğu için arabasında araç-gereç çokca idi. Sağ olsun dağınık adam olduğu içinde bir tornavidayı arka koltukta unutmuş. HAsta gençle ben arkaya oturduk. Hala çok saldırgandı. Tornivadayı fark edince eline aldı ve bana saldırdı. Boğuşma neticesinde elinden zorla aldım tornavidayı ve camdan dışarı attım. Doktorun ofisine gittik. Tabi hasta genç bu arada her önüne gelene saldırmaya çalışıyordu. Doktorun odasına girdi. Bizde girelim dedik ama doktor izin vermedi. 10 dakika sonra dışarı çıktılar. Hasta genç çok ama çok sakindi. Yanıma geldi, kusura bakma hocam dedi. Doktora ilaç verip vermediğini sorduk, hayır sadece konuştuk dedi. Belki de biz kendisine nasıl yaklaşacağımızı bilememiştik. Bir daha görmedim hiç kendisini. Sonradan dostumdan öğrendiğim kadarıyla okulu da bırakmış aynı Mehmet gibi.
Şizofrenle yaşayabilmek zor olsa gerek. Aile bireyleri kriz anlarında neler yapıyor kim bilir. Korkuyla yaşamak!
Allahım cümlesine şifa versin. Saygılarımla..