yarım kalan bir hikaye...' nin sonu.
24 Nisan 2012, 01.16 A- A+
Bir gün, başka bir şehre açtı gözlerini. Buz gibi nefesini üfledi yüzüne, orada donakaldı.
Kocaman bir çember içinde yapayalnız... ve tüm yüzler yabancı...sokak ışıkları bıle kararıyordu yabancı yabancı yüzüne. terk edilmiş bir kayık gibi oradan oraya savruldu.
Sokaklarında tanıdık bir ses aradı, yalnızlıktan korkmamak ıçın.
Onu şehrine benzetmek istedi, evler, sokaklar hatta ağaçları ona benzetti... Gözlerini kapatıp sıcaklığını aradı..
Her detayında onu arasada... Aslında, siyahı beyaza boyamak kadar imkansızdı.
Yeni güne uyanırken, sabahın ayazı buz gibi içine işledi..
-olsun, bu gününüde yaşadım ya...
Bir tek geceleri şehrine benzetemedi, karanlık, yalnız ve ürkek bir sessizlik vardı içinde... Geceleri ışığı kapatmazdı, çünkü karanlık ona yalnızlığını müjdelerdi.
Şehrini unutmak için çıktığı yolda, yürümeyi yeni öğrenen bir çocuk gibi düşe kalka, yalpalayarak yürüdü yollarında..... dizleri kanamasına aldırmadan, yeniden ayağa kalkıp yürüdü. gözyaşını kimseler göremedi.
-Şehrinin kıymetini en çok ne zaman anlarsın biliyor musun? Sen ağlarken şehrinde ağlardı, bir bir yağmur damlaları gözyaşına karışır ve gözyaşlarını sulardı........
Tüm avuntular birer toz bulutu gibi kaybolurken, o ardından bakakaldı sessiz çığlıklarıyla.
Yabancıyken bu şehre, içinde hala umutları vardı...
-herşey güzel olacak.
-biliyormusun ben hiç fırtınaları sevemedim. Ardındaki yağmur bulutları, hep bir sonun habercisiydi bende. bu gidişide ben seçmiştim, şimdi nasıl omuzlarımı eğip ben şehrimi özledim derim....
*böyle birşey işte...
Kocaman bir çember içinde yapayalnız... ve tüm yüzler yabancı...sokak ışıkları bıle kararıyordu yabancı yabancı yüzüne. terk edilmiş bir kayık gibi oradan oraya savruldu.
Sokaklarında tanıdık bir ses aradı, yalnızlıktan korkmamak ıçın.
Onu şehrine benzetmek istedi, evler, sokaklar hatta ağaçları ona benzetti... Gözlerini kapatıp sıcaklığını aradı..
Her detayında onu arasada... Aslında, siyahı beyaza boyamak kadar imkansızdı.
Yeni güne uyanırken, sabahın ayazı buz gibi içine işledi..
-olsun, bu gününüde yaşadım ya...
Bir tek geceleri şehrine benzetemedi, karanlık, yalnız ve ürkek bir sessizlik vardı içinde... Geceleri ışığı kapatmazdı, çünkü karanlık ona yalnızlığını müjdelerdi.
Şehrini unutmak için çıktığı yolda, yürümeyi yeni öğrenen bir çocuk gibi düşe kalka, yalpalayarak yürüdü yollarında..... dizleri kanamasına aldırmadan, yeniden ayağa kalkıp yürüdü. gözyaşını kimseler göremedi.
-Şehrinin kıymetini en çok ne zaman anlarsın biliyor musun? Sen ağlarken şehrinde ağlardı, bir bir yağmur damlaları gözyaşına karışır ve gözyaşlarını sulardı........
Tüm avuntular birer toz bulutu gibi kaybolurken, o ardından bakakaldı sessiz çığlıklarıyla.
Yabancıyken bu şehre, içinde hala umutları vardı...
-herşey güzel olacak.
-biliyormusun ben hiç fırtınaları sevemedim. Ardındaki yağmur bulutları, hep bir sonun habercisiydi bende. bu gidişide ben seçmiştim, şimdi nasıl omuzlarımı eğip ben şehrimi özledim derim....
*böyle birşey işte...
YORUMLAR
'Öyle bir şey' imiş işte SOFT, öyle bir şey !...
ve 'herşey umarım, kahraman için çok güzel olur'
GECESİZ GECELERİNİZ OLMASIN HİÇ....
Çok, yalın yazacağım...Yazının içindeydim, ve öyle bir şey işte, anladım...Hüzünlendim.
Saglıklarla Kalın
Yarım kalan hikaye , adı üstünde yarımdır , sonu olmaz . Hani ya diyorum belki , belki güzel tamamlanır ha , ne dersin . Diliyorum böyle olsun senin için . Bir telefon , bir ses , bir haber belki , olur ya yeniden kaldığı yerden devam eder . Olmaz mı ? Olabilir ...
Hangisi mutlu edecekse seni , öyle olsun inşallah ... Sevgiler
Melankolik softun, melankolik bir hikayesiydi.
Kimine göre büyüdüğü şehri terketmenin öyküsü, kimine göre sevgiliyi terketmenin pişmanlığı idi.
Ataya, bence hikayeler ne zaman biter biliyormusun, o insanın hayatı bittiğinde son bulur ve nokta konur.
Kupapeys ve March yazıdaki duyguyu hissetmeniz beni sevindirdi, yazınında tek amacı bu idi.. Ve Ataya.... teşekkürler.
Eline sağlık canım..