O günden sonra Yıldız'ın yalnızlığı, gün geçtikçe büyüdü...

Annesi Sebahat hanım ve hatta babası Nasır efendinin elinden, hiç birşey gelmiyordu.

Bahçedeki, ağaçlar bile susmuşlardı. Dut ağacının altının gölgesine sığınmış olan mavi ortanca, rengini kaybetmiş, anlamsız bir pembeye dönuşmüştü.

Koskoca köşk, sessizliğe bürünmüş, yarını kuşku ve tedirginlik içinde beklemekteydi.

Doktor Orhan amcanın evinin tüm ışıkları yedi gün boyunca hiç sönmemişti. Tanımadığı insanlar gelip gidiyordu Yıldız'ın. Ama o hiç bir şey görmüyordu.

Ertesi sabah, daha da bir erken uyandı Yıldız. Hiç konuşmadı Sebahat hanımla. Kırmızı elbisesini giydi, ve bahçeden çıktı. Bakkal amcaya ağır adımlarla gitti. Bakkalın karışıklığı içinde, yerde duran,gazete kümesinin içinden, Cumhuriyet gazetesini buldu aldı. Bakkal amcaya baktı. Bakkal amcada ona. Bu sefer, parayı sormadı bakkal amca. Yıldız, geldiği gibi sessizce evine doğru yol aldı.

Yan taraftaki, alışık olduğu merdivenlerden çıktı usul usul. Ceviz ağacının dalları, kapı girişine kadar ulaşmıştı. Kapı önünde durdu.Nefesini tuttu ve tokmağı sessizce kaldırdı.İndirdi. Çok az gelmişti ses.Bekledi. Tekrar vurdu. Birazdan kapı açılacak, Orhan amcası, üstünde ipek röpteşambırı ,altında rugan siyah terlikleriyle karşısında duracaktı. Yıldız gazeteyi uzatacak,o da sağ elinde sakladığı, külahtaki toz şekerini, Yıldız'ın sabırsızlığına rağmen,ağır ağır boşaltacaktı ağzına.

Tokmağı daha bir kuvvetlice vurdu bu sefer. Tekrar tekrar, açılmadı kapı. Başı önünde, elindeki gazeteyi, kapının sağındaki küçük kutunun üstüne bıraktı. İndi aşağıya.

Tam sekiz günlük cumhuriyet gazetesi birikmişti kutunun üstünde.

'Öldü demişlerdi.' Biliyordu aslında anlamını, kötü birşeydi, yokluktu, onsuzluktu da, ne kadar süreceğini bilmiyordu. Ne zaman geri dönülürdü bu , ölümden?

Toz şekerini yiyemediği, doktorun o güzel, sesini duyamadığı 9. gündü. Annesi hasta olmuş, yataktan henüz kalkamamıştı.Sessizce çıktı merdivenlerden yine. Kapıya ulaştığında, tokmağa vurmasıyla kapı ardına kadar açılmıştı. Hem sevindi hem de korkmuştu Yıldız. Bekledi öylece...Doktor amca gelmedi kapıya. Usul usul, kapı aralığından başını uzattı, içeriye baktı. Koskoca ev, kapkaranlık geldi gözüne.İçeriye girdi. Bordo renkli kalın kadife perdeler sımsıkı kapalıydı. Beyaz, uçlarındaki delik delik işlemeli ,iç perde gözükmüyordu. Oysa ne severdi onları. Güneş ışınlarını, tuhaf bir gizemlikle alırlardı içeriye. Kitap okuduğu berjer koltuk sağa döndürülmüştü sanki. Ortada ki, doktor amcanın her zaman yazı yazdığı, kalın bacaklı, ceviz ağacından yapılmış kare masaya yöneldi. Masanın üstü, kalabalıktı. Salonun, sol köşesinde duran, doktor amcasının, ne hikmetse, asla ellettirmediği, açtırmadığı pianosunun üstü de tozlanmıştı. Çok severdi müziği Yıldız, 'şarkı söyleyelim doktor amca,sen çal ben söyleyeyim' dese de, onu hiç kırmayan, doktor Orhan, yumuşak sesiyle, olmaz Yıldız, gel kitap okuyalım derdi. Etrafa baktı, ufak bir bez gördü. Aldı bezi, küçük elleriyle başladı tozunu almaya pianonun. Tekrar masaya yöneldi, amcasının oturduğu sandalyeye oturdu. Dokunmaya başladı her kitaba, her kaleme. İnce uzun kutuyu gördü, açtı. Doktor Orhan'ın sürekli yazı yazdığı mürekkepli kalemini gördü aldı. Aklına geldi, siyah kaplı defter. Bakındı, kitap yığınına, evet dördüncü kitabın altındaydı. Aldı, kimse görmedi.

Kızar mıydı doktor amcası acaba? Ama hep sormaz mıydı Yıldız, ne zaman okuyacaksınız, ne zaman bitecek bu defter ' diye. O; ne derdi? ' Sabret kızım , elbet günü gelecek.' O gün' bugün müydü?

Açtı ilk sayfayı, başladı okumaya...

Ey sevgili...

Orhan tıbbiyeden mezun olduğunda, daha 26 yaşındaydı. Ailenin umutları yüksekti. Hala kızı Ruşen ile, nişanlandırılmış, evlilik hazırlıkları içindeydiler. Hiç istememişti bu nişanı ama paşa babası, sessiz ültimatomunu vermişti. Çaresi yoktu.

 O sabah, Karaköye inerken, sağda bir kalabalık görmüş ve merak etmişti. Üstü başı tiril tiril, elinde de gıcır gıcır çantası vardı. Hava çok sıcaktı. İlerledi kalabalığa...Yerdeki kızın başına eğilmiş 3 kişiyi gördü, usulca, eliyle dokundu birine ve yere kızın yanına eğildi. Ne kadar solgundu, sarı kızın yüzü. Korktu, anlamaya çalıştı. Saatler geçti sanki de, dünya durdu. 'Su' dedi, 'bir yudum'.

Kızın adı 'Ayşe' idi. Kendine getirdikten sonra, hastaneye götürmüşler ve 40 gün hastanede yatmıştı . Kimse hastalığını bulamamıştı. Doktor Orhan , odasına gider kızı kontrol ederdi hergün. O kadar hüzünlüydü ki kız. Günlerin geçmesiyle ve doktor Orhan'ın özenli bakımı ile , genç kız tekrar yeşermişti. Yanakları bu sefer kıpkırmızıydı. Aşıktı doktor Orhan'a artık. Kimse onun gösterdiği özeni göstermemişti yaşamında. Orhan ne yapacağını bilmiyordu. Paşa babasının kendisi için seçtiği gelin adayı ile evlenmesine aylar kalmıştı. Söz vermişti üstelik.

- Hayır Orhan, başkasıyla evlenmen, hele hele de, ailemize uygun olmayan biriyle evlenmen asla mümkün değil. Ruşen le evleneceksiniz, aksi söz konusu olursa, seni evlatlıktan red ederim'

Ayşe çok ama çok bekledi, hiç sormadı, hiç ağlamadı, sadece bekledi...

Orhan 'bana zaman' demişti, demişti de, onca zaman geçmiş hala mutlu haberi alamamıştı Ayşe.

Zaman tükenmiş , nikaha bir ay kalmıştı. Orhan çıkış yolunu bulamamış, avare gibi dolanıyordu.

Olmadı, yapamadı, beceremedi, yetişemedi zamana. Cesaretini ve bavulunu topladığında ise, Ayşe yoktu artık...

Hiç dönmedi, paşa babasının evine bir daha, yok etti kendini. Hiç olmamış gibi. Asla affetmedi de kendini, yetişemediği Ayşe'si yüzünden. Hiç evlenmedi. Hiç çocuğu olmadı. Birlikte kurdukları hayalleri, kimseyle kirletmedi.

Ey sevgili...

Yıldız ,hızla kapadı defterin kapağını.

Artık o merdivenlerden bir daha çıkmayacaktı.