- Koray bey kusura bakmayın rahatsız ediyorum ama acil olmasa aramazdım efendim.

- Neler oluyor semih ?. Söyle hemen !!!

- Efendim şimdi haber geldi. Tuncay ile selin hanım maalesef karşılaşmışlar.

- Ne diyorsun sen be adam ?!!. Nasıl olur ?!. Ne zaman ?!!!

- Tuncay 3 gün önce bir cinayete tanık olmuş ve selin hanım onu sorgulamak için karakola çağırmış.

- Peki sonra ?

- Sonrası malum efendim. Tuncay’daki değişimin siz de farkındasınız. Bu karşılaşma bunun sebebi olabilir. Bu durumla ben ilgileneceğim efendim.  

- Semih ne yap ne et engel ol buna !!!

 - Peki efendim.

Semih hesabı ödedikten sonra sahilde ki arabasına doğru yol aldı. Arabaya binip çalıştırdı ve karşı yola geçip beklemeye başladı. Kafasındaki planı gerçekleştirmek için bekliyordu. Çok geçmeden Tuncay yolun karşısında görünmüştü. Işıkları bekliyordu karşıdan karşıya geçmek için. Arabasını çalıştırdı semih. Tuncay her şeyden habersiz bir şekilde evine doğru yürümeye başlamıştı. Semih’in önünden geçmek üzereydi. Bir anda Araba ile göz göze geldi Tuncay. Semih Arabasını hızlı bir şekilde Tuncay’ın üzerine sürmüş ve ani bir fren yaparak Tuncay’a çarpmıştı. Tuncay arabanın çarpma hızıyla yer de uzun bir mesafe sürüklendi ve yolun kenarına yuvarlandı. Semih arabasını sürmeye devam etti ve oradan hızla uzaklaştı. Tuncay hareket edemiyordu. Yerde kendinden geçmiş bir şekilde yatıyordu. Ambülans geldiğin de Tuncay ölümle boğuşuyordu. En yakın hastaneye götürüldü. Sedye ile acile indirilmişti. İç kanama geçiriyordu Tuncay. Hemen ameliyat haneye alındı. Ameliyatı Doktor Elif Toprak yapacaktı. Ameliyathaneye gelip Tuncay’ı gördüğün de endişesi bir kat daha artmıştı. Ameliyat yaklaşık 2 saat sürmüş ve başarılı bir şekilde bitmişti. Fakat şimdi bekleme zamanıydı çünkü Tuncay kendinde değildi. Doktor Elif, Hemşirelere dönüp “Gözünüz hastanın üzerinde olsun. Her türlü gelişmeyi anında bana haber vereceksiniz.” Dedikten sonra odasına gitmişti.

Saat öğlene geliyordu Nermin hanımla Koray evin için pır dönüyorlardı. Öğrendikleri karşısında korkuları iyice artmış ve endişelenmeye başlamışlardı. “Nasıl olur ?!” dedi Nermin hanım Koray’a bakarak. “Bilmiyorum efendim bilmi…” sesi kısılıyordu Koray’ın “sanki biz engel olmak istedikçe bir şey onların…” göz göze geldiler Nermin hanımla, yutkundu Koray, sesli düşünmekle hata yaptığını anlamıştı. Zaman geçmek bilmiyordu. Koray tam semihi aramaya teşebbüs edecekti ki telefonu çaldı. Tek seferde açtı telefonu Koray. “Anlat !!” dedi. Nermin hanım göz ucuyla neler olduğunu soruyordu sürekli fakat Koray cevap vermekten ziyade anlatılanlara odaklanmıştı. Alnından terler damlıyordu. Kötü bir şeyler olduğu açıkça ortadaydı. “Tamam semih. Buluşmamız lazım. Bu kadar parayı hesabına yatırmak dikkat çekebilir. Elden vereyim.” Dedikten sonra telefonu kapattı.

-       Neler oluyor Koray anlatsana ?

-       Efendim. (şaşkın bir halde bir sandalye ye oturup kalmıştı Koray)

-       Sana soruyorum Koray.

-       Efendim. Semih gerekeni yapmış. Sorun yok. Ben ilgileneceğim.

-       Ne yapmış semih ?!!

Nermin hanımın sorusuna cevap vermeden yerinden fırladığı gibi “halletmem gereken işler var efendim. Şimdi gitmem lazım” dedi ve hızlı adımlarla arabasına doğru yol aldı. Ön koltukta uzun süre durdu. Böyle olmasını istiyor muydu ki ?. Böylemi olmalıydı ?. Değer miydi ?. Değerdi tabii selin onun olmalıydı sadece onun. Kimse kendisi ile selinin arasına giremezdi. Gülmeye başladı. Hatta artık gülmüyor kahkaha atıyordu. “Artık hiçbir engel kalmadı. Sen sadece bana aitsin selin.” Dedikten sonra semih ile buluşmak için yola çıktı.

Selin karakolda mesaisini doldururken sürekli gözü telefonundaydı. Tuncay’ın aramasını bekliyordu. Telefon çalmadıkça canı iyice sıkılıyor ve odasında ki kum torbasını yumrukluyordu. Annesinin “Seni koruyacak erkeğimiz yok” telkinleri ile tekvando kursuna yazılmıştı. Kendini korumasını öğrenmiş ve hiçbir zamanda dövüşmeye ihtiyaç duymamıştı. Vakit geçmiyordu. “Bugün erken gideyim eve” dedi ve hazırlanıp eve gitmek için yola çıktı. Nermin hanıma telefon etti.

-       Anne

-       Efendim kızım.

-       Ben yola çıktım eve geliyorum bir şeye ihtiyaç var mı ?

-       Hayırdır ?. bir şey mi oldu kızım ?.

-       Hayır anne. Bugün böyle olsun istedim.

-       Peki canım.

Her şeyden habersiz evine doğru yol alıyordu selin. Oysaki ne kadar çok aramasını istedi Tuncay’ın. “Seni ilk görüşte tanıdım” demek istiyordu. Konuşmak istiyordu selin. Konuşmak içini dökmek ve sorun var ise halletmek ama Tuncay aramadı. “Benim aramam doğru olmaz” demişti selin ve sunduğu bahaneler ile bu tezini doğruluyordu. “Yıllardı bihaberim Tuncay’dan. Hiç gelmedi. Beni Bulmadı. O aramalı mutlaka o aramalı.” Kim bilirdi ki ilerde “keşke arasaydım” diyeceğini.