Politika yazınca bâzı arkadaşlar rahatsız oluyor.. :) Çünkü benim bildiklerim, aslında onların da bildikleri ama ısrarla bilmezden geldikleri şeyler.. Neyse… Bu seferlik onların suyuna gidelim ve memlekette herşey güllük gülistanlıkmış, tek derdimiz kendimizmişiz gibi pembe gözlüklerle bakalım yaşamın resmine..

   Kendimi iyiden iyiye yaşlanmış hissettiğim bu günlerde geçip gitmekte olan gençliğime erken duyduğum özlemi en iyi böyle ifâde edebilirdim heralde..

   Şu an “gençlik bayramı”nın ilk dakîkalarındayız.. Peki gençliğimizi hakkıyla yaşayabiliyor muyuz.? Açık kalan yaraları tuzlama zamânı geldi, arkadaşlar.. Biraz “aşk” üzerine çene suyuna çorba yapalım.. Yatıp kalkmanın bile adı olan bir kelimeyi, gerçek anlamına kavuşturmaya çalışalım kendimizce..

   İçinizde en umursamaz görünen, devrin deyişiyle “cool” takılan arkadaşın bile bu kelime telaffuz edildiğinde kan akışında anlık bir yavaşlama oluyor.. Bir nefesi tekliyor, nabzında kısa süreli bir durgunluk, göz bebekleri titriyor, göz pınarlarının muslukları zıvanadan çıkmasın diye dudaklarını ısırıyor.. Öyle ya da böyle her birimiz hayâtımızın farklı dönemlerinde tanıştık bu duyguyla bizzat.. Bir çoğumuz hiç kavuşamadık, mesâfeler uzadıkça duygu yoğunluğu arttı kanımızda, belki lökosite vurdu ve zehirlendik iyiden iyiye.. Bâzılarımız da kavuştuk ve anladık ki vuslat aşkın kâtiliymiş.. :) İlk öpücükten sonra her el ele tutuşmada bir derece daha inermiş ateşi..

   Ve büyüdük arkadaşlar… Ergenliğini evinde terör estirerek, kendisini en çok seven ve bu sevgisinden ilgi doğuran insanlara çemkirerek geçiren yaratıklarken her birimiz “adam” olduk.. Onların büyütemediği kadar büyütüverdi bizi el oğlunun ya da kızının tek bir bakışı, duruşu.. Sanatla ilgimiz “isyan” müzikleri dinleyip odamıza kapanmakken şâir kesildik hepimiz; en basit telefon mesajlarında bile içimize Özdemir Âsaf kaçmış edâsıyla alımlı cümleler kurmaya çalıştık dilimiz döndüğünce.. Kimilerimiz daha yetenekliydi; şarkılar yazdı.. Daha şanssız ve yeteneksiz olanlar sevdiğinin kapısında sabahladı.. Açık açık söylemeliyim ki daha “ahmak” olanlar da “canım fedâ” deyip kanlarına kastederek ispatlamaya çalıştılar sevgilerini kendilerince.. Sonuçta hepimiz kendi meşrebimizce sevdik, âşık olduk.. Anladık ki âşık ve mâşuk kavuşunca aşk bitermiş; bu üçlü hiçbir zaman bir araya gelmezmiş, iki bilinmeyenli bu denkleme bir üçüncü katınca bozulurmuş..

   “Aşk nedir?” sorusuna herkesin en az bir cevâbı var.. Ben başka bir soru sorayım: Elin oğlu-kızı canınızı yaktığında, sizi yaraladığında pansumanı kim yaptı size.? Kimin dizinde ağladınız, teselliyi kim sundu size sıcacık elleriyle.? Evet, senede bir güne sıkıştırmaya çalıştığınız o eşsiz kadın… Erkekliğine leke sürdürmek istemeyen bâzı tutucu arkadaşlar inkâr etseler de bal gibi biliyoruz; aşkın açtığı her yarayı o kapattı hiç acıtmadan.. Canımızı elâlem yakarken biz gözümüzden her damlayı onun dizinde kuruttuk.. Dışardan gelen herkes bir gün giderken o hep bizim yanımızda oldu, kucağında bastırdı ızdırâbımızı..

   Şimdi “kafa açtığımı” düşünmeyi bırakın iki dakîka da düşünün.. Eğer hâlen yanınızdalarsa, hayattalarsa kıymetlerini bilin.. Eğer kaybetmişseniz kıymetlerini bilmeyen arkadaşlarınıza anlatın.. Çünkü gerçek aşk, ömür boyu yanı başınızda dursalar bile fark edip de kavuşmayı akıl edemediğiniz o insanların size duyduğu “evlât sevgisi”nde gizli..

   Ve son birşey: Babalar gününün de yaklaştığı bu zamanda dileğim odur ki Allah hiçbirinize hiçbir zaman evlât acısı tattırmasın.. Görebileceğiniz en büyük acı budur..

   Hak edene saygılar…

   KerraR…

   MuhaliF!