Bardaktan boşalırcasına bi yağmur; dinmeyen gözyaşlarım gibi..Sende mi üzgünsün gökyüzü? sende mi yalnızsın? sende mi kimsesiz kaldın?..Kapkara bulutların; çok mu efkarlısın? Yoksa sende geç bulduğun ama çok çabuk kaybettiğin aşkının yasındamısın?

Onun için mi bu yağmalar, gürlemeler, şimşekler..sökmeyemi çalışıyorsun içinden..Camlara hızlı hızlı vuruyorsun herkes duysun istiyorsun değil mi, herkes bilsin içinde kopan fırtınaları ki biri tutsun elinden, çekip çıkarsın seni düştüğün uçurumlardan. Yoksa umudun var mı hala? Çıkmadık candan umut kesilmez ne de olsa. Belki duyar seni değil mi, mola verdi biraz gelecek. Kıyamaz sana da zaten, dayanamaz akıttığın yaşlarına. O kadar vicdansız değil dimi..

Masmaviydin sen bembeyazdı bulutların, en mutlu zamanlarındı değil mi..Etrafına mutluluk saçıyordun hep. Bu kadar dolu olmasan bu kadar acı çekmesen herkes yazın tadını çıkarmaya çalışırken onlara yaparmısın bunu.. Bir zamanlar mutluluk saçtıklarına şimdi celallenir misin, kaçırır mısın onları..Dayanamıyorsun ama değil mi, nefes alamadığın an geliyor, canından can gidiyor..

O masmavi halini bi maske olarak kullanıyorsun artık değil mi,  etrafınıda düşünmek zorundasın kendine zindan ettiğin dünyayı onlara da dar edemezsin ki.. Ömrün boyunca taşıyacağın derin izlerin sahibi ne yapıyor sen böyleyken.. Mutlu mu? Başka gökyüzümü buldu kendine? Var mı ki başka gökyüzü...Üzgün mü o da? Olabilir ama değil mi üzülüyordur o da istemiyordur böyle olmasını, mecburdur..

Kandırmayalım kendimizi gökyüzüm; biliyoruz ikimizde bi ömür atamayacağız içimizden, dikiş tutmayan yara gibi kanayıp duracak.. Biz yine yağacağız, gürleyeceğiz sonra ardından maskelerimizi takacağız; sen mavileşeceksin bende gülücükler dağıtacağım. Biz yine onla ağlayıp onla güleceğiz, herşeyi yine ilk ona anlatacağız, tek sığınağımız o olacak yine.

Onsuz ama onlu bi hayat sürdüreceğiz..