Almışsın ne renk olduğu sadece küçük bir ayrıntı olan bavulunu eline,düşmüşsün yollara bilinçsiz ve amaçsızca,ne çok isterdin Tren Gar'ı  ya da Otobüs Terminali'ne giderken sana el sallayan birinin olmasını di mi? Düşünsene Otobüs'ün camını buğulandırıp kalp yaptığını, sana hüzün dolu bakışlarla el sallanırken ya da Tren yavaş yavaş Gar'ı terkederken,daha hızlanmamışken trenle yarış eden bir çift ayak olduğunu,e bu ihtimaller varken neden renginin bile önem taşımadığı bavulunla tek başına yollardasın,neden arkandan su dökecek birinin olmasını sağlamadın,neden dik duruş göstergesi saydın kaçıp gitmelerini hep ve neden herkese karşı sözde dik durabildinde aynaya yansıyan duruşun sağa-sola savruldu,sendeledin,düşmemek için kuvvet aldın,kendine yenik düştün...

       Herşeyin bir cevabı vardı belki bende,bavulumun renginin önemsiz oluşunu bile açıklayabilirdim belki kimbilir,istedim zaman zaman gitmemeyi,gidememeyi ve gidemedim de aslında biliyormusun,hani en çok ağladığım Babam ve Oğlum filminin en acıklı sahnesinde diyor ya ''Bana gittin diyorsun ama,ben gitmedim gidemedim,kalamadım da'' diye,aynen o durumdaydım bende hep, senin dik duruş olarak isimlendirdiğin gitmelerin kendi içinde tutarlı hikayeleri vardı ya da ben var olduğuna inanarak kendimi kandırıp geride bıraktıklarımı koruyordum kendimden, sonunu düşünmeden,ince hesaplar yapmadan ve en kötüsü yargısız infazla karşılaşacağımı bilerek,şimdi o son yazdığın cümleyi bir daha düşün,elini vicdanına koy öyle düşün.Sence ben giderek kendime yenik mi düşmüşüm, yoksa geride bıraktıklarım yenik düşmesin diye mi gitmişim? Sen bu sorunun cevabını düşünürken ben yol üstü lokantasının birinde soğuk ile sıcak arasındaki çorbamı kaşıklayacağım,şimdi gerçekten,gözüm arkada kalmadan gitmeliyim.Çünkü...HÜZÜN BENİ ÇAĞIRIYOR...