Kağıt veya kolonyalı olmayan! Hani eskiden cebimizde taşıdığımız bez mendillerimiz. Yaşamımıza renk veren birçok küçük nesne gibi onları da çıkardık hayatımızdan. Neydi suçları? Düğünlerimize, sevinçlerimize, sevdalarımıza, bayramlarımıza, alın terimize, hastalıklarımıza, azığımıza, türkülerimize ve ibadetlerimize şahit olmak mıydı?
Sevmiyorum kağıt mendilleri! Islandıklarında yapış yapış oldukları için değil sadece… Hayatımızdan bez mendilleri çıkarmamıza sebep oldukları için de sevmiyorum… Bez mendillerle beraber neleri çıkardık acaba hayatımızdan?
Mendil sevdalarımıza şahitti…
Peygamber ocağına yani askere giden yiğit cananının kendisine verdiği mendili kalbi üzerinde taşırdı. İçine hasret yangını düştü mü çıkarıp koklardı. Bir nebze de olsa yangınını dindirirdi. Cananının mendile kendi elleri ile işlediği motifler üzerinde gezdirirdi parmaklarını. Onu yanında hissederdi. Sadece askere giden sevdaya mı mendil yollanırdı? Hayır… Gönlün düştüğü oğlana yollanırdı mendil, gönlüm sende demekti…
Mendil düğünlerimize şahitti…
Halay başlarında sallardık onu. Belki hala sallıyoruz mendillerimizi halay çekerken… Ama artık düğünlerimize davetiye olarak kullanmıyoruz onu. Onun yerine simleri insanın eline yapışan davetiyelerle düğünümüz var diyoruz eşe, dosta. Bir de tartışmalar yaşıyoruz, yok benim istediğim davetiyeyi bastırmadık diye.
Sünnet olan çocuğa, geline ve damada yakılan kınalarımız üzerine koyardık işlemeli mendilleri. Gerçi kınayı da pek sevmiyoruz artık ama neyse…
Mendil bayramlarımıza şahitti…
Çocuklara bayramlarda şeker ve çikolatalarla beraber mendiller verirdik eskiden. Yani onlara temizliğin simgesini de hediye ederdik. Hafızam beni yanıltmıyorsa ben de ilk mendilimi bir bayram sabahı almıştım.
Mendil hastalıklarımıza şahitti…
Ateşimizin en yoğun olduğu anda sirkeli suya bastırılmış mendilleri alınlarımıza koyardık. Ateşimizi düşürürdü, rahatlatırdı bizi.
Mendil alın terimize şahitti…
Yazın en sıcak günlerinde tarlalarda veya inşaatlarda alın terimizi silerdik mendille. Emeğimize, yorgunluğumuza şahit tutardık onu. Hatta bazen katlayıp giydiğimiz gömleklerin yakası kirlenmesin diye boynumuzun arkasına koyardık onu.
Mendil ibadetimize şahitti…
Büyüklerimiz abdest aldıktan sonra ıslak ellerini ve kollarını mendil ile kurulardı. Vücutlarının ve ruhlarının temizliğine şahit tutarlardı onu. Yaz günü güneş altında namaz kılacakları zaman mendili dört yanından katlayıp takke yaparlardı.
Mendil azığımıza şahitti…
Ağır bir işte çalışırken yemek molası verdiğimizde mendilimizi açıp ondan sofra bezi yapardık. Allah’ın verdiği nimetimize onu şahit tutardık. Rahmetli Dedem, bahçeden topladığı hormonsuz domatesleri torba gibi mendile koyup tutuştururdu ellerime.
Mendil türkülerimize ve şarkılarımıza şahitti…
Üsküdar’a gider iken bir mendil buldum
Mendilin içine lokum doldurdum
Katibimi arar iken yanımda buldum

Sallasana sallasana mendilini
Akşam oldu göndersene sevdiğimi
Sallasana sallasana saçlarını
Akşam olsun söyleyeyim suçlarını

Oy mendil oyalı mendil
Kaldır kolların indir
Hep sözlerin yalandır
Gel de beni inandır

Mendilim allanıyor
Allanıp dallanıyor
Yenile bir yar sevdim
Sevdikçe ballanıyor

Mendili serdim taşa
Vurgunum kara kaşa
Bugün ben yari gördüm
Sevdiğim sen çok yaşa

Hayırlı kandiller...TuRK.