Hır-gür içinde ağlamalar-zırlamalar arasında çıktım evden,herkes birşey söylüyor, ''o nu aldın mı'',''bunu aldın mı'',''birşey unuttun mu'', kafa sallayıp,hı hım diyerek geçiştirdim çoğu zaman,indim merdivenleri 3'er,5'er ''bozulacak günü mü buldun lanet olası asansör'' diye küfrler savurarak,elimde 2 koca bavul,neyse apartmandan ayrıldım,kafamı kaldırdım yukarı,el sallayanlar,göz yaşı dökenler,hemen yanıma düşen bir kova su,''oğlum hızlı ol'' dedim kendi kendime,2 bavulla nereye yürüdüğümü bilmeden amaçsızca yürüdüm.Ağır geldi sanırım taşımak,açtım bavulları,gereksiz gördüğüm ne varsa,teker teker attım,ama nasıl biliyor musunuz herkes bana bakıyor,attıklarımı toplayıp koşa koşa kaçanlar mı,''niye atıyorsun onca eşyayı deli misin be adam'' der gibi bakanlar mı...O şekilde baya bi yürüdüm,sonra bi baktım,anaaaa hiçbişey kalmamış bavulların içinde,''ya ne güzel,hiçbişeye ihtiyacım yokmuş meğerse'' dedim.E atınca bavulun içindekileri onlarada ihtiyaç kalmadı,görev süreleri doldu,emekli ettim Bavullarıda,nasıl hafifledim,rahatladım,üstümde salaş bi t-shirt,altımda yırtık bi kot bi de söylemesi ayıp iç çamaşırlarım kaldı sadece,ya tamam herşeyi attım da,hala bir ağırlık var,kimseyi umursamadım valla,üzerimde kalan son 4 parçayı da çıkarttım iyice rahatladım,baktım ayakkabılarla komik bir görüntü oluşturuyorum,''at onu da anasını satayım'' dedim.

       Nasıl doğduysam öyle kaldım sonunda,yok ama tam da öyle değil aslında,duygular var,en ağırı onlar,düşünce gücüyle onlardan da kurtulurum dedim,sonra bi baktım etrafımdaki herkes benim gibi çıplak kalmış,bir anlam veremedim,herkes bir yerlere koşuyor,inanılmaz bir hengame,ama kimse bir diğeriyle ilgilenmiyor,bakmıyor bile,o an kendimi iyice aykırı hissettim, tuhaftır insanlar çıplak ama herbirinden kırmızı bir ışık yansıyor,kendime baktım sonra sadece bendeki ışık yeşil,hani bu iyi midir kötü müdür anlamaya çalıştım.O sırada farkettim,bir Bayan karşıdan karşıya geçmek üzere ,ama vücudunda 2 ışık birden parlıyor,herkesten farklı yani,büyük kırmızı bir ışık ve küçücük bir yeşil ışık,''arabalar vızır vızır nasıl karşıya geçecek'' diye düşünürken,Kadın'ın ölüme gittiğini anladım,her adım attığında üzerindeki kırmızı ışık büyüyor,yeşil küçülüyordu,tekrar kendime baktım,yeşil ışığın yansıması tüm vücuduma yayılmıştı,bunun bir anlamı olmalıydı? Kadın göz göre göre ölüme gidiyordu. Koştum korkusuzca,araba kadını altına alacakken son anda yakaladım,beraberce yere düştük.Oysa ki ben kurtulmuştum tüm somut ve soyut yüklerimden,nereden çıkmıştı bu gereksiz kahramanlık? Yanılmışım meğerse,sadece VİCDAN'ım kalmış üzerimde,O'da bana yetti....Ben ne mi anlattım?.Belki çok şey,belkide hiçbirşey,ne anladıysan O'nu anlattım işte,ya da...boşver ,VİCDAN'ın var mı? Varsa gerisini düşünme,yoksa düşünmen gereken çok şey olduğunun farkına var geç olmadan...Sevgi ve Saygılar.......