Sonrası, birbirinden bağımsız kelimelerin her zamankinden hızlı akmasıydı gözlerimden. Anlamsızca akıyordu harfler, çünkü cümle kurup anlamak için gerekli olan alakayı başka bir konu çekmişti kendine. Aslında bir anı...

  ...karanlıkta yavaşça doğrulup, oturma pozisyonu aldığı sırada yattığı yerde,  kalbim hızla atmaya başladı.Pencereden gelen ışıkla, yerinden fırlayacak gibi açılan gözlerini gördüğümde, gözlerimin de o derece açıldığını o anda fark edememiştim korkudan. Kalktım ışığı yaktım. İsmini seslendiğimde titreyen sesimle, oturduğu yerde kaskatı kesilmiş, sabit bir noktaya baktı durdu.Hafiften titremeye başladı.Pörtleyen gözlerinde sadece gözlerinin akını gördüğümde, koridora attım kendimi...

     Akşam tutturdu "illa bizde kal" diye. "Olur" dedim biraz süründürdükten sonra. Biraz onun anne babasını, biraz benimkileri çekiştirdik.Arkadaşlar da çekiştirilince, hayallere sıra geldi. Anlattı, anlattım... sonra sustu.ben yerimi yadırgamış, hayallerden uykuya doğru yol alırken tuttu, onun, ilk kez gördüğüm epilepsi nöbeti...

    Hiç sevmedim şeytan çıkarmalı filmleri.Aptalcaydı. Ne büyük aptallık! Neyse ki bilimin güvenilir(?) ellerindeyiz artık.

         İnsanın içindeki şeytan asla bu kadar korkutucu görünmezdi  zaten...

*İlk paragraftaki tırnak içindeki yazı alıntı olup, Prag mezarlığı'ndandır.