Güneşe yürümek gibi seni düşünmek...Duygularım al al...dudaklarım kupkuru tenim alev ...bir kaç adım daha atsam pervaneler gibi kavrulacağım sende....Öyle yandım ki sensizlikte ..Uçsuz bucaksız bir boşluk var şimdi yüreğimde....

"senin yüreğinde mi???? Boşluk mu???"diyorsun müstehzi bir dudak kıvrımıyla ve kadife bakan gözlerinle...

Ama öyle!!!!!

Yalnızım ....sen de biliyorsun bunu....bu kocaman alemde yapayalnızım...

Yaşadığım yıllar boyunca sen oldun tek istediğim...Senden parçalar vardı birilerinde...Öyle avundum....ama yarım-yamalak .... öylesine!!!!

Ya gülüşünü ya bir bakışını taşıyorlardı...ya ellerini buldum onlarda ya günbatımını izlerken ki yüz ifadeni....hiç biri sen değildi biliyordum

... bilirsin çok açsan bir lokma kuru ekmeğe razısındır....Sensizlik açlıkların en acımasızıydı o zamanlar...Taşıyamıyordum...

Artık yaşlandım açlığa da alıştım ama hala birileri yüreğime dokunuverse sen gibi...o yıllara dönüveriyorum...Sanki yine aynı güçle sevebilecekmişim o tutkuyla yolunu bekleyebilecmişim gibi....Oysa çoktan taşındım senin yolunu beklediğim o sokaktan...artık pencereden baktığımda ne o sarı ışıklı sokak lambası var....ne de ışığı açık bırakıyorum antredeki...Biliyorum ki sen gelsen de ben sana gelebilecekmiyim ki...

Açık söyleyim hatta korkuyorum ya bir delilik yapıp gelirsen diye...Ya ben herşeyi yıkıp sana koşarsam ...pervaneler gibi kavruluverirsem diye korkuyorum...

Bak ne çok şey değişti yüreğimde...nerde seni o deliler gibi beklediğim günler...geceler...nerde....

Düşünüyorum da...Ben doludizgin koşarken güneşe...hem de çöllerde...umurumda bile değildi "o ne düşünüyor acaba" diye...Benim pusulam yüreğimdi ve o hep benim ihtiyacım olan yönü gösterdi...Seni...ister gel ister gelme ve ben binlerce yıl daha yaş alsam..... benim yönüm ölene kadar belli!!!!