Elimdeki numaraya göre önümde 17 kişi vardı. Banka sırasında oflayanlar  arasına katıldım. Cehennem sıcağında dışarıya kimse çıkmıyor, gelen kendince en sessiz köşeye geçip kalanların oflamasına eşlik ediyordu. Karşımdaki genç kızın telefonda konuşmasına bakılırsa sevgilisinden güzel şeyler duyuyor ve kıkırdaması yanında ki orta yaşlı adamı da güldürüyordu. Yanı başındaki takım elbiseli adamın dik bakışları bir saatine bir kıza yöneliyor, kaka yaptığı her halinden belli olan bebeği annesi kucağına daha bir sıkı bastırıp kokunun yayılmasını önlüyordu. Dokuz  gişeden sadece 2 sinin çalışmasına söylenenler  fazla ses çıkarmış olmalıydılar ki; güvenlik görevlisi gelip bir şeyler deyince sessizliğe mahkum olmuş budalara dönmelerini  gülümseyerek seyrederken, kendimi çantamdaki yarım şişe suyla garantiye almış olmanın getirdiği rahatlıkla yanımdaki yaşlıca olan beye döndüm. Konuşasım gelmişti belliydi.” Bizden sonraki nesil bilmez tabi dedim sıra adabını. Şimdi en azından klimalı yerde oturuyoruz eskiden böyle miydi dimi abi” yılların izini taşıyan yüzü daha bir kırıştı. Altta eksik 2 dişi meydana çıktı” yaşın kaçta bileceksin” dermiş gibi gülümsedi. Aslında emin de değilim hani belki sıranın ona gelmiş olmasının getirdiği mutluluk gülücüğü de olabilir ama giderken bana bakıp gene dişlerini göstermesi bana bunu hissettirdi.

  1980 öncesi Türkiye herkesin hayatını bir şekilde etkiledi. Bana sırada bekleme adabını öğretti mesela. Haber gelirdi bakkal  Mahmut’a  yağ, şeker geldi diye annem telaşa kapılır, abimle beni yollardı hemen, şeker yada yağ almaya değil ama; sırada beklemeye. Sıraya ne kadar erken girersek dönüp tekrar girme şansımız olur, böylelikle çayı şekersiz içmek zorunda kalmazdık ya da şanslıysak annem şekeri tadımlıkta olsa kek yapardı. Herkes yaşamadı belki ya da benim kadar hissetmedi ama gerçek olan yıllardı. Varlıkla yokluk arasında büyüyen bir nesildik. Kuyruklarda geçti çoğu zamanımız hatta para bile kazanırdık Nuran teyze sayesinde.. Çocuğu olmadığı için sıraya girecek tek kendisi olur geride kalacak olursa alamayacağını bildiğinden benim ya da abimin sırasını para vererek alırdı. Annem öğrendiğinde iyi dayak yemiştik gerçi ama değmişti doğrusu, ta öğrensin biz para biriktirmiştik. Gözü açık olanlar benim gibi ufak çocukları itekler yada yavrum geldim diye, sırtımızdan tutup dışarı atmaya kalksalar da, bu sorunu da çözmüştük .  Avazımız  çıktığı kadar bağırır hatta ben abartır kendimi yere atardım. Küçücük bir kız çocuğunun yerde dizini tutup ağlak bir sesle sıramı aldı annem beni döver diye bağırması, kuyruktakilerin söylenmelerine ve illaki bir kabadayı abinin çıkıp gövde gösterisi yapması ile sonlanır ve bu sayede yerimizi korurduk.

   Hayal meyal hatırlasam da o günleri, söz konusu olan sırada beklemek olunca;  sakin sessiz ama her numarayı biliyor olmanın güveniyle bekliyorum.

  Babel