Hastane önünden çaresiz ve umut ile bekleyen bir Anne- Baba.  Bir süre önce SIĞIR yetiştiricilerinin nasıl insanlıktan çıkıp hayvanlığa geçen yolu seçtiklerini ve çıkan silahlı çatışmadan kurşunlara hedef olan küçük Yusuf annesinin kucağında vuruldu. Halen hastanede yaşam savaşı veriyor. Evlat acısının ne kadar zor olduğunu çeken bilir. Silinmiyor gözlerindeki yaşlar. Yüreğindeki o kahrolası baskıyı dindiremiyorlar. Bir çığlık kopuyor ama öfkesini kimseye geçiremiyorlar.

 Sığır haklarını koruyalım derken sığırlaşan insanlar tutuklandılar. 13 kişi şeytan tayfası. Eminim ki sığırlar bile bu insanların, onların haklarını aramalarında utanç duymuşlardır. Kime kızacağız şimdi biz? Sığır haklarını savunurken başka insanın yaşam hakkını gasp edenimi? Sığırlara kızma hakkımız yok onların da hakları var. Bizim hakkımızı aramazsanız et-süt vermeyeceğiz deyip boynuz gösterecek halleri yok ya! Eğitim şart deyip sığırlaşanları nasıl insanlığa dönüştüreceğiz?

Bu insanlarda yüreklerini boşaltıyorlar. Onlarda yaptıklarıyla gururlanıp işte benim zaferim deyip geviş getireceklerdir. İnsanlık içinde tiksintiden öteye gidemeyeceklerdir…

Kavga dağlarda bilincini yitirmiş, düşüncelerin sustuğu insanın insana yaptığı ihanettir. Ve bunun utancıyla yaşayanlar. Paylaşmayı ve hoşgörüde nasibini alamayanlar. Onursuzluktan çukurdan çıkamayanlar. Kafatasının içindeki beyine hüküm edemiyor musun o zaman senin için yapılacak şey yoktur?. Et yığınından öteye gidemeyeceksin…