Velim geldi çocuk gibiyim o bana hediye alıyor bende ona. Erzurum oltu taşından bir tesbih ( geri dönerken mescitte unutsada sorun değil ). Anneme hediye alıyoruz erzurumu ömür boyu hatırlasın diye (Hediyelerden biri kocaman bir lahana kucaklayamadık çuvala koydular :) ) Yurt dışında hediye etmek istediği kişiler ve kendisi için bal arıyoruz. Tarif üzerine bulduğumuz dükkanlardan birine girdik 60 yaşlarında sakallı bir adamdan alış veriş yaptık. Aralarında uzun uzun sohbet ettiler. Kafa dengi oldular kendilerince. Hatta adama umreye gidince kalacak yer bile ayarladı baba bey. Malesef çalıştığım yerden okuluma kadar bir çok bilgiyi saf saf verdi zatı muhterem babamız.

Memlekete dönünce bir kaç tane daha hediyelik petek ve süzme bal almamı söylediler. Aynı dükkana gittim. Daha "önce sizden babam ile bal aldık aynı ballardan biraz daha almam lazım" dedim. Adam hatırladığını belirtti, başladı yeterki sen iste, başka ihtiyaçların olursada bana gel, ... ben gerisini duymuyorum ( anlamak istemiyorum )... Kulaklarım uğulduyor, gözümün önünden beyaz ışıklar uçuyor... "Diğerleri kalsın sardığın balın parası neyse al. Bir şeye ihtiyacım olursa ailem yardımcı olur kimseye ihtiyacım yok" dedim. Parayı doğru verdimmi, üzerini tam aldımmı bilmiyorum, çıktım ordan. Yürüyorum bastığım yeri, baktığım yeri bilmiyorum, algılamıyorum.

Sağıma soluma bakarak geçtiğim yolda gidiyorum. Her zamanki gibi yaya geçidinde şoförün biri yol vermek için durdu, yürüdüm ve acı bir fren sesi ile tüm cadde yankılandı. Tekerleğin ayak ucumda durduğunu gördüm. Dizlerime çarptı ama ben acısını hissetmiyorum, etraftan bana bakıp seslenenleri görüyorum ama hareket edemiyorum. Hayata çoğu kez tüm gücümle dalan ben cesaretimi kaybediyorum. Işık görmüş tavşan gibi dona kaldım, beni kaldırıma taşıdılar ( Allah'tan rüzgarda 5 metre uçacak kadar hafifim ). Yoksa mumya gibi saatlerce dikilebilirdim yolun ortasında.

Kaldırımda olanları algılayacak kadar bekledim çünkü etrafımda tanıdık yada tanımadık kimse yok. Yavaş yavaş narkozdan uyanır gibi düşüncelerim, görüşüm, işitmem yerine geliyor. Dizlerim titremeye başlıyor, belki tüm bedenim ama ben dizlerimi farkediyorum. Nihayet gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı, durduramıyorum.

Yakındaki büfeden gazete ve selpak mendil alıyorum. Yürüyecek durumda değilim yanındaki ( arkadaşlarla gittiğimiz ve her gün önünden geçtiğimiz ) çay bahçesine gidiyorum. Gazeteyi açtım başladım sessiz sessiz ağlamaya. Zaten ağlamak istemesemde durmuyorlar, sökün etti bir kere. Garson geldi sipariş sordu. Ağzımı açsam hıçkıracağım sustum. Elimle git işareti yaptım. Biraz sonra bir daha geldi. "Bacım biri bir şeymi yaptı? bir şeymi dediler, kim üzdü seni, birini çağıralımmı? polisi arayımmı ?' ... bir sürü soruyor. Kağıda kargacık kurgacık " sorun yok biraz kendimi toparlayım, çay getirirmisiniz" yazdım.

Hiç beklemediğim bir anda, beklemediğim birinden, futursuz, amacını aşan sözler işitmeyi beklemiyordum. Böyle bir davranışa neden olacak bir ortamda yok. Belkide sinirlerimin boşalma sebebi buydu. Erkek olmadığım için kızdığım (erkeklerin bazı durumlarda febri davranışlarını anlıyorum) anlardan biriydi. Üstelik bu sebeple bir kaza geçirecektim Rabbim korudu.

Amacını aşan durumlarda şemsiyenin sopasını az indirmedim milletin kafasına. Kolay kolay nutkum tutulup kalmazdım tedbirsizlik oldu. Keşke yanımda yine şemsiye olsaydı oracıkta bir iki vururdum hiç olmazsa öfkemi bastırırdım. Adamın ispatı imkansız sözlerine, ispatlı bir yanıt vermiş olurdum.

Sonrasında her ne kadar çaktırmamaya çalışsamda sitemli bir telefonla evdekilere durumu anlattım. O günden sonra yaşa başa bakmadan uzun bir süre bir kategoriye topladım onları. Kara listeden çok zor çıkarttım bazılarını.