Her gün bir katliam her gün bir insanlık dramı. Güneyde, güney doğu Asya da, son zamanlarda Arakanda Mymar da insanlar birbirinin kanını emiyor. Afrika da, dünyanın her yerinde bunlar oluyor. <<Daha düne kadar el ele diz dize aile saadeti dostluk mesajları medya da boy boy gösterilerek adeta düşman çatlatanlar menfaat söz konusu olunca babamı bile tanımam mantığı ön plana çıkmaya başladı. Ne oldu ne değişti. Bunu anlamak için kâhin olmaya gerek yok ‘’çıkar’’ bunun ötesi iktidar hırsı, belli bir coğrafyaya güç gösterisi>>. İlkbahar, sonbahar arap baharı (kanlı mevsim) mevsimler beş oldu...  

Bölgesini belli etmeye çalışan yırtıcılar gibi kendi (kanlı) idrar kokusunu koklatacak birilerine. Ve yasak bölgeye girene anında hırlanacak. Sıkışınca toplu imha planları, kimyasal silah kullanmak binlerce insanı öldürmek. Değişen dünya düzenine ayak uydurmak mutlak surette yeni stratejiler işlemek ve devreye sokmak tabiî ki yapmak gerekir. Bunu yaparken kaç kişinin gözyaşıyla kanıyla sulamak gerekir acaba diyorum?. Nedense gelen hep gideni aratıyor. Bakıyorsunuz değişen tek şey yok. Sadece falanca gitmiş filanca gelmiş insan cismi farklı fakat zihniyet hep aynı. Okyanus ötesinde gelecek senin coğrafyanı düzene sokmak için insan kanıyla her tarafı sulayacak. içinde çıkılmaz hal alınca al kardeşim ne halin varsa denilecek.

Yanı başımızda (Suriye) insan kanı ile neredeyse sınırlar çizilmeye başlandı. Toplu katliamlar, ağlayan bebekler feryat eden analar acı çeken eşler. İnsana yapılan en iğrenç işkence o insanın değerleriyle aşağılamaktır. Müslümanların sakalını kesip toplu olarak katl eden bir zihniyetten ne beklenir. İnsanları sığınmacı konumuna getirip açlık ve sefalet içerisinde yaşam haklarını gasp etmek. Dine zulüm, etnik kökene zulüm, kadına zulüm, çocuğa zulüm. Nereye kadar?