Gıpta ile bakmak insanlara...
19 Ağustos 2012, 02.06 A- A+
Gıpta ederek bakmak insanların hayatına...Nedeni belli aslında sende olmayan , yada hayatına uzun bir müddet sokamayacağın yada hiçbir zaman olamayacağın bir durum için gıpta ederek bakmak onlara , onların sahip olduklarına... Bazen o duygun o kadar boğazına , küçük diline gelir ki geri yutamazsın ve çıkarı verirsin içindekileri , kimseye aldırış etmeden , kimseyi sallamadan önemsemeden , kırılacaklarını üzüleceklerini bilmeden .. Bakmak öylece , öylesine ; sanki rutin normal birşey oluyormuşcasına.. Sanki onlarda bunun farkında olduğunu bile bile sana normalmiş gibi göstermeye çalıştıkları zaman... Dünyada bu türlü şeyler normal anormal olan sensin senin durumun diye ima edermişcesine.. Beynini binbir türlü parçaya ayırarak konuya odaklanmadan ama kalbine söz geçiremeden dinlercesine... İşte o zaman hayat o kadar zor gelir ki , o dakikalar saniyeler geçmek bilmez. Nefret duyarsın o an için herşeye , özlemini hissedersin içten içe , ağlarsın içine kimse görmesin göremesin diye , kızarsın kendine neden buradayım neden yegane dayanağımı yalnızlığımı bırakıp geldim buralara diye...Gıpta ile bakmak insanlara ... Kötü birşey doğru ama sen bir de bakana sor...
YORUMLAR
Hayırlı bayramlar diliyorum herkese...
Bir de elindekilerle, sahip olduklarınla mutlu olmaya çalışmak var. Belki o gıpta ettiklerimizin içinde de başka yangınlar çıkabiliyordur, bilmediğimiz. Belki onlar da bize gıpta ediyordur.
Asla Pollyannacılık değil söylemek istediğim; sözettiğiniz gırtlak düğümlenmesine izin vermemek için, etrafımızdaki ibretlik olaylardan ders almayı becererek sahip olduklarımızın ne değerli olduğunun farkına varabiilmek...
Bazen hepimiz çok bunaldığımızı hissedebiliriz. Çok normal. Önemli olan boğulup kalmamak.
İzninizle özellikle böyle hissedenlere bir kitap önermek istiyorum. -İnternetten sağlanabiliyor.- Murat Kefeli - Anne Neden Ben
Sevgiler
Sanırım ben patalojik biriyim. Kimseye gıpta etmedim o yüzden diyorum. Kendimi, başkalarını yada yaşadıklarımı kıyaslamadım kimseyle. İmrenmedim başka çocukların yediklerine, giydiklerine. Hiç yormadım annemi illa şunu al bunu al diye. Olanla yetindim yada verilenle mutlu olmayı öğrendim. Modayı takip etmiyorum etrafımdakiler gibi. Şartlar olgunlaşırsa alıyorum beğendiğimi, bana yakıştığını düşündüğümü. Okurken ve çalışırkende kendimle yarıştım. Biliyordum daha fazlasını yapabilirim. Kısmet olduğu kadarını nasiplendim. Kimilerinden güzel, kimilerinden çirkin, çoğundan zengin, bir çoğundan fakir, herkez kadar sağlıklı, herkez kadar hastayım, binlerce insan içinde yanlız, yüzlerce insan içinde kalabalıktayım... Artılarım ve eksilerimle şükrediyorum ALLAH'a.
Paylaşım için teşekkürler...