Minicik ., simsiyah gözleriyle fıldır fıldır bakıyor etrafına...Doğalı daha 1 saat olmamış.Nerdeyim?? bunlar da kim dercesine bakıyor etrafına...Annesi , doğumun verdiği rehavetle , biraz heyecanlı , biraz ürkek  bebeğini seyrediyor..2 erkek çocuğun ardından ; dümdüz ve simsiyah ama yıkamadıkları için doğum  kalıntılarıyla  yapış yapış  olmuş  saçlarıyla , yatağında yatan kızına bakıyor...Buruşuk yüzü , minicik elleriyle yaşamın müjdecisi gibi !!!!!!

Onu adeta çevresinde dönüşen insanlardan kıskanıyor...Çekilinnnnn !!!!! diyerek itesi var herkesi, herşeyi.Bebeğini alıp eski yerine koyabilse koyacak. Direniyor....itiraz ediyor ama başaramıyor.Öylesine yorgun düşmüş ki bebeğini doğururken; göz kapakları düşüyor..Derin bir uykuya dalıyor.......

Çiçekli pembe beyaz elbisesi havalanıp ayni renkteki  külotunu ortaya çıkarıyor..Çocuk bu!!!! Hiçbirşeyi umursamıyor. Mahalledeki öteki kız çocuklarıyla ‘’ annecilik  ‘’ oynuyor .Bezden bebeklerine ; elbiseler dikiyorlar güya..Arada bir kavga da ediyorlar. ‘’Senin bebeğin değil benim bebeğim daha güzel!!!!’’ diyerek.Bazen saç saça baş  başa gelseler de ; oynarken kirlenen elleriyle akan yaşları silerken;  suratları çamur çamur olsa da,  çocuk işte 2 dakika sonra unutuyorlar..Herşeye rağmen mutludurlar...

Yıllar geçiyor okul çağı geliyor. ...Kısa da olsa okula kolay intibak etsin diye bir dönem kreşe gönderiliyor. Uzun saçları iki örgü yapılıp, beslenme çantası elinde  aslına bakarsanız hiç de istemeye istemeye yuvaya  gidiyor..Gidiyor gitmesine de aklı hep mahalledeki öteki çocuklarda..O , legolarla değil; bez bebekleriyle oynamak istiyor. O , uslu maymun gibi öğretmenlerinin  ‘’ otur!’’  , ‘’yemeğini ye!!’’  , ‘’arkadaşına vurma !!’’ , ‘’ sessiz ol !! ‘’ , komutlarından nefret ediyor....Onlarca kez öğretmeni küçücük beyninde öldürüyor..O , canı nasıl isterse öyle davranmak  , özgür olmak istiyor.. Nerdeee !!

İlkokul bitiyor..Yeni bir hayat başlıyor minik kız için.Mahallelerine çok yakın olan kreşe  nazaran;oldukça uzak olan bir ortaokula kaydı yapılıyor..Bir gün telaşla eve döndüğünde , korkarak ‘’anneee’’ diyor. Aşağıya doğru baktığını gören annesi ; kızının ilk adet kanamasının geldiğini anlıyor..Onu sakinleştirip; doğal bir süreç olduğunu , bu yaşlardaki her genç kızın başına bunun geldiğini anlatıyor...İlk şok atlatıldıktan sonra hayatın normal seyri devam ediyor onlar için. Minicik göğüsleri giderek belirginleşiyor..Belinin kıvrımı kadınsı bir şekil alıyor...Serpiliyor , güzelleşiyor...Büyüyor kısacası!!!!!

Lise sona geldiğinde sıkıntılar başlıyor.. Başarılı bir öğrenci olmasına rağmen ; acabalarla dolu bir eğitim yılını tamamlıyor ...Üniversite seçme sınavlarına katılıyor her genç gibi.. Korku , endişe , belirsizlik dolu bir bekleyişin ardından  bildik bir üniversitenin ............ bölümünü kazanıyor..Tekne kazıntısı  ya , ailenin gözbebeği aslında. Annesi , babası istemeye istemeye de olsa onu tahsile gönderiyorlar..Güngörmüş ; eğitime önem veren ebeveynler olarak  kendilerini ve tüm kazançlarını evlatlarının eğitimine harcayan bu fedakar insanlar; içleri kan ağlasa da;  ( birçok anne baba gibi) evlatları ,hayırlı ve okumuş bir TÜRK kızı olsun diye her sıkıntıya katlanıyorlar

Genç kız güzel ve alımlı !!  Boy pos yerinde . Doğduğu zamanki  simsiyah saçlar ve gözler hiç değişmemiş..Ogünkünden  farklı olarak sadece daha anlamlı bakıyor etrafına...Çok da ciddi aslında. Belki de bu ciddi duruşundan cesaret bulamıyor kimse.. Belki de kendisi istemiyor , ya da reddediyor, bilemiyorum...Hiç flörtü olmuyor ne de erkek arkadaşı...Belki de duygularını, coşkularını içinde yaşıyor.. Kimbilir ????

Okul bitiyor.Dönsemmi dönmesemmi derken ihtisasını yapmaya karar veriyor. Anne , babası ‘’ Biz artık yaşlanıyoruz, dön artık !!! seni çok özledik ‘’ deseler de onların da  gönüllerini  edip kariyer yapma kararında ısrarcı oluyor..Zaman nedir ki hızla akıp geçiyor...Okul bitiyor. Yıllardır hayallerine , umutlarına bazen pişmanlıklarına belki , ya da özlemlerine tanıklık eden öğrenci odasının duvarlarına son bir bakış atıp çıkıyor odasından...Elinde valizi, omuzları düşük , yıllarını verdiği bu şehre veda ediyor....

Kısa süren bir rehavetin ardından işe başlıyor..İyi bir eğitim almış olması, çalışkanlığı ve işini iyi yapıyor olmanın verdiği avantajla bir anda işyerinde parmakla gösterilmesini sağlıyor...Bu arada taliplerin biri gidiyor biri geliyor...Onu zevceliğe almak için adeta yarış ediyorlar. Eğitimli olmasının yanı sıra düzgün  duruşu  en göze batan özelliği aslında...O ; ‘’ daha erken, hemen evlenmek istemiyorum ‘’ diyor.Diyor demesine de , hani derler ya ‘’ kısmet olunca insanın ağzı dili bağlanıyor ‘’ diye ; tam da öyle oluyor..Biriyle tanıştırıyorlar onu Avrupada eğitim almış biri bu...Bir süre görüşüyorlar ve neredeyse 30 ‘ a yakın bir yaşta evleniyor kahramanımız..

Hep sır olarak kalsa da ( paylaşmadığı için) kimden  kaynaklandıgının bilinmediği bir nedenle bir süre bebekleri olmuyor...Ketum bir yapıya sahip olduğu için ; kimselerle sorununu paylaşmıyor ..Kendi halinde , sorununa kendi olanaklarıyla çare bulmaya çalışıyor..Son çare bir tüp bebek merkezidir..Tüm işlemler yapılıp başarılı bir operasyonla  gebelik süreci başlıyor...9 ayın sonunda biri kız öteki oğlan ikizler dünyaya geliyor...Belki de hayatının en mutlu demleridir ikizlerini kucağına aldığı demler.. Biri bir kolunda, öteki diğer kolunda ; başında kırmızı lohusa mantiniyle  , onları sevgiyle seyrediyor...Tıpkı yıllar önce annesinin onun kara gözlerini seyrettiği gibi...

Viyyak , viyyak ikisi de ayni anda acıkıyorlar, ayni anda ağlıyorlar , ayni anda altlarını kirletiyorla..Zor bir hayat başlıyor onlar için. Annesi en büyük destekçisi oluyor bu zorlu dönemde.

Eşi bir gün ‘’ endişelerim var netten de baktım ‘’ diyor ..Oğullarının adını söyleyerek  ‘’OTİSTİK ‘’ olabilir diyor...Başlarda kabul etmeseler de içten içe huzurları kaçıyor..Uzmanlarla konuşup ; dertlerini kaygılarını anlatıyorlar...Birçok tetkikler ve incelemeler yapılıyor...Pek çok uzmanın görüşüne başvuruluyor..Baba ne yazık ki endişelerinde haklı çıkıyor..SPOR, MÜZİK , KONUŞMA TERAPİSİ GİBİ YOĞUN VE YORUCU BİR SÜREÇ BAŞLIYOR..Dimdik ayakta durmaya calışıyor ve evladını kazanabilmek için her yola başvuruyor...Keder ve gözyaşı  ; minicik kara kara gözleriyle hayata gözlerini açan  dünün bebeği  ; günümüzün kederli annesini bedenen değilse de ruhen yaşlandırıyor..Yılmıyor...Üstüne üstüne gidiyor bu sorunun...Çocukları şimdi 6 yaşında...Kızları ilkokula başladı...Minik kızın okula başlamasına bile sevinemiyorlar..Nasıl büyüdüğünün bile farkında olmadan arada büyüyüvermiş yavrucak...Oğlan çocuğunun terapileri devam ediyorve ağzından çıkacak’’ anne ‘’sözcüğüne hasret; konuşmayı başarması için ellerinden geleni yapıyorlar...Yapacaklar da.......

Sizlere hoşçakalın diyecek bile morale sahip değilim şu anda............ (Strawberry_06 )