Tam anlamıyla kendim olabilmeyi ne kadar çok isterdim… Yerin, zamanın, kişilerin önemi olmadan yaşamayı. Cevaplarını bildiğim soruları sorup, her defasında aynı cevapları almamayı.

Sonra düşündüm; ‘’ vazgeçmeyi öğrenmelisin!’’ dedim.  Bir şeyler yapmak istiyorsan bazı şeylerden vazgeçmeyi de bilmelisin. İrade elinde olduğunda seçim yapmak daha zor olur ya işte bunun üzerine gitmeyi öğrendim.

Vazgeçmek özgürlükmüş. Her geçen gün bunu daha iyi anladım ve anlamaya devam ediyorum. Sakın vazgeçmeyi dikiş tutturamayıp başka ufuklara yelken açmak olarak algılama. Gerçi hoş seçim senin, algılarına karışamam.

Acımamayı da öğreniyor insan yavaş yavaş. Allah’ın acımadığına kul neden acısın ki? Diyorum. Seçimleri herkes kendi iradesiyle yapmıyor mu? O zaman sonuçlarını da kendileri çekecekler. Tamda aklıma buna dair bir hikaye geldi. Adamın biri yolda yürürken oyun oynayan çocukları görmüş. İçlerinden biri bir köşede oturuyormuş. Yaklaştığında çocuğun kör olduğunu fark etmiş. Çocuğun gözleri açılsın diye Allah’a dualar etmiş ve çocuğun gözleri açılmış. İlerleyen günlerde tekrar aynı çocuğu görmüş. Yere çivi çakıyormuş ve yanına gidip ne yaptığını sorduğunda, diğer çocuklar takılıp düşsünler diye yaptığını söylediğinde, Allah’ın işine karışır gibi olup dualar ettiği için pişman olmuş. Her şeyin bir amacı var. Bizler anlamasakta…

Dün gece yine dertlendim. Hani olur ya arada, durduk yere  efkar çöker. Hayatın film şeridi gibi geçiverir gözlerinin önünden. Evet işte o bilindik durum. Kararlarım, sevdiklerim, yaşadıklarım offf yazarken bile mideme kramplar giriyor. Ne var ne yok her şeyi düşündüm işte. Kafam kazan gibi oldu. Eee dedim sonuç? Bu mudur abicim? Bunca yıla bunlarımı sığdırabildin anca? Neden korkak dövüşmüşüm hep? Kıran kırana mücadeleler hariç, incecik bir dal misali oradan oraya savruluvermişim. Ne yani olamaz mı? Sen hiç savrulmadın mı? Bakma öyle bön bön. Sayıp döküp rahatlıyorum arada.

Dizginleri elime aldım alalı daha bir rahatım. Boşunaymış aman insanlar kırılmasın- üzülmesinler. Salla yaaa bana mı kaldı hep karşımdakini düşünmek. Eksikleri düşünmekten bütünü göremediğim anlar oldu. Çok ince düşünmekte kötü bir meziyet. Düşme derim sende bu hataya…

Kendin olamama sebeplerini hiç düşündün mü? Maddenin gücü ya da eksikliği maneviyattan uzaklaştırır bazen insanı. Şimdi nasıl deme;) anlatacağım yavaş yavaş.  Bilindik durumlar aslına bakarsan. İyi bir iş, iyi bir maaş, güzel bir otomobil ya ne bileyim işte maddeyi çağrıştıran her ne varsa. Bunları elde etmeye giden yolda göz ardı edilen gerçekler. Farkında olmadan ıskalıyoruz aslında önemli olanları. Bir süre sonrada kolay harcanır hale gelen istekler ve duygular çıkıyor karşımıza.

Aslında herkesin öncelikli isteği sevmek- sevilmek. O toplantı senin bu toplantı benim koşuştururken, emsallerinin bir adım önüne geçme kaygısıyla, boşlanan ilişkiler tanıdık geldi mi? Bir adım daha öne geçeyim derken asıl huzuru yitirdiğimizi kaçımız görüyoruz. Huzur diyorum çünkü sevgi insana huzur verir.

İşte bir takım isteklerden ‘’vazgeçebilmek’’  bu aşamada çok önemli.  Kendim olmaktan vaz geçmeyeyim bana yeter. Bu yazının üzerine Şebnem Ferah’tan  ‘’ çakıl taşları’’ iyi gider.

Benim bir hikayem var sonunu yazmadığım...