Otobüs  koltuğunda  yerimi  almıştım; el  sallıyordu  dışarıdan  gülücükler içinde ,biliyordum yüreği  buzlar içinde bir alev topuydu  belli etmiyordu. Bense boğazımda bir düğümcük yüreğimi  burkan  gülüşler  gönderiyordum. Bunlar işin görünen ama sahte yanıydı, görünmeyen  yanı  ise  yüreklerimizdeki  maskeleyemediğimiz  duygularımızdı.            Biliyorduk  biraz    sonra  yavaş    yavaş    araya    yollar ,  evler ,   çiçekler,    dağlar,   saniye saniye   zaman   girecekti,  ha sretlik    ohhh diye    oturuverecekti   aramıza, yetmiyormuş gibi özlemde de yarenlik edecekti.Güneş batacaktı kimbilir onsuz kaç kez dünyayı ısıtmasını bitirip uykuya dalarken, bizim soğuk gecelerdeki sıcacık yüreklerimizle uykusuzluğumuza kimbilir kaç kez.  Gözlerimizi birbirimizden ayıramıyorduk ama bir o kadarda bakışlarımızı kaçırıyorduk birbirimizden elden ne gelir dercesine..     Ben ki deniz kızı; gözünü denizde açmış ,denizin okşayışlarıyla büyümüş,filizlenmiş ,çiçek açmış ben,şimdi güneşin dağlarla kavuşmasının bu kadar güzel olabileceğini öğrenmiş ben,dağlarına emanet ediyordum onu.'  .Tamammıyız' dedi muavin ...   .Kaptannnn yola çıkabiliriz........... Yürekler şimdiden başlayan  özleme tutunurken birbirine,  sahte gülüşlerimiz yerini alırken yüzümüzde  , ellerimiz hoşçakal dercesine sallanırken oysa birbirinden ayrılamayı hiç istemeden  gözyaşlarımıza dur  şimdi değil bekleee derken  ,hareketlendi otobüs ....gidiyoruz dedi yanımdaki hanımefendi:şöyle bir baktım yüzüne...Düşündüm ,ben değildim giden aslında  .Oysa tek istediğim bir cümleydi .GİTME KAL.