Canı evden çıkmak, geç saatlere kadar çayırlarda, tarlalarda, kırlarda dolaşmak istedi. Akşama doğru dağın tepesine çıkıp batıdan gelen sarıçamların kokusunu solumak istiyordu. Gri dağının muhteşem karlı zirvesini seyretmek istedi. Dağ başında akşam güneşinin batışını ufuktan seyretmek, esen yelin yelpaze gibi suratını yalayan esintiyi hissetmek istiyordu. Yıllardır böyle bir şeye hasret kalmıştı. Hani dağın başına çıkıp, azıcık sesini inceden ayarlayıp bir sevda türküsü söyleseydi, heyecanını doruklara çıkarsa fena olmaz mıydı? Kim görebilirdi ki, varsın deli divane desinler ne çıkardı. Bu isteklerinden bir an sıyrılarak tarlaya gitmenin vakti diye düşündü. Traktöre bindi tarlaya doğru gitti.

Murat on iki kardeşin en küçüğü, tek erkek evladıydı. Henüz sünnet olmadığı için babası o sene tarla işlerini bitirdikten sonra İstanbul’a kirvesinin yanına gidip sünnet olacaktı. Bu onun için büyük heyecandı. Hem sünnet olacak hem de İstanbul’u görecekti. Çocuksu tavırlarından ödün vermiyor, devamlı babasının boynuna sarılarak ne zaman gideceğini tekrarlıyordu.

                Murat, sabah kalktığında çok neşeliydi. Sağa sola koşuyor, oynuyor, şarkı söylüyor, evlerinin karşısındaki sığırtmaççılara sesleniyordu. Annesi tandırda ekmek pişirmiş akşam yemeği için hazırlıklarını tamamlamak üzereydi. Bir ara dışarı çıktı Murat’a seslendi ‘’evin önünde oyna fazla uzaklara gitme’’, dedi. Tamam, sözünü alınca, o da ev işlerine devam etti. Babası tarla işlerini tamamlamış eve dönüyordu…

                Babası eve doğru traktörle gelirken; evin önünde oynuyordu Murat. Murat’ın sevdiği köpeği de ot yığının gölgeliğinde sere serpe uzanmış serinlemeye çalışıyordu. Köpek uzakta Murat’ın geldiğini görünce hınzırlığını gösterip kuyruğunu oynatmaya başladı. Bunu fark eden Murat köpeğiyle oynama isteğini hiç bu kadar hissetmemişti. Koşarak köpeğe doğru gelmeye başladı, tam köşeden dönüp köpeğin yanına gelmişken aniden köpek Murat’a havladı…

Babası köşeyi geçtikten sonra dönecekti, bir anda Murat gözünün önünde belirdi, frene basmak istedi, Murat’ın yolu geçtiğini görünce frene basmaktan vazgeçti. Aynı anda havlayan köpekten korkarak geri kaçması babasının yüreğine hançer gibi saplandı. Ayağını frene götürmesi ile Murat’ın feryat sesi aynı anda duyuldu…

                Babası traktörden indi Gri dağın yamacında yuvarlanmış gibi sendeledi diz çöktü. Beyninde bir uğultu nefessiz kaldı bir an. Yüzünde şiddetli bir yumruk vurdu, gömleğini yakasından tuttu düğmeleri teker teker kopardı, kalbinin üstüne şiddetli bir yumruk vurdu. Bu kalbi yerinden söküp bu acımasız köpeğe mi atsaydı? Ah seni tüylü canavar ah! Açlıktan kapıyı tırmaladığında sana ekmek veren Murat değil miydi? Yerden bir taş aldı göğsüne, başına defalarca vurdu. Kan dehşetle derinleşmiş yüz çizgilerinde çenesinde aşağı akıyordu. Bu yıllara meydan okuyan baba yüreği şimdi de evlat acısı ile dağlandı. Kız çocuklarının bağrışlarını, kendilerini yerden yere vurmalarını duymuyordu bile…

Kız kardeşi bağırdı " anneee Murat öldü! ". Sesin geldiği tarafa kulak kabarttı önce, bu sözün anlamını kavramaya çalıştı. Ayağa kalktı, şakağından kurşun yemiş gibi sendeledi. Bir an durdu, beyni bunun bir felaket olduğu sinyalini verince avazı çıktığı kadar bağırarak kapıdan dışarı fırladı. Hangi yöne gideceğini şaşırdı aşağı doğru ırmak vardı. Doğru gitmeyi yeğledi. İnsanların toplandığını görünce hızlı koşmaya başladı. Tam duvar gibinde gittiği için duvara çarpa çarpa gidiyordu. Şuursuzca bağırıyordu. Toplanan insanlar annesinin geldiğini görünce yol açtılar. Oğlunun traktörün ön tekerleğin arasında kanlar içinde yattığını gördü. Önce yüzüne şiddetle vurmaya başladı. Başındaki yemeniyi fırlattı attı, saçından bir tutam eline geçirdi. Bağırdı, elini indirdiğinde avucunda bir tutam saç vardı. Bağırışları kayalıklarda yankılanıyor oradakilerin yüreğini param parça ediyordu. Dudaklarında tek sözcük yükseliyordu " Murattttt Yavrum! "

Ele avuca sığmayan Murat bebekliğinden bu yana bir saniye bile heyecanı dinmeyen anne, ona bir süre baktı. Uzun kara kirpiklerinin arasında siyah gözlerinin parıltısını görmek istedi. Kirpiklerine hüzün çökmüştü, o sevimli yüzüne acının izleri halen tazeydi. Dokunamıyordu, sanki çok uzaktaydı. Alnından aşağı dökülen kanı bembeyaz yüzünü pembeleştirmişti.

Anası dokunmaya korkuyordu, ürkek adımlarla yanı başına diz çöktü. Bir an durdu, içinde bir şeyler tek tek kopuyordu. Titreyerek parmak uçlarıyla dokunmaya çalıştı. Elini göğsüne attı bir annenin evladını doyurma hissi ile. Başını kucakladı oğlunun, aldı üstüne çekti onun kanlı bedenini göğsüne bastırdı. Feryat etti…

Babası iki büklüm olmuş bir adım ötede diz üstü çökmüş, donmuş gibi bakıyordu. Sanki az sonra gök gürleyecek, şimşek çakacak, yağmur bastıracak köyü sel basacak, O ise; kanatlanarak oğlunu kurtaracaktı. Annenin "Ah! Yavrum " sesleri yürekleri dağlıyordu. Kız kardeşlerinin her birini teskin etmek imkânsız gibiydi.

Neler görmedi ki bu topraklarda; ırgat oldu, rençper oldu, çobanlık yaptı, gurbette çalıştı. Sırf Murat'ına ermek için. Erkek evladın yok dendi görücü usulüyle evlendiği karısının üstüne kuma getirsin, kuması ona oğul versin diye. Hiç birisini yapmadı. Murat doğduğunda yemin etmişti, bir boğayı besiye çekmiş, bütün köylüye ziyafet çektirmişti. Ve bu yeminini yerine getirmenin rahatlığını yaşıyordu. Bir anlık dikkatsizlik, kapısında beslediği köpeği Murat’ın ölümüne sebep olmuştu...

Babası nereye gitse tembih ederdi ‘’Murat’a dikkat edin, bir şey olmasın’’ diye. Gitti şimdi, hem de tembih ettiği kendi elleriyle öldürdü onu.

"Ey Komşular! Gökyüzü bana başka bakıyor, yapraklar susmuş, çiçekler artık kokmayacak, ben artık göğsümde Murat'ımın sıcak nefesini hissetmeyecek miyim? Önünde duran, sesini çıkarmayan oğlu evin önünde çığlık çığlığa oyun oynamayacak mıydı? Nasıl korkunç bir şeydir bilir misiniz? Karısı ile göz göze geldi bir suçlu mahcubiyetiyle sustu! Sustu! Sustu! İçi kan ağlayarak...

Bir anne düşünün ki; onun on iki çocuğunun tek erkek olanı artık yok. Gelecekleri, umutları, yaşlandıkları zaman onlara şefkat elini uzatacak oğulları yerde cansız yatıyor artık.

Gördün işte, erkek evlat diye diye yıllarca çalıştın. Yaşamın boyunca kemiklerini kemirecek bir illet gibi köklerim yeşermeyecek diye dağları, tepeleri arşınladın. Gizemli soyun klan köklerin nerede? Dağlarımızın ağladığını gördün mü?

                Böyle kaybetti evladını göremeden İstanbul'u, işte böyle tamamladı hayatını. Ve yeşil ovalardan, salınan kınalı kuzusunu hiç göremeyecekti.

Sesi, bedeni yok gibiydi. Hatta kendi adından söz ettirmek istemiyordu. Sanki bu dünyayla bağlantısını koparmıştı. Yaşamı unutmuştu. Sonra düşündü o belki yaşama küsmüştü ama yaşamı onun yaşamına bağlı karısı ve çocukları vardı. Bir daha yaşamak isteseydi böyle bir yazgıyla imtihan edilmesine isyan edebilirdi.