Hemen karşımda oturuyorlar.Gecenin karanlığında kadın ve erkek, ortalığı ışıl ışıl aydınlatıyorlar.Erkek,kadına''AŞKIM'' diyerek başını omzuna yaslıyor.20yaşındaki biricik kızları onların bu anını fotoğraf makinesiyle ölümsüzleştiriyor.Kızlarına dönüyorum ve''sen biraz zor evlenirsin.Çünk ü baban gibi bir erkeği bulabilmen o kadar zor ki'' Genç kız gülümsüyor. ''Evet '' diyor. ''Babam limitini o kada r aştı ki ben herh alde hep babamın yanında sevgili kızı olarak yaşayacağım.Babam 8 Mart dünya kadınlar gününde bile anneme hediyesini verirken bana da bir paket uzatır ve hayatlarında olduğum için teşekkür eder.Bu kaç kişiye nasip olur? Erkek söze giriyor ''. Hep bir gün kaybedeceklerimizi düşünerek yaşıyorum. Sevdiklerimiz elbette bir gün hayata elveda diyecekler.Aslolan yitirdikten sonra değil,şimdi,her an onlara ne kadar değerli olduklarını hissettirebilmektir.Ancak o zaman var olduğunu,yaşadığını,seni de sevenlerinin olduğunu hissedersin .Bundan büyük mutluluk var mı?'' Kadın ,erkeğin yanağına sıcacık bir öpücük kondurdu.Okadar doğal ve o kadar içtendiler ki.Onlarla ne zaman bir araya gelsemhep sustum,hep onları izledim,gözlemledim.Kendi iç dünyamla hesaplaştım.Onlara her zaman gıpta ile baktım.

Oakşam,masadakiler de sustular.Eminim ki onlar da kendileriyle bir iç hesaplaşmasına girdiler.

       Sevmek bu...Emek bu...Aşk bu...Hayat bu...

Herkesin hayatında böyle birilerinin var olması dileğiyle...Sevgiyle kalın.

DİP NOT   Y ukarıda anlattıklarım hayal ürünü değil,gerçeğin ta kendisidir.