Kaleler yapıyordum yine bir gün sahilimde. Dalgaya ilk kurbanımı verdim yine o gün. Ben her kaçış sonrası ne yapıyorsam denizde hızla coştu. İzin almış mıydım ondan. İstediğim için mi örmüştüm acaba o gün bir şeyleri. Beceremediğimi anlayan bir çocuk geldi yanıma. Derin bakışlarını yalnızlığıma acınmak için uyarlamış bakıyordu bana. Kalemin surlarını örerken öylece bana bakıyordu. O sırada dalga geldi taşırdı ve yıktı elimdekini. Elimde bir şey varmış gibi hissettim. Var mıydı. Bunu bilmiyorum. 

 Bekleyemedim orada. Duramadım. Nesnelerimi alıp cümlesiz sonlandırdım orayı. Denize dikey dalga kıranın üstünden ayakkabıma kendimi giyindirdim çıktım alemimden. Varmaya yürürken diğer hedefsizliksiz yönlerime bulduğum tek varlık kendim oldum yine yanımda. İçimi ekşitir veya yüzümü çuvallaştırır düşündükçe. Düşünmedikçe düşündürtmez hani öylede kirsiz pis bir şey.....