Bu sabah telefonun kalk ziliyle uyandım. Yataktan fırlamamla saate bakmam bir oldu…07.34 tü. Nöbete gitmek için yaklaşık 20_25 dakikam vardı. Son sürat dişlerimi fırçalayıp giyindim. 24 saat nöbette olacağım için; yanıma meyve , bisküvi türünden bir şeyler aldım( yemek servisi hastaneden olacağı için arada atıştırmalık bir şeyler işte).Hepsinden önemlisi de ; zamanım olur da  belki gamyuna girebilirim ihtimalini düşünerek notbukumu da yanıma aldım…

Hastane ile evin arası 15 dakika kadar. Hafta sonu olduğu için; diğer günlere göre daha az yoğun bir trafik vardı…5_10 dakika rötarla hastaneye vardım. İşimin başına biran önce geçebilmek için sabırsızca park yerine ulaşmaya çalışırken; yolun tıkalı olduğunu fark ettim. Merakla ve o anda anlam veremediğim bir korkuyla ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yolun ortasında( park yerine giden) 70 yaşlarında bir kadınla ; kızı olduğunu tahmin ettiğim başka bir kadın ağıtlar yakıp elleriyle asfaltı dövüyorlardı…Birileri de onları hem yerden kaldırmaya hem de teselli etmeye çalışıyorlardı..Gençten biri acilden yardım istemek için koşarken; ‘’neler oluyor ?‘’ dedim yardım etmeye çalışanlardan birine..’’Torununu trafik kazasında kaybetti !!!!!’ dediği anda ben koptum zaten. Aklımdan bin türlü korkunç  düşünce geçti bir anda. Çaresiz olmanın, bir şey yapamamanın ne kadar ağır bir yük olduğunu düşündüm o anda. ''Kızımı ya da oğlumu kaybedersem ne yaparım ? onların başına bu durum gelirse nasıl yaşarım'' düşüncesini hunharca katletmeye çalıştım beynimde. ‘’Deliririm herhalde’’ derken  hızla kovdum, uçurumlardan yuvarladım bu kötü düşünceleri…Evrene kötü mesajlar vermediğimi tekrarladım defalarca kendi kendime.

’’ALLAHIM NOLUR ONLARA SABIR VE METANET VER’’ diyerek acil girişinden laboratuara ulaşmaya çalışırken, yukarda gördüğüm manzarayla beynimden vurulmuşa döndüm..Aşağıda ninesi ve teyzesi olduğunu öğrendiğim talihsiz, trafik kazası kurbanı genç; meğer 20 yıldan fazla beraber omuz omuza hastalara hizmet verdiğimiz hastabakıcı  bir  arkadaşımızın oğluymuş…Henüz çiçeği burnundaki delikanlı , üniversiteyi bile bitiremeden, hayatın ne olduğunun farkına bile varamadan , sevenlerini arkasında gözü yaşlı bırakarak göçüp gitmişti. O anda gördüklerimin gerçek olmaması için neler feda etmezdim   bilemezsiniz .Arkadaşımızın;’’ O’’ nu kaybettik Çilek ‘’derkenki halini anlatmak için kelimelerin ne kadar kifayetsiz kaldığını tahmin edebiliyorsunuz dimi? Üzüldüm hem de çok üzüldüm desem öyle basit kalır ki onların çektiği acının yanında…Susmayı yeğledim sarılırken ona ve eşine..  Ve ; yaşlarım  durmaksızın  aktı  onlara eşlik ederken….

Her zamansız, her beklenmedik ölümün ardından olduğu gibi ; otopsinin yapılmasının ardından defnedilecek olan evlatçığın naaşı yarın kalkacak..Allahtan tek dileğim kimseyi evlat acısıyla sınamasın. Bizlere onların acısını yaşatmasın :(((((((((((((((((((((((((((((((((((

..................................................

                                                         ( TEVAZU )