Sizinle paylaşacağım bu olayı yaklaşık bir yıl kadar önce yaşadım. Bu olaydan önce kendimi “düşünceli” biri olarak tanımlardım. “Her şeyi enine boyuna irdeler öyle adım atarım” diye algılardım kendimi. Ama artık emin değilim.

Bir öğrencimle ilgili size anlatacaklarım. Bir öğrencim ve benimle ilgili. Bunu neden paylaştığımı soracak olursanız: bir anlamda içini dökmek, bir anlamda kendimi yeteri kadar cezalandırmadığımı hissettiğimden, belki de bazı teselli sözleri duyma ihtiyacı içinde olduğumdan yazıyorum bunları.

Onu ikinci sınıfta tanımıştım. Teorisi ve uygulaması olan büyük bir ders alıyordu benden. Geleceği olan akıllı bir öğrenciydi. O sene önemli bir akciğer rahatsızlığı nedeniyle okula gelemediğinden sene kaybetmişti. İkinci sene geldiğinde ise zayıftı, halsizdi. En önemli şeyi fark etmem için bir yıl geçmesi gerekmişti: maddi durumu kötüydü ve bu hastalığını tetikliyordu. Ama yapacak bir şey yoktu. İkinci seneyi de devamsızlıktan kaybetti. Bir sonraki sene ona fark ettirmeden burs vermeye başladım. Bursu okuldan aldığını zannediyordu ismim saklıydı. Yemek kartına da bankadan isim vermeden para yüklüyordum ara sıra. İyi beslendiği takdirde bağışıklığının artacağını biliyordum. Ancak kanımca kendine iyi bakmıyordu. Bütün gençler gibi ince gömlek ve montla gelip gidiyordu derslere. Kasım gelince ders aralarında çağırıp daha kalın giyinmesini tembih etmeye başlar oldum. “ Tamam, hocam” diyordu. Ertesi gün yine aynı şekilde geliyordu okula. Aralık ve ocak aylarında aynı ince mont sırtındaydı.“ Palto ya da kabanını ne zaman giymeyi düşünüyorsun?” diye soruyordum ona. O da “hocam içimde hırkam var bana yetiyor” diyordu. Ocakta finaller yapıldı. Dönemin bütün derslerinden geçmişti. Finallerden sonra memleketine gitti. Yaklaşık bir ay sonra ofisime geldi. Üzerinde yeni olduğu belli olan gri bir palto vardı. “ Hocam” dedi.” İlk defa size göstermek istedim”. “Tatilde çalıştım ve bu paltoyu aldım”.Başımdan aşağı kaynar sular döküldü sanki. Paltosu olmayan birine ikide bir de “Paltonu giysene” demiştim. Onun giyecek bir paltosu olamayacağı aklıma bile gelmemişti. Halbuki bizim evde benim iki snoopy’ min beğendiremediğimiz için giymediği neler neler vardı. Bilseydim bir punduna getirirdim, bir şekilde verirdim… “Beğenmediniz mi yoksa hocam?”, “ Çok yakışmış” dedim. “Önce bana gösterdiğin için teşekkür ederim. Tam da istediğim gibi olmuş. Üşümeyeceksin artık” . Onaylanmanın verdiği memnuniyetle odamdan çıkıp gitti. Beni ezikliğim ile baş başa bırakarak.

Enine boyuna düşünmenin de yeterli olamayacağı durumlar da oluyor hayatta. Ya da enini boyunu battal ölçülerde düşünmenin gerekli olduğu durumlar. Sevgi ve saygı ile.