Bugün  sen çok gençsin yavrum ,

Hayat ümit , neşe dolu..

Mutlu günler vadediyor ,

Sana yıllar ömür boyu..

Ne yalnızlık ne de yalan üzmesin seni ;

Doğarken ağladı insan

Bu son olsun bu son...

Dilimde CEM KARACA’ nın bu harika ezgisi , başım dumanlı , oturdum klavyemin başına......

Doğarken ağladım!!!!!!!

Sımsıkı tutulan iki çarpık bacak; başaşağı bir kafa ve popomuza yediğimiz ilk şaplak...İşte böyle başlar hayatla ilk yüzleşmemiz. İlk feryadımızla başlamıyor mu  çilemiz hayat denen döngüde.?  Viyak viyak viyaklar ;  susturulmak için kucaktan kucağa gezeriz. Sanki yaşayacaklarımızı hisseder  , ağladıkça ağlarız Temelin fıkrasındaki   gibi her ihtimale karşı. O demlerde en büyük sıkıntımız; annemizin memesindeki sütü midemize indirme mücadelesidir. İlk adım atışlar.  Öncesinde ise  geri geri emeklemelerimiz. Hem de popomuzu kaykılta kaykılta.. İlk anne , baba deyişlerimiz..Çişten  , kakadan kesilişlerimiz vs. vs.Hepsi birer anı olarak işlenirler kafa  kağıdımıza. En kıymetliyiz, en önemliyiz  ve dünyanın merkezine kurulmuş tahtımızda hükümranlığımızı sürdürürüz  gerine gerine...

Okul  yılları başlar sonra. İçindekileri yemediğimiz için eve döndüğümüzde annemizden fırça yememize neden olan beslenme çantalarımız.Ardından ; sırtımızda bizi birer kambura dönüştüren  kurşun gibi ağır okul çantalarımız. Kalemlerimizin arka uçlarından ağzımıza yayılan garip tadı bilmeyen varmıdır?. Peki ya bölük pönçük olan silgilerimize ne demeli? Hele de kokulu olanlardansa dişlenmeleri kaçınılmazdı değil mi? En çok neden korkardım bilirmisiniz? Pazartesi günleri yapılan mendil ve tırnak kontrollerinden...Geceden mendilimi önlüğün cebine koymadan yatmaz, bazen tırnaklarım karabasan olup rüyalarıma girerdi kesik ve temiz oldukları halde....

Ardından ilk aşklarımız. Karşılık alamadığımızda öleceğimizi sandığımız ilk sevdalarımız. Eğitim yıllarımız. Sınavlar sınavlar sınavlar...Bir an önce okul bitsin diye telaşlanmalarımız. Yıllar geçince de ahhhh keşke tadını çıkarabilseydik diye hayıflanmalarımız.  Çoğu sadece fotoğraf karelerinde kalan  okul anılarımız...Mesleği elimize alıp adam oluşlarımız. Hayatımızı kazanmak için yaptığımız iş başvuruları. Bazen beklenmedik  kazalarla işkenceye dönen iş mülakatları....Nadir de olsa daha ilk görüşmede işi kapma şansları...Galiba en sıkıntılı zamanlar meslek sahibi olduktan sonra  hala ailemizin eline baktığımız bekleyiş dolu  günler..Onlara artık yük olmamak   için verdiğimiz mücadele...

Veeeeeeeeee; hayat arkadaşımızı seçip bir aile olma zamanları.Asıl sorumluluklar galiba işte o zaman başlıyor.. Hayatın bir film şeridi olduğunu işte o zamanlarda daha iyi anlıyoruz. Hayatı kare kare ; bazen sevinçle bazen kederle yaşamaya çalışırız. Kumandası kimin elinde farkında bile olmayız. Kimi zaman sevdiğimiz sahneleri geri sayar tekrar tekrar izleriz; bazen de istemediğimiz görüntüleri alelacele gecer, hızlıca ileri doğru sayarız.

Dünyanın bir sıfatı vardır hepimizin bildiği...Fani dünya derler ona acımasız replikleri olduğu için..Öyleyse hayatı en az hasar bırakanından yaşamak lazım. Hep mücadele hep mücadele...İyi de ne için bu koşuşturma? Sonuçta öleceksek ; ne için mücadele ediyoruz...İşte öyle değil ama.  ‘’Tekrar acıkacaksak neden yiyoruz  ‘’gibi oldu bu soru .İnsan olmanın verdiği bir mecburiyet bu. Hayat  verdiklerimize karşı duyduğumuz sorumluluk duygusu  belki. Hayatın ağlarına takıldıksa; ve bu hayat yanlışlarla kısalıyorsa , onu en doğrusuyla , en hakkını vererek yaşamalı ve bunun için savaşmalıyız!!!!

sevgilerimle........................................................(Strawberry )