Öğle yemeği için okuldan eve gelen oğlum kapıyı açtığımda yüzüme dahi bakmadı bu kez.

İçime bir sıkıntı çöktü o an. Sabah öperek koklayarak okula gönderdiğim oğlumda bir sorun vardı belli ki. Anne olanlar bilir yüreklerindeki o sıkıntının nasıl olduğunu. Okulda bir şey olduğuna emindim artık. Çünkü hızla odasına gidip, yastığı yüzüne kapatarak hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. Yanına gitsem mi, yoksa bırakayım ağlasın sonra mı gitsem yanına düşünceleriyle oda kapısında biraz bekledim kararsızlık içinde. Oğlum ne oldu dediğimde anne sus sus ve git diye hıçkırıklara daha çok boğuldu. İçim sızlayarak bakıyordum. Henüz 13 yaşında. Neler yaşıyor içinde kimbilir. Pek çoğunu anlatmadığı ne fırtınalar yaşıyor ..

Sessizce mutfağa yöneliyorum. Oturuyorum sandalyeye. Hıçkırıklarını duyuyorum. İnsanın canı böyle yanar mı. Oğlum ağlıyor, canım acıyor. Hıçkırıklar yavaşlıyor ve kesiliyor. Anne diye cılız bir ses. Beklediğim o ses zaten, bekliyorum çağırmasını. Koşuyorum odasına. Başı hala yastığının altında gizli. Eğiliyorum yatağının yanına. Ellerini alıyorum avuçlarımın arasına. Okşuyorum, öpüyorum hiç sesimi çıkarmadan. Konuşsam git diyecek gibi geliyor. Yastığının altından çıkarıyor başını.Ela gözleri kıpkırmızı olmuş. Yaşlar hala yanaklarında. Ne oldu bitanem diyorum. Yeniden ağlama kriziyle cevap veriyor bana. Anne beni dövüyorlar. O kelime odadan yüreğime iniyor. Dövüyorlar beni anne. Diyemedim size üzülürsünüz diye. Panik içindeyim o an. Kim, neden, ne zaman nasıl sorularım arka arkaya geliyor. Beni duymuyor bile. Anne neden benim boyum çok uzun değil diyor hıçkırıklar arasında. Ama sen daha ufaksın oğlum diyorum ama beni dinlemiyor bile. Sınıflarında benim de tanıdığım üç iri yapılı ve biraz da tembel  olan çocuklar tarafından dövülüyormuş. Ve benim haberim bile olmadı bundan. Kendime mi kızayım, o çocuklara mı o an. Tamam canım diyorum tamam ben görüşeceğim sınıf öğretmeninle. Olmaz diye bağırıyor olmaz.. Sonra bana süt çocuğu diyorlar. Ne yapayım peki diyorum söyle bana. Bilmiyorum diyor ağlamalar içinde. Sarılıp zorla elini yüzünü yıkıyoruz. Bana söylemenin rahatlığını seziyorum yüzünde. Paylaşması sanki biraz rahatlatmış gibi hissediyorum. Yemeğini zorla yemesini sağladıktan sonra okuluna tekrar yolluyorum. Balkondan arkasından el sallarken ne kadar ufak aslında diye düşünüyorum. Bana mı öyle geliyor bugün.. bilmiyorum.. Ama çok ufak geliyor. Başı önünde, çantası sırtında, ayakları geri geri giderken okula gitmesini içim acıyarak izliyorum.

Ne yapmalıyım. Doğru bir karar vermeliyim. Okulunda görüştüğüm bir öğretmen var. Zaman zaman evime gelen, sohbetimiz olan biri. Ama okulda hiç sevilmeyen, buna rağmen benim pozitif tavrımla sohbetimiz olan bir öğretmen.  Çaldırıyorum hemen telefonunu. Derse girmeden ulaşmalıyım. Hal hatırdan sonra sorunu anlatıyorum. Hiç merak etmeyin siz diyor.

Ne olur konuşun o üç çocukla diyorum. Şiddet uyguluyorlar diyorum. Onlar okulda da mimli diyor. Bir nevi çete oluşturdular diyor. Ve benim üzülmememi söyleyerek kapatıyoruz telefonu. Biraz rahatlıyor gibiyim ama içimdeki sıkıntı yine de çok büyük o anlar. Öğleden sonra iki dersleri olan çocuklarımı bekliyorum balkonda yine endişeyle. Oğlumu görüyorum kardeşiyle gelirken. Yüzü allakbullak. Eve girince odasına koşuyor yine. Sen diyor … hocayı mı aradın. Evet diyorum. Bizi çağırdı rehberliğe diyor. En çok da bana bağırdı diyor. Onlar seni dövüyorsa vardır bir sebebi dedi diyor. Kimse durduk yerde vurmaz dedi diyor. Bundan güç alan üç çocuk da evet öğretmenim bize bazen sözle sataşıyor dediler diyor. İnanamıyorum buna. Şiddeti tasvip eden bir öğretmene derdimi anlatmış ve medet ummuşum. Ama bunu oğluma belli etmeyip belki öyle söylemesi gerekmiştir diyorum. Anne çıldırdın mı diyor. Dövülen benim diyor. Üstelik 1 haftadır onlardan dayak yiyordum ama size söylememiştim diyor. Yüreğimi kıskaçlar sarıyor. Beni sürekli aşağılıyorlar diyor. Anlatmaları arttıkça oğlumun,  artık duyamaz durumda oluyorum sanki. Beynim zonkluyor.

Bu olay Cuma günü yaşandı.  Pazartesi günü ne yapacağımı düşünüyorum. Müdüre mi gitmeliyim. Yoksa vatandaşlık haklarımı kullanıp İlçe Milli Eğitim Müdürlüğüne mi..

Olaylar daha mı çok büyür endişe içindeyim. Asla bu duruma kayıtsız kalmayacağım asla.

Sadece yapmam gereken yanlış bir karar vermemek. Tıpkı o öğretmene açtığım telefon gibi bir yanlış daha yapmak istemiyorum. Pazartesi günü kararımı vermiş olarak bir adım atacağım. Oğlum şimdi okula gitmekten korkuyor. Yine dövecekler endişesiyle. O çocuklarla konuşmam için okula gelmemi de istemiyor alay edilme korkusuyla..

Pek çok öğretmeni tenzih ederek bu öğretmenin davranışını yazdım. Ne yazık ki böyle öğretmenler de çoğunlukta. Kısaca, ölen daima suçludur mantığıyla bir yaklaşımda bulunan öğretmenleri ve bir de eğitimci olmaları sıfatıyla kınıyorum..

Okuyan herkese saygılarımla…