Bir köpekbalığı aç bir şekilde bir akvaryuma konur. Akvaryum cam bir bölmeyle ikiye ayrılır. Akvaryuma bir de küçük balık bırakılır. Köpek balığı bu ya; onu yemek için hemen harekete geçer. Kafasını ne olduğunu anlayamadığı bir şeye çarpar.Şaşırır tabii. Sonrasında, bunu defalarca tekrar eder ve her seferinde , kafasını cama çarpar. Bir süre sonra pes eder ve bu eyleminden vazgeçer.Öylece durur.Küçük balığı yiyemeyeceğini anlamıştır artık. Bu arada  balıkları ayıran cam bölme kaldırılır. Köpekbalığı yine de küçük balığı yemez. Çünkü burada çaresizliği öğrenmiştir. Ne yaparsa yapsın onu yiyemeyeceğini anlamıştır. Umutların tükendiği andır bu.  Ya da bir çeşit kabullenmedir……..(alıntı )

İnsanoğlunun en büyük çaresizliği nedir sizce? Eminim ki hepiniz ayni yanıtı vermişsinizdir. ÖLÜM değil mi? Kimler geldiiiiii, kimler geçti bu dünyadan..Karun kadar zengin de olsanız, koca bir milleti esaretten de kurtarsanız, en büyük sanat ödüllerini de alsanız ; ne yazık ki herkesin sonu ayni….Büyükannemin bir lafı vardı.’’ Gelin çıkmadık ev olur, ölü çıkmadık ev olmaz ‘’ derdi. Neden? Çünkü  ölüm zamanı geldiğinde herkesin kapısını çalacak ve herkes günü gelince ölecek…Ölüme çare yok çünkü. Bizler de bunu doğum gibi , yaşamak gibi  doğanın kanunu deyip kabullenmedik mi?

Aslında bu alıntıyı ilk okuduğumda aklıma rahmetli babam gelmişti.. Çağın hastalığı kansere  SADECE 61 YAŞINDAYKEN  yakalandığını öğrendiğimde beynimden vurulmuşa dönüp;  ‘’olamazzzzzzzzzz , neden allahım ? neden bunu ona reva gördün ? ‘’ diye çırpınırken, tıbbın bile çaresiz kaldığı bu hastalıkla mücadele edebilmesi için, hastalığının önemsiz olduğuna onu inandırmaya çalışıyordum.  Henüz ilk evrede olduğunu,  daha metastaz yapmadığını, o bölgenin çıkarılmasıyla sorunun ortadan kalkacağını ona anlatmaya çalışıyordum bir yandan da..Biliyordum, inanmıyordu bana. Ben onu aklımca teselli etmeye çalışırken; o da sevgili kızı üzülmesin diye inanır gibi yapıp, içten içe eriyip bitiyordu. Yaşadığımız 1,5 yılın özetini burada yazmayacağım . Hepiniz takdir edersiniz ki bu lafla anlatılabilecek bir acı değil…Karşınızdaki sevdiğinizin , en sevdiğinizin ; gün be gün , eriyip bittiğini, sararıp solduğunu , tükendiğini görmek ve hiçbir şey yapamamanın, ÇARESİZLİĞİNİ bilir misiniz? Hastalığın son safhasını yaşadığını öğrendiğimde, metastazın tüm bedenine yayıldığını söylediklerinde; ‘’çaresizlik bu işte ‘’ demiş  kendi kendime ve elimde olmadan kadere isyan etmiştim……..

Elbette sadece ölüm ya da henüz tedavisi i bulunmamış hastalıklar karşısında ümitlerimizi yitirip çaresiz kalmıyoruz. Hayatımızın birçok evresinde, bu sözcük  bizleri derinden etkilemiyor mu?  Kimimiz, aşkımıza karşılık bulamaz, sevdiğimizi uzaktan sevmekle yetiniriz;  kimimiz maddi sıkıntılar çeker, eve 2 lokma ekmek götürebilmek için savaşırken cebimizde tomar tomar duran faturaların varlığıyla çaresizliği en derinden hissedip ; ayın sonunu zar zor getirirken bunları nasıl ödeyeceğimizi kara kara düşünürüz…. İş başvurusu için çaldığınız her kapıdan ‘’ biz sizi arayacağız’’ geçiştirmesiyle eve boynu bükük dönerkenki çaresizlik en büyük yıkım değil de nedir?

Çaresiz insan , elinden bir şey gelmeyeceğine inanır Çaresizlik öyle  bir ok olup yüreğimize oturur ki; canımız yanar, hayattan soğur, yaşamdan zevk almaz oluruz.  Çoğu zaman çaresizliği kuzu ,  kuzu kabulleniriz!!!!! Elimizden bir şey gelmediğini kendi kendimize de itiraf ederiz..Öyle bir hal alırız ki bazen; çabalayarak altından kalkabileceğimiz durumlarda  bile pasifleşir, mutsuz ve umutsuz oluruz.Unutmamamız gereken şudur aslında, çok uç çaresizlikler dışında , aşılmayacak engeller , çözülemeyecek problemler yoktur deyip, pozitif düşünmeye çalışarak , yaşadığımız ve nefes aldığımız sürece çare vardır deyip umut etmekten vazgeçmemeliyiz……

Necip Fazıl’ın bu konudaki bir deyişiyle yazımı noktalamak istiyorum……

YA ÇARESİZSİNİZ, YA DA ÇARE SİZSİNİZ!!!!!!!!!!!

  Çaresizliğe boyun eğip umutlarınızı asla yitirmemeniz dileklerimle ...............