-Al şu şarabı iç evlat iyi gelir, bak çok üşümüşsün.

Sakallarından yüzünü seçebilmek bile mümkün değil; ne diye oturup içecekmişim senle. Ne kadar da çirkin, ne kadar da pissin be adam. Şu karanlık akşamdan daha da karasın. Belin eğrilmiş; Quasimodo bile senden daha düz bakar hayata!!!

İçimden geçenlerle üç kuruş attım önüne, geçiverip gittim; geri döneceğimi görmeden. Geri döndüm oturdum yanına, hiç kalkamayacağımı bilmeden.

Kaldırımda seslenen o üç kuruşun çıkardığı gürültü ile aniden sarsıldım; önümden yola savrulan o üç kuruşu süzerek geri döndüm.

-Şarap için para gerekmez evlat.

Şeyhine teslim olmuş mürit misali diz kırıp oturdum yanına. Onca gürültü ve keşmekeşin içinde sessizce konuştuk içimizden. Yüzünün tamamını kaplamış sakallarının arasından bir yüz ifadesi seçmeye çalıştım.

Cebinden bir tabaka çıkardı; özenle iki sigara sardı. Yüzünü yavaşça bana döndü; sigarayla birlikte tabakayı da bana uzattı.

Yak evlat sigaralarımızı, tabakayı da cebine koy.

Sigaraları yakıp, anlamsız bir kabullenmeyle bir hamlede tabakayı cebime koyuverdim. Önündeki şarap şişesini kapıp bir yudum almıştım ki anlatmaya başladı.

-Hayat dersi verecek değilim evlat; çünkü hayata dair bütün derslerimden kaldım. Şu da var ki kaldığım bütün dersleri de sonradan ezber ettim. O yüzden ezberden konuşacağım. Hayat, tadına vardığımız duygularımız için nankörlük, tadına varamadığımız duygular için koşturmaca ile geçiyor. Koşturdukça nankörlüğe yaklaşıyor, nankörleştikçe insanlıktan uzaklaşıyoruz. Ben bu hayatta insanlıktan uzaklaşmış kaçıncı kişiyim bilemiyorum; ancak bu kaldırımlarda ölüme her gün biraz daha yaklaşan ilk kişi olarak, kaybettiklerimi tekrar nasıl bulabilirimin telaşı ile yaşıyorum. Ölsem de kurtulsam demiyorum; ölmeden kurtulmanın yollarını arıyorum.

Birkaç saat dinledim hiç söze karışmadan. Aristo’dan kendine pay biçerken gerçekten Aristo olduğunu, Nazım’dan şiir okurken gerçekten Nazım olduğunu düşündüm. Anlattığı her konuyla her olayla bütünleşiyor, her defasında “bence yani” dedikçe gözlerini utangaç tavırla benden kaçırıyordu. Bilgeliğin ve mütevaziliğin sınırındaki o ince çizgide delirmeden delirmiş gibi dans ediyordu.

Her defasında yanına oturup onu dinlemek, hayatımın ilk elden tecrübeler üzerine oturmasını sağlıyor gibi beynimde fırtınalar koparıyor; yaşmadan yaşanmışlığın zirvesine oturtuyordu.

-Önce polisler geldi; sonra ambülans; adamı apar topar götürdüler.

-Polisi aramış birisi, adamın biri burada hareketsiz yatıyor sabahtan bu yana diye.

Bir başkası da başka bir şey, bir öteki de başka şeyler söyledi.

Güzelce yıkadılar seni; tabutuna 4 kişi omuz verdik. Sana söz vermiştim; ama sözümü tutamadım. Bildiğin beşinci ismi sana söylemeyeceğim, hiç olmazsa dilimden duymayasın.

Şimdi bir sigara yaktım hatıran gümüş tabakadan.

Doğum günün kutlu olsun Cemal.