Ben daha önce hiç böyle devasa büyüklükte bir kanepe görmemiştim. Ve o gün o kanepeyi daracık merdivenlerde taşıyan 2,5 kişiden biri bendim. 2,5 kişi dedim çünkü üçüncü kişi uyanıktı. Vardır ya öyle tipler… Eşyayı taşıyormuş gibi görünüp ağırlığı diğerlerine yıkarlar ve utanmadan şu yana devir, şurasını kaldır gibi direktifler verirler… Neyse… Bu yetmezmiş gibi bir de “stratejik bir hata” ile kanepeyi taşırken alt basamaktaki şahıs konumuna düşürmüştüm kendimi… Anlayacağınız o an fotoğrafımızı çekseler ve 7 yaşlarındaki bir çocuğa “Söyle bakalım; fotoğrafta ağırlığın en fazla düştüğü zavallı kimdir?” sorusunu yöneltseler, bu sorunun cevabı durumundaydım…

Çelimsiz vücudumu yerküre ile birleştiren o narin bacaklarımda; kanepenin verdiği ağırlıkla titremeler hissediyordum. Tüm arkadaşlarım o saatte sinemada eğlenirken zavallı bedenimin o merdivenlerde neden çile çekmekteydi? 7. kata çıkacaktık ama henüz 2. katta iken gömleğim sırıl sıklam olmuştu. 3. kata geldiğimizde kalçam ile belimin birleştiği yer (sanırım kuyruk sokumu oluyor) ağrımaya başlamıştı bile. Diğer katlarda ne hallere düştüğümü yazmayayım:) Ben o gün; bir öğrenci evi taşıyan bedava amele konumunda ki bir acar delikanlıydım..

İsmi lazım değil! Bayan E diyelim. Devamlı etrafındaki erkeklerden bir şeyler isteyen Bayan E bir gün önce ders çıkışı yanımıza geldi. “ Yarın ev taşımam lazım, yardımcı olur musunuz?” diye sorduğunda ortamda “ Tabiî ki” cevabını veren tek acar ben olmuştum. Diğerlerinin sessizliğinden aslında işkillenmiştim ama artık çok geçti. “ Çok naziksinnn!” diyerek yanımızdan ayrıldı. Benim gibi nazik diğer 1,5 kişinin Bayan E ile olan samimiyetini bilmiyorum ama benim kendisi ile fazla bir samimiyetim yoktu. Sohbetimin bile doğru dürüst olmadığı bir sınıf arkadaşımdı kendisi. Ev taşıma işi bittiğinde Bayan E bize “ Çok naziksinizzz!” dedi ve biz daha “ önemli değil, rica ederim” ve benzeri söz gruplarını söyleyemeden kapıyı kapadı:) İnsan bir yudum su verir ya:) Neyse…Merdivenleri inerken utanmaz 0,5 lik eleman “ hepsini geçtim de kanepe ağırmış be abi “ dedi. Kendisini tanımama rağmen uyuz olduğum için cevabı uygun bir lisanla içimden verdim:)

…………………………………………….

Ulvi ev taşıma görevimi tamamlamıştım. Kuyruk sokumumdaki sızıda hissedilir bir artış söz konusuydu:) Akıttığım terim gömlekte kurumuştu. İki büklüm bir halde arkadaşların yanına gittim. İçlerinden birisi o halimi görünce “ Abi ya kusura bakma ama sen salak mısın?” diye sordu. O an düşündüm… Salak mıyım?...Yoksa “ Yardımsever miyim?” … Sandalyeye otururken arkamdaki sızı arttı ve bacaklarım hala titriyordu… O an kendim hakkındaki kararımı verdim… Ben salak bir yardımseverdim:)

………………………………………………..

Bayan E sonraki birkaç gün beni gördükçe “ Nasılsın?” diye sordu. Daha sonraki birkaç gün başıyla selam verip geçti. Ondan sonraki hafta ise sanırım gözleri bozulmuştu, artık beni göremiyordu. Malum yerimdeki sızı azalmasına rağmen devam etmese bu durumu kafama takacağım yoktu aslında. Lakin acım büyüktü:)  Gün gelecekti o sızının acısını kat ve kat alacaktım:)

Günler günleri kovaladı… Bayan E ile zaten zayıf olan iletişimimiz tamamen bitmişti… Ama kendisi sayesinde sınıfımızda “ yardımsever acar delikanlı” potansiyelinde büyük bir artış söz konusuydu. Kanepe sayesinde yaklaşık bir hafta kadar yardımsever, daha sonrasında kuyruk sokumunda sızı ile dolaşan salak konumunda olan ben bu süreci uzaktan takip ediyordum. Kendisi her nedense “Çok naziksinnn!” diyeceği dostluklarını bizim sınıftan, normal süreçteki dostluklarını ise daha üst sınıflardan seçiyordu:)  Ve ben bu iki çift kelime için kendisini paralayan o acarları hayretle seyrediyordum. Hatta bu acarlığa birden fazla soyunanları gördükçe… Neyse :)

…………………………………………………………

Tam yeri gelmişken sizlerle birkaç gözlemimi paylaşayım… Üniversite birinci sınıfta herkes mükemmele yakın insandır. Sıcakkanlılık, yardımseverlik, iyi niyetlilik, hataları görmezden gelmek, efendi durmak…. Hepsi üniversite birinci sınıftaki öğrencilerde daha fazla gözlenir…Sanırım bunun altında yatan gerçek “insanlar beni sevsin” düşüncesi.. Aslında bu “ikiyüzlülükle” eş değer bir durumdur. Etrafındakilerle devamlı iyi geçinmeye gayret eden, kızgınlıklarını içerisine gömen, öngördüğü gerçek fikirlerini içinde saklayan bir topluluğu ( istisnalar kaideyi bozmaz) başka nasıl sıfatlandırabiliriz? Etrafça sevilen bu insanların içerisini açıp bir göz atsanız içinde fırtınalar kopan, kırgınlıkları yanardağ statüsüne ulaşmış olduğunu görürsünüz. Yazının baş kısmında “ arkadaşlarım eğlenirken bu merdivenlerde işim ne? “ diye sormuştum. İşte cevabını şimdi öğrendik:) Yani kanepe altında eziyet çekmemin karşı cinse duyulan ilgiyle alakası yoktu:) 

………………………………………………………..

Kuyruk sokumumda artık ağrı yoktu… Kanepe ile münasebetimin üzerinden aylar geçmişti… Final zamanıydı… Bir sınav esnasında Bayan E bana fısıltıyla “ yardım et” demişti…. Ben bir yardımseverdim:) Bu çağrıya kulak tıkamaz olmazdı… Büyük bir yardımseverlik iç güdüsüyle kağıdımı asistanların görmediği zamanlar önüne doğru ittim… Kendisi de benim sınav kağıdımın fotokopisi kendi kağıdına geçirdi… Sınav bitiminde çok mutluydu… Yanıma geldi… Ve “ Çok naziksinnn! “ dedi. Gururum bir kez daha nazik olmanın vermiş olduğu hazla okşandı. Bu sefer ayrılırken de “ Göşürüzzzz!” demişti… Haklıydı… Görüşecektik… Çünkü ikimizde yaz okuluna gelmek zorunda kalacaktık:) Laf aramızda kalsın… Sınavın berbat geçmişti ve tüm soruları sallamıştım:)

İş bu blogtan çıkarılacak dersler…

1. Herkes kaldırabileceği yükün altına girmeli.
2. Yük kaldırabileceğinizden fazla ise stratejik hata yapmadan ağırlığın büyük bir oranını başkasına yıkmaya bakın.
3. Aslında yapmak arzusunda olmadığınız bir şeyleri sırf insanlar sizi iyi bilsin diye yapmayın. İçinizden geldiği gibi davranın.
4. Üniversite birinci sınıfta iseniz sınıfınızdaki kızlara yardım etmeyin:) Yardımı siz yaparsınız sohbetini üst sınıflar alır çoğunlukla.
5. Kuyruk sokumunuz ağrıdığında üzerine içi çığ patates dolu bir bezle birkaç gün kapatın:)
6. Kazıkladığınız birini bir kez daha kazıklamaya kalkmayın. Bu sefer kazıklanan siz olursunuz:)

İki dünya saadeti dileklerimle…TuRK…