Ne çok kullanır hale geldik '' bu zamanda '' ifadesini .  Zaman mı bozuldu yoksa bizler mi fazla önyargılı olmaya başladık acaba . İnsanlara yardım etmekten ihtiyacı olana el uzatmaktan  bile korkar olduk suistimal edilir diye . Eskiden sadece  İNSAN vardı insani özellikleriyle değerlendirilirdi . Şimdi gözümüzü kırpmadan hırpalayabiliyoruz hiç tanımadığımız insanları  politik görüşleri , ırkları , cinsiyetleri hatta tuttukları takım sebebiyle bile !  Sevgiden yoksun doyumsuz ve bencil olmaya başladı insanoğlu . Ne dostluk kaldı ne kardeşlik ..

Herkes sorunun başkasında olduğunu düşünüyor işin garibi . İnsan kazanmaya çalışmıyoruz artık ,  olumsuzluk adına her türlü davranışı sergileyip bu şekilde gardımızı aldığımızı zannediyoruz . Hak savunmanın başka bir alternatifi yokmuş gibi tek çözüm olarak gördüğümüz kavgalara tartışmalara adapte olduk . Öyle bir boyuta geldi ki bu durum , her fırsatta görüş özgürlüğünü savunduğumuz ülkemizde başkalarının fikirlerine ,  tercihlerine saygı duyamaz olduk . Aynı görüşü savunmadığımız için hakaret ederiz , topa tutarız o da yetmez ayagını kaydırırz , yoluna taş koyarız tatmin etmez çünkü saydıklarımız . Gamsız olmak değildir hoşgörü , gözardı etmek de değildir . Hataları düzeltebilmektir , birini kazanabilmektir  , anlayıştır . İnsanoğlu zaaflarla doludur ve dolayısıyla kusursuz insan yoktur  tabiki . Mutlaka olur kontrolden çıktığımız doğru düşünemediğimiz zamanlar . Önemli olan genel tavrımızdır , özümüzde ne istediğimizdir .

Bütün bunları uzun uzun düşündürdü bugün  karşılaştığım küçük kız . Benim de fevri davrandığım ve sonrasında pişmanlık yaşadığım  durumlar oluyor maalesef  . Mavigözlü çok tatlı bir kız geldi yanıma , ben birşey mi düşürdüm acaba diye düşündüm bir an ama hiç aklımdan geçmezdi o temiz yüzlü güzel kızın dilenci olabileceği . '' Gönlünden ne koparsa abla  '' dedi  ben gözümü kırpmadan  bakıyorum büyük bir şokla . Dişindeki taş dikkatimi çekti , yaşını sordum 16 dedi . O kadar gerildim ki frenleyemedim kendimi  '' 16  yaşında sağlıklı bir kızsın okuman ya da çalışman gerekirken  sen dişine taş takıp dileniyor musun , çok yazık '' dedim . annesinin öldüğünü babası ve kardeşleriyle yaşadığını söyledi . Üstelik babasından şiddet gördüğünü de söylerken  ‘’ taşı bir kıyafetten çıkarmıştım özür dilerim abla ‘’ dedi  ve  ağlamaya başladı . O kadar üzüldüm ki toparlayamadım kendimi , çok kötü hissettim .

Kendi kendime düşündüm , kızın yalan söyleme ihtimalini mi düşünüp üzüldüm yoksa doğruyu söyleme ihtimalini mi düşünüp üzüldüm  :S  hangi tarafı düşünüp üzüleceğimizi de kestiremiyoruz inancımız kalmadığı için .

Son olarak , benim güvenip güvenmemem çok da önemli değil , ki zaten kızın hayatına müdahale edebilecek  yetkim de yok ,  tekrar karşılaşma ihtimalim de çok düşük , o an onu kırmanın incitmenin bir anlamı yok diye düşündüm . Konuşmaya , yönlendirmeye çalıştım ne kadar etkili oldu bilemiyorum tabi :)

Taşı da hangi kıyafetten söküp nasıl yapıştırdığını da düşünmedim değil hani , amatör bir çalışma olsa da estetik duruyordu doğrusu :)

Ve herşey bir yana ,  İnsan taşıdığı duygularla değer kazanır ve mutlaka sevgi ile yaşamalıdır  ..

 Sevgiyle kalın ...