Bugün günlerden ne, hangi aydayız, soğuk mu hava bunların hiçbirini düşünecek halde değilim. Kelimelerin hepsinin bittiği yerin en sonundayım ve ne virgül, ne soru işaretleri ne de ünlemler kayboldular sanki. Kocaman bir nokta işte... Bir boşluk var şimdi ve o boşluğun içini dolduran soğuk bir ölüm gerçeği.

   Kuzenimin babannesiydi o kanatsız melek. Çocukluktan kalma bir alışkanlık benim kuzen onlara;babanne ve dede dedikçe bende derdim. Benimde babannem olmuştu o dünyalar tatlısı kanatsız melek. Dede ve babanne dediğim insanlara öyle özenirdimki sanki iki liseli aşık gibiydiler. Bugüne kadar hiç  ayrı gezdiklerini görmedim. Onca yılları birlikte büyük bir aşkla deviren... evlat, torun sevgisini fazlasıyla yaşayan iki insandı onlar.
Ben kendimi bildim bileli babannem hep yorgun hasta, dedemse evin hanımı gibi hem gözleriyle hem yüreğiyle bakardı babanneme. Dedemi hep takdir ederim ev temizliğinden, yemeğine soba yakmaya kadar her işi hiç şikayet etmeden yapan birisi ve babanneme de hep özenirim. Allah herkese hem kendisini öylesine çok seven, hemde her düştüğünde elinden tutup kaldıran bir eş nasip etsin derim.

   Onca zaman babannemin bilerek naz yaptığını tembellik ettiğini düşünürdüm hep, bir insan hergün hasta olurmuydu? Dışarıdan bakıldığında sapasağlam görünürdü halbuki. Şuan kendime o kadar kızıyorumki olurmuş meğer. Meğer yıllarca dışardan bakıldığında sağlam görünen o  dağ gibi kadın akciğer kanseriymiş ve yıllarca bilmeden kendi içinde mücadele etmiş o hastalıkla. Üç ay önce öğrendik hastalığını ve babannemden de, dedemden de sakladık bunu. Ölümü yakındı doktorun söylemesine göre; ama Allah tan ümit kesilmezdi yine de. Bense daha yılları birlikte devirebilceklerine inandırmıştım kendimi.

   Hiç dinlediniz mi bilmiyorum, hani Barış Manço' nun, Sakız Hanımla Mahur Bey şarkısı var ya işte dedem ve babannem, ömürleri boyunca o şarkıyı yaşayan iki genç aşık gibiydiler.

   Dün aldım ölüm haberini babannemin. Bugünse cenazesine gideceğiz inşallah son görevimizi yerine getirmek için. Ölüm hayatın tek gerçeği muhakkak birileri göçüp gidiyor sonsuzluğa, birileri ise hala yaşam savaşında. Bu ölüm haberiyle kafamda şimşekler çaktı. Ailemin bir bakkal dükkanı var mesela... anneme; bakkalı kapatır hep beraber gideriz değilmi cenazeye dedim. Verdiği cevap yok kızım bakkal kapanmaz ya baban gider cenazeye ya ben dedi. O an düşündüm demekki ben ölsem yine aynı şey olacaktı. Zaten düğünümde de aynı şey olmamışmıydı!

   Bugüne dek hiç çok sevdiğim bir yakınımı kaybetmemiştim ben. Bu kayıp dibe vuran bir acıymış meğer. Kelimeler yetmiyor bu acıyı tarif etmeye. Hayat çok garip değilmi? Boğazımda bir düğüm, gözlerimin ucunda akmak bilmeyen gözyaşı damlaları. Ölüme isyan edilmez biliyorum. En azından 3 ay içinde ızdırap çekmeden göçüp gitti diye teselli veriyorum kendime. Dedem ne haldedir şimdi kimbilir, gözbebeğini hayat arkadaşını kaybetti. Peki bugün onun yüzüne bakıp ne diycem ben? Başın sağolsun mu? Diyememki hiçbirşey diyemem! Hiç bir söz onun acısını dindirmeye yetmez bilirim. Bu acıya dedem nasıl dayanır bilemiyorum. Tek yapabileceğim Allah tan ona sabır vermesi için dualar etmek.

   Bugün dilim dönmüyor. Etrafımdaki hiç kimseye birşey diyemiyorum, insanın acısını içinde yaşaması bu olsa gerek. Anlatmak istedim içimden geçenleri arkadaşlar yıllarca birçok sevinci, üzüntüyü burda yaşadık. Kendimi burada buldum, ne olur kusura bakmayın...

   Tıpkı bu hüzünlü şarkıda olduğu gibi birgün hepimizin perdeleri bir daha hiç açılmamak üzere kapanacak elbet. Önemli olan şey arkamızdan ne iyi insandı dedirtebilmek diye düşünüyorum. Allah tüm yakınlarını kaybedenlere sabırlar versin. Diyecek başka söz yok... sadece bir nokta, noktanın sonunda bir boşluk ve o boşluğun içinde kocaman bir acı...

   Sevdiklerimizle beraber uzun ve güzel bir ömür yaşamak dileğiyle. Sağlık, huzur ve mutlulukla kalalım...