Bir aşk hikayesi paylaşayım da  içiniz şişsin , nasılsa bütün blog aşkistan olduk  benim de mevcut duruma  katkım olsun ( ya da çorba da tuzum işte herneyse )

 Annesi genç yaşta dul kaldığı için çocuklarının bütün yükünü yalnız  taşımak zorunda kaldı ve bir an önce evlendirip mürvetlerini görmek istiyordu . Belki okutabilirdi , farklı yollarla farklı çözümlerle yetiştirebilirdi evlatlarını , ya da  o annenin de yetişme şekli buydu böylesini doğru buluyordu belkide ..

Evlenmek için pek de istekli olmayan kızını evlendirdi ,  ‘’ sen babasız büyüdün bundan sonra sana hem eş , hem de baba olacağım ‘’ diye söz veren ince düşünceli biriyle . Şanstı tabiki bu , ama şanssız da sayılmazdı ,  kötü bir evlilik yapmamıştı . Kadının sakin ve düzgün bir evliliği ailesi vardı .  Eğitimli ( okumuş  bazı mağara adamlarından değil )  anlayışlı  ve iyi niyetli bir eş , gözlerinin parıltısı dünyaya bedel 6 yaşındaki Mert . Herşeyin yolunda gittiği ya da öyle zannedildiği birgün kadına bu aile tablosu çok sıkıcı gelmeye başladı .

E  bu durumda aşk olmaması imkansız öyle değil mi , mutlaka abuk sabuk bir dengini bulacak ki hayatına renk katacak , aşkı uğruna çoluk çocuğu geride bırakacak . Öyle de oldu zira . Evli ve çocuk sahibi bir aşiret ağasına vuruldu aksiyon olacak ya illa !  Mektuplaştılar yıllarca  ( Sony Ericson’un uzay teleskobunu andıran  modelleriyle mesajlaşmak popüler değildi sanırsam )  kaçamak görüşmeler , ağlamalar , sigaralar , arabeskler , ‘’ olmaz biz farklı dünyaların insanlarıyız  kavuşmamız imkansız , aşk zaten bu değil midir ‘’ durumları vs.  iyice gazladılar yani vıcık vıcık aşklarını .

Ve sonrasında  aileleri bırakıp birlikte başka bir yerde başka bir hayat kurmaya karar verdiler .  Adam ağa , kadını herkesten koparma aşamasında gayet medeni havalar , işlem tamamlandıktan sonra medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar  ..  boşanmak da neymiş , geldin  işte resmi nikah da ne oluyorr !    Üç kız çocukları oldu (bilen bilir bir ağa’nın üç kızının olması genelde hüzün ve hüsrandır )  al sana renk ! : )

 Mert’in babası da evlenmişti . Namus cinayeti işlememiş , oğlunu  bir kenara atmamış en azından bir parça vicdan taşıyan adam evlensin de zaten ..  Yeni anneye alışamadığı için  babannesi büyütmüştü Mert’i . Yıllar sonra annesini ve kardeşlerini görmeye karar verdi  ( başkası olsa papucumun anası der de ,  demekki babaya çekmiş garibim )  Anne oğlunu görmek istemedi ağa öğrenirse bir şekilde rahatsız olur ve onları bırakır diye ! Kendi öz oğlu yaa bir insan nasıl bu kadar bencil olabilir e bu mudur şimdi duygu ? Sen aşık olabilecek kadar duygulusun da öz evladını görmek istememek neyle alakalı peki ?   Var mı  böyle birşey   hani aşk !  Bu adam aşık değilmiydi nasıl bir  kalemde silebilir aşık olduğu kadını  ! Ya  o meşhur ana  yüreği ?  hani evlat aşkı , nerde ya bütün muhabbet  !!  

Aynı semtte oturduğum , her denk gelişimde pişkin bir tavırla ayaküstü bütün hayatını anlatan bir ablanın  hikayesi bu  . Bu tepkileri kendisine de gösteririm  konusu açılınca , üstelik rtüksüz  !  : )

Düşündüm  , ben bu hikayelere şahit olduğum için mi bu konuda bu kadar duygusuzum acaba dedim kendi kendime , bilinçaltı mıdır nedir . Ve denedim ,  şu Yavuz Bingöl ‘’ kara tren  gecikebilir ‘’ deyince içim bir sızlasın bir heyecanlanayım ‘’ o ‘’ aklıma gelsin , bana herşeyi unutturabilmesi gözümün kör olması  mümkün müdür  acaba dedim  .  En azından bir adım atmış kendi adıma devrim niteliğinde bir karar almış oldum  herşey  normal gibiydi , ta ki  anlaşmazlıklar olunca aileleri geride bırakalım diyene kadar . Yemişim trenini ne karası ne treni hopp !  Hiç  kimse babam gibi koruyamaz beni beklentisiz ,  kimse annem gibi çekemez nazımı kaprisimi , kimse kardeşim kadar dost olamaz yürek olamaz bana . Kimse ailemi geride bırakacak kadar büyük olamaz gözümde .

Ve kim ne derse desin o kadar absürd o kadar saçma hayatlar var ki aşk uğruna yok edilen , canı yanan tüketilen o kadar insan var ki .. iyi ki böyleyim dedim son olarak . Evet aşk değil mantık ve soylular tohumu ve padişah torunu evet  aynen öyle  : )) 

Asırlardır bu dünyaya milletler geliyor ve göçüyor , bizden sonra da gelecekler ve göçecekler . Bu hayatta yaşama şansı bir de bize verilmiş ,  bir insan evladına tutulalım hatta  tapalım, onsuz nefes alamayalım daha da ileri gidip o yoksa ben niye varım deyip   uğruna hayatımıza son verelim  diye mi verilmiş acaba bu şans  ? Saçmalık değil midir bu? Nedir yani insanın kendine uyguladığı bu şizofrenik işkence ? Mutlu aşk yoktur hikayeleri de bu sebeptendir mantık mantıksızlaşınca , yaşanan geçici heyecanla kısa süreli şuursuzluk meydana gelince  Mecnun’un  aşk bayrağı ele geçirilmiş gibi hayret verici akıl dışı bir moda girme ihtiyacı duyar insanoğlu , olay sadece bundan ibarettir bana göre . Elbette ki farklı görüşlere de saygı duyarım . Kimi vakit kaybı der , kimi aşk zaten o saçmalıktır der , kimi aşk yoksa yaşam hakkımı başkasına vermek istiyorum der  vs. vs.  herşey olabilir , insanoğlunun da çeşitleri vardır . Peki bu hikayede hata nerde ve  kimde ?  Yoksa herkes masum da kaderin cilvesi mi bu  !

Der ki Tolstoy ;

"Hayat boyu tek bir kadının ya da tek bir erkeğin sevilebileceğini söylemek , bir mumun hayat boyu yanabileceğine inanmak gibidir."

Fazla tuzlu olmamıştır umarım : )   Sağlıcakla kalın ..