-Anne babam ne zaman gelecek, daha ne kadar beklerim?

       -Yatçaz, kalkçaz, yatçaz, kalkçaz................................ yatçaz, kalkçaz veeee baban gelmiş olacak

        -Anne , ne kadar çok yatçaz kalkçaz öyle ama :( ben sadece yatsam da babam gelince kalksam olmaz mı?

        -Ne o kış uykusuna mı yatacaksın kızım :)

Bunlar standart günlük muhabbetti. Kaç gün , kaç saat, kaç saniye sonra bitecekti bu bekleyiş. Bazan öyle korkuyordum ki babamın yüzünü unuturum diye, üst kata çıkıp resmine bakar çizmeye çalışırdım. Çizdiğim resim bile çok yakışıklı geliyordu, oysa resim yuvarlak içinde iki göz , kirpi şeklinde saça benzer bişey ve bıyıktan ibaretti

Noel Baba hüsranımdan sonra, uzak oluşundan olsa gerek, ve olaylara müdahale edemediğinden babam kendini az da olsa suçlu hissediyordu.Bahar aylarıydı. Bi sabah uyanmama sebep babamın bıyıkları oldu :) gözlerimden öpüyordu ve bıyıkları gözlerimi gıdıklıyordu:)

          -Kalksana kız püsküllü bela :) kalkmazsan çikolatalarının hepsini ben yerimmmmmmmmm :)

Işık hızıyla uçarak babamın çantasının yanına gidip, fermuarı törenle açardım.GRRRRRRRRRIIIIIIIIIIIIIIIIIIITTTTTTTTTTTTTTTTTT diye çıkan o ses bana hazinenin kapısının açılışı gibiydi.

-ŞŞŞŞŞ dombili hepsi sana değil ama :) yarısı kardeşine- derdi oturduğu yerinden.

Ben otomatiğe bağlamış bir şekilde

- Baba, baba , baba , babababababababababa eeeeeeennnnnnnnnn kocaman olanı ben alabilir miyim :)

Oysa ne alırsa eşit alır, paylaştırır. Ben çikolataları tek tek alır birbirleriyle ölçer ve kendime aldığım çikolatalar ennnnnnn '' büyükleri'' gibi gelirdi. Sonra içim sızlar ve kendi payımdan kardeşime ayırıyordum, büyük olanı almştım ya. Ablayım ya kıyamazdım, aslında belki de açgözlülüğümden utanırdım :) 

O gün babam

         -Kız bi ayağını uzat-dedi, '' Ya hu bunun ayakları mı büyümüş ne , kaç numara ayakkabı giyiyor ki ?

Önde avucunun boyu ile ölçmeye çalıştı olmadı karışladı olmadı, en son ip aldı onunla aldı ayak ölçümü. Ayağım havada asılı kaldı, heyecandan indirmeyi unutmuş neden ölçümü alıyordu diye düşünüyordum.

         -Bi pabuç gördüm şehirde, kıpkırmızı elma şekeri gibi :)

Ben hala ayağım havada ağızım bi karış açık

         -Baba, baba, bababababa banı alacannnnnnnnnn :O

-He kız :)

-Ne zaman peki, ne zamannn :)

-Bi daha ki gelişimde inşaALLAH, ama o pabuçlarla uçuruma gitmeyeceksin, dağ bayır baca gezmeyeceksin :)

-SÖZZZZZZZZZZ BABAAA SÖZZZZZZZZZZZZZZ

  Kalbim duracaktı. Kırmızı pabuçlarım olacaktı. Acaba asfaltta yürürken tıktıktık diye ses de çıkartacaklarmıydı ki. Bi de annemin diktiği küçük kırmızı çiçekli elbisemi de giyerim. Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii ne güzel olurumm, kelebek gibi , melek gibi.......  Bir an önce gitsin babam istedim bu sefer. Bir an önce gitsin bir an önce dönsün.  Bu nasıl bir bekleyişti. Günler geçmek bilmedi. Nihayet babam geldi, bu sefer çantaya koşmadım, kocaman bir gülümsemeyle babama bakıyordum '' HANİ'' dercesine.

-Kızım kalmamış o kırmızı pabuçlardan, ama gelecekmiş. Söz alacam sana.

  Üzülmüştüm , hemde çok. Nasıl da hayalini kurmuştum. Ama olsun gelince alacak ya, nasılsa alacak ........

-Doğum günün için ne istiyorsun bakim sen koca eşşek :)

Dilim varmadı ki '' KIRMIZI PABUÇ'' diyeyim. Ama içimden geçen oydu, dudaklarımdan çıkan

-KİTAP BABA- oldu.

Ne bayramlar, ne özel günler geçti. Her seferinde sordu, her seferinde yutkunarak hep başka şeyler söyledim. Ama asla '' KIRMIZI PABUÇ'' diyemedim. Demedim, çünkü biliyordum bir daha o pabuçlardan gelmedi. Yine de bir umut beklerdim , belki bir gün, ben istemeden söylemeden. Öylemesine alınmış bir çift kırmızı pabuçla gelecek babam. 

Ben farkında değildim, içine ne kadar işlediğini göremedim. O benim üzüntümü her gördüğünde bana bi şeyler anlatır. nasihatler verir. Bazan '' Öf yine başladı felsefeye, ne zaman susar da kızma birader oynarız '' diye düşünürdüm.  Zaman geçtikçe kırmızı pabuç hayalimden vazgeçer gibi oldum. Arada aklıma gelir hüzünlenirdim.  Bir gün (lise yıllarımda) babamla hayatımın ilk en büyük tartışmamızı yaşadım. O bağırır ben cevap veririm, haklıydı. Kabahatimi biliyordum. Gördüm ki baş edemeyeceyim

-SUSSS BABA SUSSSSS, ÖNCE VERDİĞİN SÖZLERİ TUT SONRA BENİ YARGILA. NASIL BİR BABASIN Kİ BANA BİR KIRMIZI PABUÇ BİLE ALMADIN BUNCA YIL .

Kendimden o anlık gurur duymuştum. Nasıl da kapak olmuştu sözlerim babama. Eğildi, cüzdanından çok eski gazeteye sarılı bir şey çıkardı.

-Ayakların hala bu kadar mı -dedi.

Çarpılmıştım.... Nefessiz kaldım.ÖLDÜM. Babam ki BENİM BABAM yıllarca ayağımın ölçüsünü aldığı o ipi hala yanında taşıyordu.

-Ben sana alabilirdim yine o kırmızı pabuçları, ama büyüdün be kızım, beğenmezsin diye çekindim.

istediğin kırmızı pabuç olsun- dedi ve kalktı.

Yüzüne baktım, babamın o gözlerinden düşen o tek damlayı gördüm. Öyle keskindi taaaaaaaaaaaa kalbimin en derinine saplandı. Kapak olsun diye sözden utandım, gururumdan eser kalmadı. Öyle küçüldüm ki kendimden nefret ettim, lanet ettim. Özür dilemeye cesaretim yoktu.Kırmıştım babamı. Hayatımdaki en değer verdiğim erkeği yıkmıştım.Utancımdan ağlayamadım, sesim kısıldı , kelimeler tek tek öldü boğazımda. Öylece boş boş bakıyordum o büyük insan BABAMA.

-SANA KIRMIZI PABUÇ ALMADIM DİYE BENİ SEVMEKTEN VAZ MI GEÇMİŞTİN? BENİ SEVMENİN BEDELİ Bİ ÇİFT KIRMIZI PABUÇ MU KIZIM ?

-ASLAA BABAM, ASLAAA . KIRMIZI PABUÇ ALMASAN DA BEN SENİ HER ŞEYDEN ÇOK SEVİYORUM, VE HİÇ Bİ ŞEY İÇİN SENİ SEVMEKTEN VAZGEÇMEM!!!

Eğilip gözlerimden öptü, tıpkı çocukluğumda beni uyandırdığı gibi. Bıyıkları yine gözlerimi gıdıkladı.

-Ağlama döverim bak -deyip elense atıp güreşe başladık. Ben 19 yaşındayıdım :)....  

 

 

 

 

 DİPNOT:  10 gün önce o kırmızı pabuçları kendim aldım, şuan ayaklarımda hem yazıyorum hem onlara bakıyorum :) . Gördüm ki hiç bi zaman o sevdam geçmemiş. Kızım da çok beğendi '' Oooooooooooo anneeee :) çoookkkkk güzellerr. Deneyebilir miyim anne ? Anne topukları ne güzel tıktıktık ediyorr, müzik gibi . Ortaklaşa giyelim mi anne , ha? Büyünce bana da alır mısın böyle kırmızı pabuç anne? topukları tıktıktık edeninden ama, hı anne :)'' öyle bir güldüm ki gözümden ya geldi ''ANASININ KIZI'' dedim içimden. '' Senin olsunlar annem :)''     '' Yaşasınnnnnnnnnnnnnnnn , seni seviyorum annee. Sen de giyebilirsin anne, benden izin almana gerek yok... '' Kızım 10 yaşında :)